Vleugelslagen in de ecologie van de geest
 

Zijn we dan allemaal elkaars psychomatti’s?

Wat is de buitenwereld anders dan een bron van entertainment? Ze zeggen dat mensen genieten van de problemen van anderen.

Maar over geluk kunnen we ons niet druk maken. Onze psychotropische neurose dwingt ons tot zorgen – en geeft ons een fijn gevoel als we kunnen meedenken. Gaat het goed met iemand? Next!

Maar laten we ons richten op de absolute kernvraag:

Hoe is het mogelijk dat we onze eigen bewustzijnsveranderingen volkomen over het hoofd zien? Het is anders dan een kruimel in onze baard. Het heeft ook te maken met de suggestie van het bewustzijn, wellicht?

 


Diepzinnig is de draaikolk waar de kleur haar schreeuw verliest

“Zelfs de zelfgekozen dood kan het leven van een mens niet redden van zinloosheid.

Waarom worden mensen zenwuachtig op het podium? Dit zegt veul, zo niet alles over de constitutie van de persoonlijkheid. Het is zo alomtegenwoordig, dat we aan podiumbeesten altijd vragen hoe het is. Hoe ze ermee omgaan. En ze antwoorden altijd, alsof het volkomen natuurlijk is dat het een probleem is.

Als ik denk dat ik “de weg kwijt ben,” dan ben ik gelijk een heel stuk verder van huis. Wat is de generatieve propositie? “Ik kom weer dichter bij mijzelf?

The ego like a sleeping dragon
Dreaming all his life away
Never letting go of his own treasure
The lion deep in disarray.

Waarom kon ik vanaf de start van -2 geen x meer hebben? Waarom stapte ik over? Dat is duidelijk. Ik deed precies wat je zou doen als je het uit de weg zou gaan.

Als het bewustzijn geen bewustzijn van is, wat moet het dan wel zijn? Hoe beschreef ik dat in eerste instantie?

Maar uiteindelijk is wat wij bewustzijn noemen
een reflectie ergens van
en dat ergens is een consequentie van iets anders

Een waarneming als een dwingende suggestie. Geen oog, want geen zintuig voor meandering. Wat we misten bij Heraclitus was het metaniveau van de stromende rivier – het daaraan gepaarde (bewust)zijnde.

Dat geen bewustzijn is.

Luchtkastelen van gebakken lucht. De Engelsen noemen het hot air. Zeggen we hetzelfde?

Een gedachte, een propositie, een stelling (om het maar militair te maken) zouden een springplank moeten zijn, geen conclusie. Geen definitiviteit. Geen closure.

Koans zijn gesloten raadsels. Waarvan het wezen generatief is. Een koan wordt je verteld – als een koan.

 


Kom ik ooit weer thuis?

Elke voetballer vertelt je dat “thuis” spelen je vleugels geeft.

Is het publiek de twaalfde man? Het is niet zozeer het publiek, als wel die specifieke context. Een “vreemd” stadion voelt niet als “jouw stadion.”

Hoe heet die plek waar je jezelf verliest en terug vindt als een ander, maar toch jezelf herkent?

Wonderlijk. De ervaring van lichamelijke dynamiek (dans) als reactie, nee, antwoord op de muziek die hier de vragen stelt, met de laser impact van kleur, thuis licht in het midden en dan weer aan de rand.

Lovecraft zegt het zeau (hoe mooi kan een naam zijn): “The most merciful thing in the world, I think, is the inability of the human mind to correlate all its contents. We live on a placid island of ignorance in the midst of black seas of infinity, and it was not meant that we should voyage far.

 


En lijken redenen op excuses?

Bepleiten alleen die dure advocaten nog de waardigheid der mensen?


Waarom lijken overtuigingen zo persoonlijk?

Waarom, derhalve, voelen we ons aangevallen wanneer die gedachten” en ideeën” worden aangevallen?

Gister ervoer ik iemands verontwaardiging over de verfilming van Astrix en Obelix, “want de stemmetjes klopten helemaal niet!”

Overtuigingen zijn dan ook gebaseerd op de eigen fantasie, die vanzelfsprekend voorgesteld en ervaren wordt als de werkelijkheid. Hoe zou dat ook anders kunnen? Voor een clubje hersenen?

Eat your heart out, Albert!

 


Bovennatuurlijk in die Oudheid

  1. Toen sprak God al deze woorden, zeggende:
  2. Ik ben de HEERE uw God, Die u uit Egypteland, uit het diensthuis, geleid heb.

En waarom izdit relevant? Nabij? De moeite waard? Omdat de Tien Geboden hiermee beginnen. De inleiding geeft de relevantie: het is namelijk een bovenmenselijk succes, of wordt als zodanig beschouwd. Het bewijs” dat die Tien Geboden wel waar en werkzaam moeten zijn!

Zoiets als het losmaken van de planeet, of het bevrijden van Tibet, onmogelijke dingen.

 


Waarom

Lijken overtuigingen zo persoonlijk? Identificeer je je ermee..
Hoe populariseren ze hun diepgang?
Wat maakt ze zo aantrekkelijk? Voel je je aangetrokken tot.. Omdat je het gevoel krijgt dat dat bij jou moet horen?! Zo bij jou past?

schijnen te zijn

Wie mensen “zijn” niet wat ze gedaan hebben.
Wat zij gedaan zouden hebben is natuurlijk een medium voor hun zijn.
Maar hun zijn is de voorondergestelde achtergrond, het niet zichtbare zowel als het potentiële, voor hun existentiële situering, die zowel karakterologisch, als accidenteel als contingent is.
De vorm van hun zijn, zoals de roos van Leary een intuïtie uitbeeldt. Waarom is het zijn groter dan het presteren? Het is belangeloos, het toont méér van de persoonlijkheid voor zover extant.
Maar het zijn is een presuppositie.
Want bewustzijn moet een hallucinogene

As if the future is now

“Ik was dus altijd bang om de toekomst in te kijken, dat gevoel…. Dat gevoel waar ik niet aan toe wilde geven… Waar ik niet aan wilde….

“Fuck it, but never them..

“Humans, Huskies, they just gotta run, and then we get those harnesses..

So How about Translucent Politics.

If one can be shown the fallacy Einstein and all the other prophets can be put away. What will we have in return? Rationality? That would be inhuman. Transionality.

No force blinds as much as the sense of success.

 


De valkuil van het concept

De noosfeer is dus zo’n typische verwarring van niveaus in die zin dat situationele beschrijvingen (eigenschappen) van het ene niveau rücksichtlos worden gebruikt op andere niveaus, zoals het idee van een deeltje op het quantummechanisch niveau of het idee van intelligentie op het niveau van het darwinisme.

En hoe kon de geest er ook niet voor vallen! [coni.]

Obedience is the hallmark of stupidity. Because it is an effect of dimwittedness. As such conservatism can only be understood as the indulging unwillingness to pierce the veil of the present in the guise of the past decade. 
Paradigmatische doofheid, domheid. Maar ook het omgekeerde: een oud paradigma was óóit een verademing!
Egoïsme is gebaseerd op angst. Een ander zou méér mensen insluiten..