Waarom bestaat er (zoveel) verwirrung over de impact van de vorm (hun slankte) van modellen?

Een placebo heet zo omdat het een futuur is. Het is geen hoop, het is wat we zeggen als het erom gaat: “Zo gaan we het doen.” De essentie van een talige uiting is immers het overtuigende effect: het betrekken van de ander(en). Daarom is geen placeam.

“The use of placebos as treatment in clinical medicine (as opposed to laboratory research) is ethically problematic as it introduces deception and dishonesty into the doctor-patient relationship.‡

In feite zou je de conceptie van de placebo als placebo kunnen beschouwen als de advent van de moderniteit (ergo: aan het einde van de 18e eeuw EV).

Gameverslaving. Deze verslaving” zou je kunnen reduceren tot een beschrijving van beloningssystemen in het menselijk brein. Maar wat voor antwoord geeft een gameverslaafde als je die vraagt waarom die moet spelen? Hij wil spelen. Waarom wil hij wat hij wil? Omdat hij het leuk vindt. Maar het is geen flipperkast of erger nog: een gokautomaat. De verslaafde” ervaart immers betekenis door het spel.

Betekent dat dat games betekenisloos zijn (of lijken), zoals gokken? Betekent het niet veeleer dat we betekenis kunnen hechten aan van alles en nog wat? Zoals deze krabbels?

Het betekent wel (degelijk) dat de keuzes die we maken niet begrepen kunnen worden vanuit de intuïtie. Het betekent tevens dat er iets gödelesques is aan ons bewustzijn: een betekenishorizon kan voortvloeien uit betekenislozigheden. De vorm van de berg vertelt ons iets over de berg. Wat in onze ervaring leeft is misschien niet vanzelfsprekend betekenisvol, maar we kunnen er niet om heen.

Hoe onderscheiden we de hoofdzaak van een bijzaak?

De denkfaut van de rationalisten is dat de rede iets van volledigheid heeft. De denkfaut van haar tegenstanders is dat het ons in haar greep heeft. Gelukkig kan taal ons nog steeds bevrijden.

‡ https://en.wikipedia.org/wiki/Placebo

Want morgen maandag is het alweer twee jaar. Want ooit zullen we de werkelijkheid achter ons laten.

Ons realiserende dat we middenin de Moderniteit zitten en op veel niveaus nog middenin de Middeleeuwen: middenin de industriële revolutie. Geteisterd door de werkelijkheid van het weefgetouw.

Verlamd door de ontologische claimcultuur van de rede. Is de essentie van dit narratief de grenzen van de rede vast te leggen zonder te vervallen in een afwijzing ervan. Is het niet absurd hoe makkelijk de goegemeente haar pleegt af te wijzen?

Of klakkeloos omarmd – afgericht door de academie? Een visioen van..

Partisans, or rather, artisans.

Waarom heb je voor therapie twee mensen nodig?

Omdat het moment dat je “het” ziet “het” jouw bewustzijn gaat beheersen en je de “abstracte” lijn misschien niet langer vast kunt houden. Die beheersing door het inzicht brengt sowieso meanderingen met zich mee. Zonder een ander die die ervaring zelf niet heeft (de therapeut) word je daar als het ware zo in meegesleept.

De metafoor: Probeer anders een meditatie-oefening uit te voeren terwijl je je die nog eigen maakt. Het obstrueert het proces.

Het probleem betreft de generativiteit van het bewustzijn: je kunt ontzettend veel tegelijk(ertijd) en doet dat ook altijd, maar het bewustzijn of de beleving ervan wordt daardoor wel erg sterk gevervormd. Het “probleem” is dan ook dat er geen manier kan zijn objectief te bepalen wat er moet gebeuren. De verbeelding van de persoonlijkheid van het zelfinzicht – transionele kennis – identificatie met je overtuigingen die structuur geven aan je identiteit – neemt je altijd weer mee de diepte in. Oogt het ook niet volkomen onnatuurlijk als iemand zich niet mee laat slepen met zichzelf? Hebben we niet de neiging dat als overmatig rationeel te bestempelen?

De tweede persoon hier is essentieel. Zonder de tweede persoon kun je een therapeutisch proces eigenlijk nooit voltooien. Je moet immers de ruimte hebben een train of thought te volgen – vrij te zijn om het te beleven – terwijl je er ook buiten moeten kunnen staan: om het proces zelf te beschouwen om het te kunnen begrijpen.

Je moet er in zitten en er boven staan – tegelijkertijd. (Overigens zijn er natuurlijk psychedelische settings waar dit makkelijker lijkt.)

Maar als de tweede persoon essentieel is, onmisbaar is, dan is het niet mogelijk het proces te begrijpen vanuit een subject (de belever) en een object (de belever). Het moet klikken: iemand leeft zich in, hetgeen natuurlijk beperkt is. Hoe noemen we deze rol? De project? De conject?

Voor wetenschap hebben we natuurlijk ook twee mensen nodig. Maar dan moet de een juist hetzelfde vinden als de ander: de waarneming moet voor beide waarnemers gelijk zijn – op hetzelfde neer komen. Zonder bevestiging kunnen we van wetenschap niet spreken.

Maar als het gaat om vragen over je waarderingscontext, die immer in Frage is, over aangrijpingspunten of scharnierpunten waar je overtuiging uit mos bestaat en kwetsbaar is, dan draait alles juist om anders. Hoe eenvoudig lijkt het (ie ons) geestelijk leven als je tussen de eerste en de derde persoon een tweede zet?

Als we zouden beschikken over privileged access en in het geheel voorbijgaan aan veel voorkomend “gebrek aan bewustzijn van onszelf” als het gaat om te beoordelen hoe ontspannen je bent, omdat je geen bench mark hebt voor je mind setting, dan kunnen we toch helemaal niet verklaren dat we iemand anders nodig hebben om duidelijkheid te krijgen over ons innerlijk leven?

Dan zou Sook helemaal nooit vragen hebben kunnen stellen!

Die zouden immers direct zijn beantwoord.

“De mogelijke gevolgen volgens Hansen? Een zeespiegel die tien keer zo snel stijgt als eerder voorspeld, met volksverhuizingen en economische chaos tot gevolg. Kuststeden zoals New York, Tokyo en Amsterdam zouden nog maar een paar decennia bewoonbaar zijn. “Het is niet moeilijk je in te beelden,” schrijven de onderzoekers, “dat de conflicten die voortvloeien uit gedwongen migratie en economische instorting de planeet mogelijk onbestuurbaar zullen maken, dat ze het weefsel van de beschaving zullen bedreigen.†

Het weefsel van de beschaving is vertrouwen. Vertrouwen komt natuurlijk met de ellipsen (Kepler), maar deze eeuw hebben we meer behoefte aan supra-reli interventie – mochten we bovenstaande tot ons door laten dringen.

Die interventie komt wellicht ook voort uit de goddelijke machinerie die bekend staat als natuur, maar licht het eigenlijk niet ook voor de hand dat een samenleving die op weg is zich per direct weer ongedaan maakt?

“De auteurs van het boekje, Naomi Oreskes en Erik M. Conway, hebben natuurlijk het beste met ons voor. Ze willen ons wakker schudden. Als we dit onheilspellende scenario tot ons door laten dringen, dan zullen we toch zeker massaal ‘in actie’ komen?

Welke van deze twee gedachten roept hier het meest op tot nieuwe?

“Inmiddels is duidelijk dat de stigmatisering van de sector een directe impact is. De reden is eenvoudig: imago’s doen ertoe. Als de license to operate van een bedrijf of een sector – zoals de kolenindustrie – onder druk staat, wordt het duurder om geld te lenen en vinden overheden het gemakkelijker om tegen de sector te reguleren.

Kritische massa. De kern is natuurlijk onze houding: onze attitude. En de vervelende realisatie dat de Cadillacs in het zwembad tot het verleden zijn gaan behoren. Zoals een kil beroep op de hemelblauwe rede.

Maar de wonderen hebben hun weg terug gevonden, omdat die niet afhankelijk zijn van onze werkelijkheid en ons nieuw leven zullen inblazen. Let maar ‘es op!

Nood breekt wet, maar nood zal vooral ook nieuwe morele wetmatigheden kristalliseren.

† Jelmer Mommers – https://decorrespondent.nl/3184/is-er-leven-na-het-apocaholisme/639635361552-4afb772c 10 augustus 15

“Veel containers waren niet eens van het leger, maar van commerciële vervoersbedrijven die het materieel naar Afghanistan verscheepten. Toen het leger ze niet terugstuurde, begonnen die bedrijven boetes in rekening te brengen. Tegen 2013 had het leger al 610 miljoen dollar betaald voor verloren containers.

“En het waren niet alleen containers die kwijtraakten. Het leger kreeg herhaaldelijk op zijn kop van inspecteurs van het Pentagon, omdat het zijn materieel niet goed in de gaten hield. Op een gegeven moment waren de opslagplaatsen in Afghanistan volgens de inspecteur-generaal van het ministerie van Defensie voor 420 miljoen dollar aan materieel kwijtgeraakt. De opslagplaatsen meldden dat de spullen niet per se zoek waren. Ze wisten dat ze ze hadden, ze wisten alleen niet waar. De instroom van materieel was enorm geweest en ze hadden niet genoeg personeel gehad om het papierwerk bij te houden.†

Saillant is natuurlijk dat als we gaan abstraheren we gelijk in ons eigen onbegrip terecht komen. Als ik een klas leerlingen zie, dan is het een wonder als hen “als groep” kan waarnemen, want ik heb geen enkele training gehad en nauwelijks in begrijpelijke taal uitdrukbare ervaringen gehad die dat groepsproces duiden voorbijgaand aan nauwelijks iets zeggende abstracta. Dan is het ook wel logisch dat leraren vaak geen idee hebben wat te doen als “de groep” niet prettig meewerkt.

Er is immers helemaal geen conceptualisatie van. Leerlingen zijn de atomen, maar moleculen daar hebben we nog nooit van gehoord.

Nu heeft dit natuurlijk niets met containers te maken, hoogstens iets met containerbegrippen, maar hoe prachtig wordt niet geïllustreerd dat we hebben te dealen met meer dan één werkelijkheid.

† Liza Boyd – https://decorrespondent.nl/2539/zo-ziet-het-einde-van-amerikas-langste-oorlog-ooit-eruit/510060987117-2fa5c916 8 maart 15

Als onze geest een ecologie is, dan is zij geen plaats maar veeleer een veld.

Het leeuwendeel van de geestelijkheid speelt zich buiten ons bewustzijn af. Dus we eerder een reiziger op een station dan een architect. Maar we hebben de vrijheid te genieten van het reizen.

Wanneer mensen geloven in hun ervaring, hebben ze ook direct de neiging hun geloof in vrijheid van denken op te geven. Dat maakt “nuchtere” mensen ook zulke moeizame discussiepartners.

Maar in feite is het hun overtuiging wat het probleem genereert: een overtuiging die natuurlijk op “echte dingen” is gebaseerd. Zoals geld en recht. Echte dingen.

Constructieve journalistiek – dat dus.

Met betrekking tot het klimaat kunnen we dus beter maar keihard “liegen,” want anders is het waarlijk verloren, omdat er te weinig hoop is voor te veel leken. Lijken?

In onze computermodellen zitten eigenlijk nooit keuzes. Dan zouden we immers geen modellen nodig hebben. Ons enige probleem is dan ook.. de free rider ridin’ the logos?

† Ykje Vriesinga – http://digitaleeditie.nrc.nl/digitaleeditie/NH/2016/11/20161205___/3_08/index.html#page9 5 december 16

Het liberale denken vooronderstelt een negatieve wet. Maar een negatieve wet juridificeert – errationaliseert – ons morele denken. Nu is het transionele denken niet in eerste instantie een ethiek, maar het neigt wel naar een ecologisch denken vs. een egologisch denken.¹

Het Pruissisch Landrecht van 1794 lijkt niet direct een positieve wet en dat zou ook het antwoord niet moeten zijn. Het is detaillistisch en staat verandering in de weg.

Families die door Trump en Hillary zijn opgesplitst zouden hun “common ground” moeten vinden en daarmee bezig zijn: is dat dan transioneel?

Het gaat hier dus niet om rationele argumenten, maar het draait ook niet om de dogma’s die zich verschuilen. Het gaat eerder om het verschuilen zelf.

¹ “Egologie” is natuurlijk van Levinas, “ecologie” is natuurlijk van Bateson, maar het wordt hier wel polygaam gebruikt.

“Zelfs als er geen hoop is, dan is er nog hoop.

Dat is de platvloerse basis van de transionaliteit. Maar je zou het ook kunnen verwoorden als: “Hebben we redenen nodig om te geloven?”

Het lijkt alsof we van de redenen aan elkaar hangen. Maar die redenen zijn vooral die knooppunten die ons uitkomen, die wij omarmd hebben, soms uit noodzaak, soms uit vertedering. Want als we niet (in) die dingen geloven die we nodig hebben voor ons gemoed dan kunnen we onze psychologie toch helemaal niet overeind houden?

Dan gaan we ons anders voelen en ons anders gedragen. Dan ver-anderen we. (Het Angelsaksische equivalent zou misschien “We alter” kunnen zijn.)

Maar hoe komen we aan onze redenen? Het moge duidelijk zijn dat die op een bepaald niveau juist niet persoonlijk kunnen zijn – ze zijn communiceerbaar – maar op een ander niveau juist wel persoonlijk moeten zijn: anders kunnen we niet verklaren waarom ze zo verschillen.

Nu ben ik er altijd voetstoots vanuit gegaan dat mijn leven al die tijd betekenisloos was. Maar dat was het natuurlijk niet voor die anderen (om mij heen)!

Toch had ik niet (begrepen) wat ik dacht te willen (begrijpen).

Voetstoots wordt gewoonlijk aangenomen dat we redenen nodig hebben om iets te vinden. Sook bevroeg die redenen.

Maar waarom denken we dat eigenlijk?

En denke men dat bij nader inzien ook nog steeds?