Category Archives: Residual Self Image

In de krochten van ons denken is niemand realist. Is niemand ook maar correct ‘normaliseerd. Zelfs die keizers en die keizerinnen in hun schaapskleren, zelfs zij niet. Voor iedere gedachte bestaat een context waardoor deze wordt opgeroepen. Maar ik ben vergeten hoe ik hiertoe kwam. Het betreft een algemener punt: dat pessimistische mensen of praktisch ingestelde mensen zichzelf “realistisch” noemen en dat geborgd zien door hun voorspellend vermogen als het gaat om zakelijke aangelegenheden. Maar ze zijn slechts aangepast en in de spelonken weggestopt achter die […]

Wat is schuld-gewoel dan de suggestie van de ander dat jij het anders had moeten doen? En waarom is deze vraag toch nodig? Omdat in het geval onze gedachten een motivationele structuur hebben deze moet worden blootgelegd om te verklaren waarom deze gedachten als zodanig met elkaar verbonden zijn. Zit ik erop te wachten. Zeer zeker niet. Such irony.

Hoe is het mogelijk dat leraren niet volledig doordrongen van het besef dat “kennis” alleen in verbondenheid kan worden overgebracht? Nog los van het probleem dat relevantie niet kan worden opgepikt als er nog geen betekenisvolle wereld bestaat waardoor de informatie werkt als een bezielende kracht. Cf. therapie. Dan zie je direct dat “kennis” iets persoonlijks is!

Halloween, Oud en Nieuw, Chinees Nieuwjaar, Tet. Allemaal momenten om de oude geesten – de krachten van weleer – te verdrijven. Met een schone lei te beginnen. Want als we ons voorstellen dat we dat doen, dan doen we dat ook – in meer of mindere mate. Je bewustzijn van de zaak speelt hierin een nogal gelaagde rol, maar toch wel een wezenlijke. Maar waar komen die goeie voornemens dan vandaan? Zouden we ze kunnen beschouwen als ze overijverige versie van […]