De einsteiniaanse revolutie van het bezujoijfinfnzijn
Nou was mijn liefste wens zo’n Einsteinse ontdekking cq omkering. Dit simpele idee laat ook zien dat zoiets ook voor de hand ligt.
Nou was mijn liefste wens zo’n Einsteinse ontdekking cq omkering. Dit simpele idee laat ook zien dat zoiets ook voor de hand ligt.
De standaard verklaring voor het krijgen van een openbaring is het bestaan van God, of natuurlijk waanzin (wat geen verklaring is).
Bovendien zien we altijd een hele duidelijke structuur in het geloofsstelsel van mensen die openbaringen rapporteren (constellatie van generatieve overtuigingen).
De vraag was dus: waarom pushen overtuigingen ons zo? (Waarom pushen we onze overtuigingen zo?) Nou, door de aard van ons beusituiuhzb met haar versterker effect! (Versterker effect? Vervormer van de ruimte zelf??)
[Nou heb ik ook sterk de overtuiging (of eigenlijk indruk) dat ik het werk afrond dat ik deed van 2002 – 2005. Toen was het duidelijk nog niet af. Maar er stonden “dingen” in de steigers. Maar ik kwam niet verder. Toen kwam 2006 en de scriptie in 2007.]
De overtuigingen zijn zelf niet generatief, zoals ik toen schetste, het sbustsutijzn is generatief en dus krijgen de overtuigingen dat “effect.”
“Geloof geeft te denken,” zeiden enkele theologen ooit. Maar waarom geeft het te denken!
Wat was mijn probleem? Het is mij altijd onduidelijk gebleven hoe het mogelijk is dat overtuigingen zoveel drive teweeg (kunnen) brengen, zoveel overtuigingskracht hebben. Het oude verhaal is dat ze dat hebben, omdat “je je openstelt” of zoiets. Het nieuwe verhaal?
“Fake it till u make it” is nu opeens een logisch gevolg!
“I stood on the shoulders of giants” krijgt nieuwe betekenis. Habitus. Het formeren van de habitus zonder het probleem van de ingesletenheid, omdat dat vooronderstelt dat het bewustzijn passief is en dat krachtige overtuigingen ouwe overtuigingen (moeten) zijn. Niets is minder waar. Het ligt alleen maar voor de hand dat ze meer impact hebben (gehad).
Was ik toch helemaal vergeten dat goeie filosofen ook kunstenaars zijn!
Vandaar ook de aantrekkingskracht van horoscopen en enneagrammen. Dus als je de spelregels van het wetenschappelijk onderzoek toepast, dan rolt er niks uit. En wat er uit rolt, zal een situatie zijn gelijk cogito ergo sum, circulair, althans, dat is mijn voorstelling.
Dus het model is zo dat beustzijn niet zozeer beuszijnsinhouden heeft, maar dat de “beustzijsinindhieiuden” het wbustzijn vervormen zodat het zelf verandert! Daarom werkt reclame ook!
“The mind is the machine that makes” doesn’t really cut it. maar het idee zat erin dat het een Neumannchine is, de mind, het bewustzijn. En “makes” wordt hier gebruikt als in “I will meet my maker..”
Het oude idee is dan ook dat je “het 6x moet horen en dan is het zo,” maar dat verklaart niet waarom dat zo zou zijn behalve dat de suggestie wordt gedaan dat dat effectief is, dus dat het brein vooral ontvankelijk is voor herhaling.
“Een baanbrekend idee moet zo simpel zijn dat het de banen in een keer breekt, anders kan het niet simpel zijn!
Het is nu inzichtelijk waarom “uitdagingen” een beter woord lijkt dan “problemas” maar laat ook direct zien waarom “problemas” supergave dingen zijn – dan hoef je echt geen “uitdagingen” meer! Duidelijk is nu ook dat “uitdagingen is echt een beter soort woord” een logische gevolgtrekking is, maar een nodeloze simplificatie!
Het andert onder andere het Onderwijsprobleem. Een van de grote stellingen is dat een leerling die zelf zijn verantwoordelijkheid neemt en “inziet” – ofwel aanneemt dat HIJ zelf “the maker” is – nieuwe mogelijkheden voor zichzelf schept, d.w.z. zal gaan waarnemen.
Het verklaart waarom andering zo moeizaam is – niet zoals Ricardo [Semler] zegt vanwege angst – maar omdat je bewustzijn zelf verandert op een manier die je niet goed kan zien aankomen. Je verandert natuurlijk automatisch – door de tijd heen, het zou dat ook anders kunnen..
Het verklaart ook zo goed waarom je het bij het rechte eind hebt als je stelt dat het “out of your hands is,” wat het dus in zekere zin juist niet is! De details daarentegen, die zijn wel degelijk out of reach.
Het verband tussen (inspiratie)bronnen, achteraf natuurlijk, betekenis in je leve je leven en dus ook “wat je wil.” Die bronnen sturen je gedachten en daardoor verwijzen ze daarnaar terug. Maar je had evengoed iets anders kunnen nemen en dan had je een totaal andere betekenisconstructie opgebouwd.
Daarom is het dus ook zo dat alles lijkt te hebben geholpen. Je moet wel de ervaring hebben dat het “als door een wonder” samenkomt, omdat dat de enige wijze is waarop het zich kan voordoen. Maar belangrijker nog – je kunt het niet anders zien dan betekenisvol omdat dat het perspectief is dat je nu inneemt.
Vergelijk het bad. Je denkt “laat ik ‘es lekker in bad gaan zitten” en dan ga je in bad zitten en dan word je in toestand C “gezogen.” Hoe kon je nou weten dat je C zou “worden” terwijl je je niets voorbijgaand aan B voorstelde? De truc is nu natuurlijk dat wanneer je F wil, je je realiseert dat je E moet ondernemen. Maar deze toepassing toont toch nog onvoldoende het “verdubbelingseffect” (het zichzelf versterkende … winner-takes-all..? [https://ase.tufts.edu/cogstud/dennett/papers/multdrft.htm]).
Net zo als “de wens de vader van de gedachte is” – dat is een waarneming van hetzelfde fenomeen. Alsof het data dots zijn, die de functie – het hele idee – als het ware suggereren maar in feite onderdeel ervan zijn.
Of neem het effect dat ik bij het uitleggen van een spel de ander telkens een suggestie doe die “achteraf” vooral goed voor mij zelf blijkt te zijn! Dit is een minder duidelijk “echt” effect, maar het is, (b)lijkt nu, typisch een bewuztijnseffect!
[“The truth will set U free.” But is that because it is the truth, or because the truth is something that will set U free!] Er moet een relatie zijn met dat vreemde idee dat oprecht zijn psychologische problemen voorkomt. Waarom toch zou liegen dat vreemde probleem opleveren dat je gevoelsleven “in de knoop komt?” Door de verknoping met gevoelens. Maar waarom zit/werkt dat zo? Door de structuur van het beuzijwtijn zelf. Dit moet duidelijk iets te maken hebben met bovenstaande verdubbelingseffect.
Bewustzijn bestaat dan niet, het is eerder een bewustwording (een prachtig gerund) ware het niet dat het dezelfde verkeerde suggestie oplevert.
“De zin van het leven is dan ook wat je er zelf van maakt.” In de zin dat jij bepaalt – op dat hogere niveau – wat waardevol is voor je. En dan wordt opeens ook volkomen duidelijk dat mensen hele verschillende keuzes maken! En dat ze elkaar niet begrijpen – die keuzes niet – omdat het dan net is alsof die ander iets debiels doet. Het klopt immers totaal niet met de structuur zoals die voor jou duidelijk het geval is. Dus het gaat niet om de overtuigingen, het gaat om de generativiteit van die overtuigingen, de metafoor van het neurale netwerk komt op. Met een cascade van herwegingen. En het gaat erom dat de overtuigingen niet onderzocht zijn, ja, Sook, en dan wordt volkomen duidelijk dat de “waarheid” zich aan je opdringt.
Daarom is depressie ook zo’n lastig probleem.
Daarom is Sartres verhaal voor een groot deel van belang, maar uiteindelijk ook totaal niet overtuigend. Maar als je het niet volgt, entrez, excuustruus!
Waarom problemen geen uitdagingen zijn..
Natuurlijk zijn het uitdagingen! Denk je werkelijk dat filosofen problemen als deprimerend ervaren?! Of wiskundigen?!
Als ik DIT IDEE helder kan krijgen, wacht, het is al helder, als ik het helder kan overbrengen
waar UG zo over klaagde
dat is de bom
het verklaart waarom mensen van structuur
waarom ze zich van structuur los proberen te maken
waarom psychedelica, aangezien het “bewustzijnsverruimend” is, dat effect op bewustzijn hebben, wat als onbegrijpelijk wordt ervaren – nonlineair.
De Flair – waarom aseksualiteit – natuurlijk – bestaat, waarom het dus “logisch” is dat zoiets bestaat, aangezien het ondenkbaar is dat het niet kan – hence contingency – waarom vermissing het probleem is dat het is.
Waarom problemen geen uitdagingen zijn..
Waarom die wens om met dingen bezig te zijn die niet bestaan, zo sterk is. Door “T1BER” te schrijven en betekenis zelf te vervormen, niet opdat het de juiste vorm krijgt, maar opdat het anderen aanzet tot veranderen.
Anderen veranderen.
Maar de crux – het gaat niet om het veranderen. Dus Bandler heeft er NLP van gemaakt en verander management enzo, maar hij had net zo goed iets anders kunnen gaan doen – als dat het was geweest waar hij mee bezig was.
Het is zegbaar, maar moeilijk precies te beschrijven. Een poging – Aha, Bram! – het bewustzijn zelf als self fulfilling prophecy. Is het helder om te zeggen dat bewustzijn een self-fulfilling prophecy is? Het woord “bewust zijn” is verwarrend. Zijn zegt helemaal niets. Bewust suggereert het verkeerde. En het Hofstadteresque karakter, net als het Vellemenselijke, komt er niet in terug. Maar het generatieve effect is ook moeilijk uit te drukken.
En dus heb je – ik dus – in al mijn feilbaarheid de neiging om de effecten ervan vast te leggen. Dit is natuurlijk een zwaktebod, maar we waren al niet ver. Behalve Douglas. En dat is precies het punt. Als je “X” tegenkomt, dan “word” je X. ik word bevangen door het idee dat dingen op elkaar inwerkende lagen moeten hebben en dat is precies hoe het bewustzijn ook op mij overkomt – mijn bewustzijn en als vanzelfsprekend dat van anderen en iedereen
Maar waarom zou bewustzijn op elkaar moeten passen?
Is “al Qaida de la Grondwet” niet juist een ronduit absurd idee, omdat het nauwelijks te veranderen is? Hoe kun je nu denken dat Zij overal aan hebben gedacht! Omdat Zij overal aan denken?!
Omdat het idee van een wet, dat ten grondslag lag aan dat van de natuurwet, zoals fokken de basis van natuurlijke selectie worden zou, wel degelijk voortkomt uit de wil van de Koning?
Of gaat het voor alles om de conceptuele infrastructuur, zoals het Newspeak woordenboek?
Maar misschien moet ik eerst iets zeggen over Quality of Consciousness.. Alsof dat er iets mee te maken heeft. Over het algemeen wordt gedaan alsof de maximalisatie van geluk een rol zou moeten spelen in ons denken over het succes van de mensheid en haar ethisch bewustzijn. Nou is Jeremy Bentham natuurlijk een superheld, maar het idee dat dit succes berekend zou kunnen worden door het aantal schedeldaken te vermenigvuldigen met het aantal secondes blijdschap lijkt niet alleen simplistisch maar exuberant absurd.
Dan is bevolkingsgroei haast te allen tijde reden tot vreugde, wat op dat moment niet langer meer is dan een self-fulfilling prophecy, & niet alleen omdat de niche markt voor de festivals steeds meer aanhang krijgt. Zijn drie blije breinen beter dan twee? Hoe meer zielen hoe meer vreugd?
Of draait het om kwaliteit van zijn? Ons creatieve zijn?
Onze creatieve representatie van zijn?
Of doen we het waar het bewustzijn het mee doet – illusies, hallucinaties, die zo krachtig zijn dat het ons ervan overtuigd heeft dat we ons ervan bewust zijn?
Van psychedelica wordt door veldwerkers wel voorzichtig gemompeld dat je er gevoeliger van wordt. Dat klinkt wel erg simplistisch. Immers, dat zou betekenen dat je opeens over meer gevoel zou beschikken. En hoewel het makkelijk is te bedenken wat je daarmee zou kunnen doen, blijft het tegelijkertijd verbazingwekkend stil als je opmerkt dat dat onder de juiste omstandigheden een grote doorbraak zou betekenen voor het leven van velen, maar vooral voor het leven van die enkeling.
Uiteindelijk, als je zit te spelen met je kind – of, zolang ze zich klein genoeg voordoen, met het kind “van iemand anders” – en je bent niet met je werk bezig.
Als je zo zit te kneuteren en fröbelen samen met “jouw” kind, hoe kun je dan nog bezig zijn met het verwerven van betekenis en met het scheppen van novelle werken, met het Grote Goed en de nog veel Grotere Goederen, en dat op een betekenisvolle wijze?
En dan heb ik het niet over je langetermijnoplossing voor je pikettiaanse inkomenssituatie.
Zijn mensen met kinderen gelukkiger dan die zonder? Deze vraag zou een klassiek voorbeeld voor het probleem van het vergelijken van populaties die elkaars bestaan uitsluiten, moeten zijn. Het blijkt in ieder geval dat als iemands kinderen weggenomen worden, hun geluksquotiënt afneemt.
Dat nutteloze alle tijdverdrijvende spelen zonder helder eindresultaat! Als dat geen soelaas biedt!
Meegenomen worden in de trip heeft als God het wil die tuimelende sensatie dat alle Duitstalige planmatigheid als sneeuw voor de zon verdwenen blijkt. In philms als Rose Red wordt die ervaring van nonlineariteit – wat doelgerichte vraagstukken als “Hoe kom ik bij mijn tent?” onredelijk maakt – als iets verschrikkelijks neergezet.
Als de vertrouwde lijnen door elkaar heen beginnen te krioelen en onontwarbaar geworden moeten zijn, is dat verontrustend genoeg.
Niet Kristiane F. Niet RAF. Niet BASF.
Waarom is de psychedelische revolutie “mislukt?”
De psychedelische revolutie, zoals gewoonlijk revoluties, onderschatte conservatieve krachten, die “in feite” geen krachten zijn, maar, zoals deep space het zonder zonnenlicht moet doen, industriële inertie. Zwaartekracht, waarover gesuggereerd wordt dat zelfs dat een emergent verschijnsel is, precies als bewustzijn.
De psychedelische revolutie was alles in één keer – persoonlijke transformatie, religieuze verjeugdiging, maatschappelijke transcendentie. In één letter – B. Psychotica bieden immers een verrijkende keten aan hoogtepunten:
1. De ervaring van de Eeuwige Jeugd in de vorm van fysieke en mentale NRG;
2. Een herwaardering van je situatie buiten de waan van je dagen;
3. Een op dat moment helder en onovertroffen vergezicht.
Aan het verschil tussen de Amerikaanse en de Europese politiek kun je gemakkelijk zien” dat onze premissen een kwestie van gestructureerd toevallende voorkeur zijn – ze worden (als) vanzelfsprekend tegen de achtergrond van onze cultuur en vervolgens wel met virulente rationaliteit verdedigd.
Rationaliteit is als een hamster die van A bij B komt, maar wie o wie zette hem eerstens bij A neer?
Rationaliteit is te veel eisend.
Er zijn minstens twee problemen mee:
1. De gebruikers zijn er te dom voor;
2. Er is verwarring over de mate waarin je op de hoogte moet zijn over “de werkelijke situatie” waar de wereld en het milieu zich “in” bevinden.
Daar bovenop komen nog onoverkomelijke problemen zoals: het is niet menselijk in die zin dat wiskunde nog steeds het allerzwakste vak is op de middelbaire school.
Wat waren de allereerste woorden in de moderne vorm van woorden? Maar ondanks hun primate, maslovaire karakter en hun ongetwijfeld krachtig doorvoelde klankstelling was het vast nog geen poëzie.
Maar als de nonlineariteit van het bewustzijn – en daarmee doel ik toch de self-fulfilling prophecy of the self, ie de Nietzscheaanse droom achter the American Dream – als ik die tot mij laat doordringen, dan is het motto “We zijn te dom..” niet zozeer een weinig hopeloos, of cynisch.
Dan is het abuis.