“.. A foot in the door.
‘Kee, dus als Che’s consciousness is gestructureerd door de “thuissituatie,” die vanzelfsprekend niet langer werkelijk als thuis ervaren wordt, maar nog wel “thuis” moet zijn, hoe onlogisch is het dan eigenlijk dat dit het enige is wat er is?
Als je Chinees leest en je begrijpt het niet, is het dan vreemd dat je de grap mist?
Als iemand gedefinieerd wordt door tristesse, of woede, hoe krijgen we die wissel dan om? Omdat het geen spoorbaan is.
Alles begint met het uitzicht. Ik zie een spoorweghuisje, het is misschien wat klein, maar het is en blijft een huisje. Is het niet absurd om er iets anders in te zien – van te maken?
Als je je gedachten wil perestrojken, dan spelen de volgende absurdenties: je bewustwording is belangrijk, je openmindedness, maar misschien nog belangrijker wordt de gewaarwording van het generatieve dat alleen voort kan komen uit wat er al is. Alles kan dan ook dienen als materiaal ter inspiratie, zoals het altijd waait aan het strand, de brainstorm that will never end, the winds of mindfulness.
Als we beginnen met een spoorweghuisje, dan is er geen ruimte voor de geest om scheppend te beginnen te werken. En dan werken zoals hout werkt, bijna ongemerkt.
“Je zegt 1000 keer hetzelfde,” roept ze. Maar hoe kan het ook anders?
“Basisinkomen,” alsof het een magische oplossing is. Er is 1 oplossing voor al onze problemen en dat is zelf veranderen. En dat lijkt dan misschien wel magisch, maar er is geen geproceduraliseerde truc voor. Vooralsnog.
“Thuis.” Doe ik alles voor aandacht? De structuren liggen er. De waterwegen.
De nonlineaire beweeglijkheid die voortkomt uit alles wat er gebeurd is.
De mooiste reactie op een rake opmerking is een rake opmerking! In plaats van: “O ja, je hebt gelijk!
