Woorden hebben iets houterigs.

Aan hen ontbreekt de kwaliteit die we kennen van Rembrandt – dat wat penselen durven. Gezien hun visueel spektakel hebben ze het dwingende van het redden van een grote bank. Tegenwoordig beleven we moving pictures. Waarover we opmerken dat ze meeslepend zijn. Maar dan zijn het wel opeens sleepnetten. De zee van onze geest werd leeggevist.

Penseelstreken hebben wellicht iets van water stromend vallend. Duikelen we over de scherpe rand. Vermomd als schitteringen in de dromerige zon, met wie het dromen ooit verzon.

Zelfs Victory Boogie Woogie heeft Schwung!

Woorden klinken mij soms als misbaksels in de oren. Er lijken er te weinig voor een goed verhaal. “Hier zijn geen woorden voor,” hoor ik ze zeggen. En dan bedoelen ze:

“Dit gevoel is een stuk krachtiger dan – WOW – een heel stuk intenser dan gevoelens waar woorden bij gevonden zijn.”

Als het gevoel maar sterk genoeg is, “it gets a life all of its own.”

De rest van de tijd doen we het af met woorden. Maar de woorden “stoel” en “troon” hebben hun betekenis verloren en zijn vervangen door “krukken.”

Ieder waarlijk weldenkend mens moet een anarchist zijn zoals Paul Feyerabend. Alleen Zijn naam al.

Hij legde deze titel later af omdat hij zichzelf liever identificeerde met de dadaïst. Opnieuw een sprong voorwaarts voor een kritisch denker die de grenzeloosheid van onze domheid aan de kaak moet stellen. Maar daarin alleen nog de lach wil overhouden.

Zoals de Golem van Levi zich alleen nog bezighoudt met wie wel opkeek naar die ander. Wat heeft het nog voor zin ons op deze verjaardag van Mejuffrouw Auschwitz-Birkenau te richten op de uitmuntende efficiency van de lopende band van de dood tegen de achtergrond van de gedachte dat het kwaad schuilt in onverschilligheid?

Het kwaad schuilt, hoe kan het ook anders, toch onbetwijfelbaar in verschilligheid! In een voorgestructureerde opvoeding die de gedehumaniseerde tegenligger niet goed ligt!

Het anarchisme heeft dan ook niets opgeleverd dan de strijd met Victor Charlie.¹ De Hudson. Gardenia’s. Inentingen van Shaitan.

Wat heeft het ideaal van de panarchist daaraan toe te voegen? De panarchist is geen solist. Maar hij gelooft niet langer in rationaliteit als een basis voor een menselijke attitude, zoals de libertarist. Voor rationaliteit als een temmende stem van het vuur van de emotie. Alsof ze ooit tegenover elkaar hadden gestaan!

Als we een supercomputer willen bouwen om ons leven vorm te geven, laat dat dan doen door iemand die humor heeft. Of die nou zen is of sunni.

¹ Hoe kom je erop je vijand zo te vereren – Roma Victor, Victor Charlie?

Zo deed ook Sook een nieuw appèl op ons. Maar hij beriep zich op zichzelf. Nee, hij beriep zich op het animerend vermogen dat zich van hem meester had gemaakt en dat zich van alle levenden en doden meester probeert te maken:

“Ik zie iets in jou..”

Voor wie is dat eigenlijk een compliment? Is het wel een compliment aan die ander?

Deze typisch Griekse strijd vindt navolging in de Angelsaksische manier van zakendoen en oorlogvoeren. Op het oude continent echter, dat door de Gallisch-Germaanse habitus is gestructureerd en herstructureerd, is dat voorbij.

Sommigen zullen claimen verder dan de ander de toekomst in te kunnen loeren en zij spreken hun oordeelsvermogen uit. Zij zullen zeggen dat Europa wegzakt in de modder van de Somme, zoals Egypte millennia lang wegzonk in het zand van de Sahel. Natuurlijk, ze hebben “gelijk,” hun profetieën worden bewaarheid, maar wat is de diepere inhoud van deze claim?

Laten we deze weddenschap, want voorwaar, we leven na 2000 na en hoog tijd dus om filosofie tot het vrije marktdenken te verheffen, es aanscherpen voorbij de vraag of Ajax weer kampioen wordt. Let us, zij die als denkers geminacht worden, put our money where our mouth is. Het is een prima moment al die olijfpersen op te kopen.

Ze zeggen dat de Continentalen de oorlog moe zijn en zij hebben gelijk. Maar uit de ruïnes van het morgenland kijkt men naar ons op.

Wat zien wij in hen?