“Jij kijkt een koe aan.. in z’n reet!
Men merke op dat de koe in kwestie wel naar de waarnemer toe beweegt. Juist in die tijd ging de eeuwige jeugd net naar de crèche..
Politie-agenten neerzetten wekt agressie op.
“Sieg heil!” Meeslepend, niet?
Men merke op dat de koe in kwestie wel naar de waarnemer toe beweegt. Juist in die tijd ging de eeuwige jeugd net naar de crèche..
Politie-agenten neerzetten wekt agressie op.
“Sieg heil!” Meeslepend, niet?
Als we het bewustzijn opvatten als gewustwording lijkt het verhaal kwetsbaarder te worden. Rationaliteit is immers een toren van ivoor geworden. Transionaliteit gaat over olifanten.
Wat zien we als we sterren kijken? Niet te onderdrukken samenhang.
Wel te onderdrukken zijn rotgevoelens. Probleemgevoelens. Die dus tijgeren dwars door het kreupelhout van het bewustzijn. En de beleving bijzonder sterk onder druk weten te zetten. Maar wel bijna buiten beeld.
Getuigenverklaringen, die langzaamaan, of snel, maar altijd ongemerkt veranderen.
Stel: je droomt een geweldig verhaal en de droom is persistent. Dan is er opeens helemaal geen reden om eraan te twijfelen!
Zoals ik dus net droomde en ik uitlegde: “De zomer in Zweden is fantastisch!
“Ik zie het helder. Het is duidelijk. Grappig genoeg was het dat nog niet de hele tijd, maar was de suggestie niet “claire et distincte?”
Ons rechtssysteem gaat uit van rationaliteit en emotionaliteit. Dat wil zeggen – woede accepteren we niet meer. Alleen regulatie tegen de achtergrond van redelijkheid. Maar wat een onzin!
Aan de andere kant hebben we geen begrip voor de dader. Dan blijven we achter in de prehistorie. Het punt is niet slapjes: het punt is dat de factor bewustzijn in het verhaal achterwege blijft.
Welke chirurg heeft een bijna dood ervaring gehad?
Terug naar de bayesiaanse docent. Stel:
1. Laat de leerling zijn inschatting maken (eg een 7);
2. Laat de docent zijn inschatting maken (eg een 8, of een 6).
3. Stel de leerling haalt een 8, of een 6. De docent heeft “gelijk.”
4. De docent is gerechtvaardigd in zijn inschatting.
Je staat te wachten en iemand kijkt op z’n mobieltje. Krijg je niet de moeilijk te onderdrukken neiging dat dan ook te doen?
Ik had het over religies. Van Russen is bekend “dat ze liegen.” Maar ze doen zoals je het daar doet. Hoe anders!
Mensen die geslagen worden, gaan zelf ook slaan. Hoe kan het ook anders! Is het niet een beetje onvoorstelbaar dat ze dat doen alleen omdat ze dat “geleerd” hebben? Terwijl ze vaak claimen dat helemaal niet te willen doen?!
De state of mind kan dan ook een gevangenis worden waaruit je pas ontsnapt als je het doorhebt!
Maar wat bedoelt ie daar nou precies mee?
Het probleem was derhalve intrinsieke motivatie. Maar daar kwam dus “het krea probleem” bij. Om het gebrek aan intrinsieke motivatie te tackelen, zocht ik mijn heil bij de duidelijk inspirererende situatie die Pirsig beschrijft. Deze had inderdaad positieve, maar dus ook negatieve effecten.
Want motivatie zonder inspiratie, zoals NRG zonder doel, is niet direct te hervormen of herformuleren tot generatieve creativiteit, i.e. productiviteit.
En alleen productiviteit wordt gezien als iets waar we geld voor kunnen neerleggen.
“Rationality has its knock down arguments, but U need transionality to knock ‘em up!
De paradox van het leidend maken van je state of mind – form of life – cosciousness – is dan ook dat de nadruk licht op je open stellen voor elkaar, omdat je immers juist niet op elkaar lijkt!
E pluribus and then some.
Trouw 24-3-15: “Uiteindelijk stimuleert narrativiteit de verbeelding, zo ook in de literatuur.” (Daan Voss)
Als het alleen een kwestie van stimuleren zou zijn, en we alleen maar denken aan de verbeelding, hoe scherp zijn we hier dan op de hervorming van de reformativerende verandering van het zijn?
Waarom worden dingen, zoals de heupbroek, “gewoon?” Alsof we het eens worden dat het “gewoon” is? Omdat ons bewustzijn, als amper van hetgeen als bewust wordt afgeschilderd, verandert (veranderd). Het veranderd.
Vannacht droomde ik
Dat ik door een stad liep
Zo onwerkelijk fantastisch mooi
Bomen vol bloesems en vol kleur
Waarbij het oranje van de herfst
Een sombere herinnering zou zijn.
In zo’n stad zou niemand op het idee komen
Iets van die kleur weg te nemen.
Dit is onze toekomst. Dit is onze belofte.
9 Woorden had ik aan de muur geplakt, bijna 18 jaar geleden. 9 A-4’tjes met elk een woord dat in beweging was in mij.
Zouden Zombies kunnen lezen?
Rust. Grondig. Imaginatio. Ik liep vast op die Voorstelling. Het lukte niet. Ik stond er niet voor open. Ik zag het als iets Summum Bonum, maar ik liep vast op een Muur van Onvoorstelbaarheid.
Je ziet het pas als je het door hebt, sprak de Meester. Daarom is het van doorslaggevend belang om een begin te maken met het openen van de geest zodat het “het” gaat doorgronden.
Taylor noemt het zelfinterpretatie. Maar dat is maar zo’n klein deel. En bovendien ziet hij over het hoofd wat het bewustzijn is: een nonlineair proces dat de werkelijkheid dichterbij brengt.
Waren verschillen tussen mensen voorheen altijd enigszins gênant, omdat ze onredelijk moeten zijn, & toegewezen worden aan verschillen in voorkeurtjes en misschien in intelligentie. Maar dan zijn we wel heel erg ver van huis! Hoe is het eigenlijk mogelijk dat we überhaupt die kant op denken en wat een fundamentele onderschatting is dat van onze gesprekspartner! Is het niet volkomen helder dat die verschillen voortkomen uit het probleem dat appels met peren moeten praten? Maar dat die vormverschillen totaal niet in het oog lopen?
Politieke verschillen worden zo helder – als Achnaton zo helder!
The Oracle vs Cassandra…… Hadden we deze al aangepakt (as opposed to resolved)?
Wie loste zijn allereerste Koan op?
J.W. leerde mij nadenken. Raar woord – nadenken. Bedoelen we niet zoiets als overdenken? Indenken? Verderdenker? Wat hij deed was frustrerend. Hij vroeg:
“Waarom geven we trainingen?
Maar hij wilde tot de CERN van de zaak komen.
Geert Jan Jansen is de Held van dit moment. Want de vraag staat rechtop:
“Hoe hard is je allerhardste euro?!
Als politici afsteken tegen economen, zegt dat dan iets over ons stemveetisjisme ?
Manipulatie is duidelijk. Journalistiek ook. Heilig vuur? Heilig Vuur? [………… <TILT>]
En dan beginnen we te komen tot een fenomenologische counter against the Dark Prince Alzheimer.
Wat lijkt het toch voor de hand te liggen over het hoofd te zien dat het allemaal begint niet met een “amp-effect” maar met het generatieve karakter van het bewustzijn waarover we en detail nog niet zo duidelijk zijn geweest maar misschien ook niet hoeven zijn. Immers, als we ons voorstellen dat het bewustzijn zelf verandert op het moment dat de inhoud verandert, suggereert dat dat de inhoud extreem bepalend is of als zodanig ervaren wordt. Maar als ik het zo formuleer, blijft in het geheel onderbelicht in hoeverre de verandering van het bewustzijn zelf – als het ware de vorm – onvoorspelbaar is en wat daar het effect van is!
Het punt is namelijk dat de suggestie zou zijn dat die bewustzijnsverandering zelf niet alleen bepaald wordt door bijvoorbeeld de tekst of het beeld waar je mee bezig bent, maar met alle andere beïnvloedingen. Dus hoe je je voelt, maar ook met welk vak je net bezig was. Of welke muzak je opeens opvalt. De precieze vervorming is dan ook onkenbaar! (…bayes)
Grappen en grollen en de prioriteit van het sollen. (…prior)
Self-reorganizing.
One of the main points being that this is a meta account of conviction. Het verklaart, geeft een context voor de waarneming dat iedereen zichzelf wel gelijk moet geven als het gaat om “diepe” overtuigingen, maar niet omdat ze op zichzelf zichzelf vervullen (self fulfilling) zijn, maar omdat ze veel vorm geven aan het bewustzijn. Which makes a lotta sense als je dit ziet als brein bloei.
Er schuilt een probleem in het helemaal uiteenzetten: de behoefte aan zekerheid wordt gehonoreerd en de impact van het creatieve proces – de brain breeze – kan vervagen. Daarom is humor een fundamentele “waarde.” En daarom ook verrassing, ’n jolts ’n bolts.
Stap 0 in het leerproces is vertrouwen. Maar dat is groter dan zelfvertrouwen, het is het zelfvertrouwen van de heilige.
Stap 1 is bewustzijn – de vermaning om geestelijk aanwezig te zijn.
Wat voorspelt – ahum – zou ons inzicht suggereren als het gaat om streng straffen?
En wat over “copy cat” gedrag op de stations?
We onderscheiden self fulfilling prophecies en self defeating propositions. Maar wat te denken van self fulfilling propositions en self defeating prophecies?
Wat gebeurt er als je saai schrijft over hele geile openingen?
Die politieke arena – die dialoog – is deductief geworden. Dan wordt het een kwestie van elkaar slim klem lullen. Het doorslaande succes van die rationaliteit, die een zweem van traditioneel machismo heeft en vandaar die russische legitimatie, teistert de kiezer met haar schijnbare correctheidscriteria.
Maar hij spreekt zichzelf nu toch tegen?! Maar toen stemde ze dit en nu dit?! Een draaier of een dommerik!
Dan wordt debatteren aristotelisch en krijgt het het bewustzijnsvernauwende karakter dat zo strak afgepaald is door de termen logos, pathos en ethos, waarbij het empathische makkelijk iets populistisch en pathetisch wordt, logos deductief en ethos primair wordt ingezet om ons gevoel van ver-trouwbaarheid in ons op te wekken, zodat we verminderd kritisch (neigen te) zijn.
Terwijl deductie eigenlijk ongeschikt is om de discussie te energieren.
Het is duidelijk dat niet de Waarheid, maar onze state of mind bepaalt wat wij denken. Maar dan kan het niet zo zijn dat rationaliteit zelf afdwingt dat wij ons hopeloos of hoopvol moeten voelen. Dat kan dan alleen maar als wij de rationaliteit ook accepteren en omarmen. Maar dan is die stap dus instrumenteel (noodzakelijk). Maar dan is het een “bewustzijnseffect!”
Vergeet niet dat rationaliteit een vondst is. Een alternatief voor een manier van denken die we tegenwoordig associëren met populisme (donaldisme).
Er doet zo’n verhaal de ronde over een wiskundestudent die, volkomen ingedut, een onoplosbare stelling overnam als huiswerk en de dag erop de oplossing presenteerde, geheel in de veronderstelling dat hij eindelijk liet zien dat hij überhaupt iets deed voor het vak, tot grote ontzetting en hopelijk ongeëvenaard genoegen van de docent. Is het echt gebeurd? Is dat relevant? (Is dat relevant!)
De grap: Mensen hebben de neiging te zeggen: “Ik geloofde X toen en ik geloof het nog steeds (met heel met hart)!” Alsof dat een zinvolle opmerking zou kunnen zijn, maar politiek gezien klinkt het toppie. In mijn model klinkt het als zwakzinnig, begrijpelijk natuurlijk, maar om nu te benadrukken dat je als baby een overtuiging formuleerde waarvan je nooit meer afstand hebt genomen, lijkt mij waanzinnig en niet heel sterk.
Wat zei Sook ook weer? Een ononderzocht leven is geen waarachtig leven?
Maar dit neemt niet weg dat ergens van overtuigd raken je ook nog weg houdt van oneindig veel ongedachte mogelijkheden.
Hoe tackelen we die financiële sector?
Door de propagatie van vertrouwen inzichtelijk te maken – hoe groot de populatie ook is.
Is het erg dat Irak archeologisch wordt geruimd? Zo zal het zijn als het zo voelt.
Het probleem nu: is B (G) presenteren voldoende voor de propagatie in ieder bewustzijn? A viral idea.