L.: “Wauw dat was mooi. Terug van een 4daagse retraite. Alles valt op zijn plek heart-emoticon

Hoe kan het ook anders!

Keer op keer komen we niveauverwarring over Europa tegen – en het axioma van de politieke eenheid. Terwijl we de kern van de oplossing licht, of altijd gelegen heeft, zoals Mark Leonard overtuigend laat zien, in het attaqueren van dit axioma.

“Urban apathy” – opgepikt op De Correspondent – kan dus alleen maar bestaan bij de gratie van de ondubbelzinnige waarneming dat “zoiets” alleen lijkt te gebeuren in stedelijke contexten.

De denkfaut is telkens dezelfde: van een aantal fenomenen lijkt de gemeenschappelijke context zich op te dringen. Omdat er maar een is, krijgt het die noemer. En dan gaan we het op die manier waarnemen.

Het bewustzijn lijkt dan ook het meest op het oppikken van je eigen ideetjes.. Maar noemen we dat bewustzijn? Dat noemen we fantaseren, niet?

By any estimation this is a shocking video. A hit and run case made worse because people walking along the pavement don’t rush to the victim, or call 911 but instead they stand and watch the victim. This psychological phenomenon is fairly well documented and is known as genovese syndrome (after a woman by the name of Kitty Genovese was stabbed to death by a serial rapist and murderer over a period of about a half hour, after which it was reported that dozens of alleged “witnesses” failed to help the victim). Researchers found that individuals will intervene if another person is in need of help – but that help is less likely to be given if more people are present.

“De toekomst, da’s een probleem voor later. (die is gejat)

Of: “De toekomst is niet meer wat het geweest is.. (die ook)

https://decorrespondent.nl/3449/Waarom-ik-vier-schrijvers-vroeg-om-een-alternatief-voor-de-apocalyps-te-schrijven/692871344847-99b45a39

Ons leven krijgt betekenis op alle mogelijke manieren, maar voor alles op alle mogelijke niveaus. Kinderen krijgen, een boek schrijven, strijden tegen onrecht, een bedrijf op poten zetten, anderen de ruimte geven. Alles is mogelijk, maar die dingen zijn niet met elkaar te vergelijken. Ons verschillend gevoel voor abstractie geeft ons heel verschillende perspectieven, of beter, uitzichten vanaf verschillende verdiepingen.

Beter is misschien – etages.

Waar het hier om draait, is dat betekenis, zoals wij hier moeten begrijpen vanuit het transionele denken, ons drijft, maar ook overdrijft en doordraait.

Waarom niet? Voor Viktor Frankl was het duidelijk belangrijk, maar elke kracht is een zwakte op een ander niveau en iedere oplossing zal zich ontwikkelen tot een groot probleem.

Misschien moet ik niet altijd alles laten hangen – in de eindeloze ruimte.. Het probleem dat ik hier wil bespreken is het probleem van de betekenisdwang. We zijn effectieve meaning makers, maar ook slachtoffer van deze mindset. Kunnen we eraan ontkomen?

Alleen door dingen te doen die geen onderdeel zijn van je aannames. Maar als je aannames niet in het “bewustzijn” terecht zijn gekomen, hoe kun je je er dan aan onttrekken?

“Omdat bewustzijn niet bestaat, draait inzicht om het cultiveren van betekenis. Want dan gaan de dingen leven. Dan komen de werelden tot leven. En de wereld die in jouw beleving leeft, die vertelt je wat je moet gaan doen.

Zo is wel gezegd dat een mens gelukkig is, als hij maar weet wat hij moet doen. Maar waar liggen de vrijheidsgraden dan?

Vanzelfsprekend doet dit denken aan een sofisme. Aan doodredeneren. Maar we willen nu juist lijfredeneren!

Maar waarom heeft dit onderwerp dan haar huidige prioriteit?

De wereld draait niet om waarheid of relevantie – de wereld draait om jou.

Daarom is “het” moeilijk uit te leggen – we kennen geen context waar we collectief van op aan kunnen.

Sommige lijken voor de hand te liggen – totdat ze dat niet langer doen.

Ik verwoord het inderdaad verkeerd…

Op school leren we dat leerlingen alleen iets oppikken als het bij hen leeft.

Deze gedachte is dwingend en voor de hand liggend op het moment dat een uitleg (of uitspraak) begrepen wordt als een bouwsteen van een context, die alleen op waarde kan worden geschat als de context van die context (vanwaar of waarom deze context?) helder is:

Stel ik wil iets uitleggen over het shoppen van de minister-president. Dan moet ik eerst de haagse praktijk neerzetten. Maar dan moet wel duidelijk worden waarom dit de moeite van het vertellen, ofwel het benadrukken, waard is. En de waarde van iets wordt afgemeten aan haar rol in het universum, die de gedaante heeft van wat we kunnen zien.

Ieder object is door onszelf vermomd en gekleed in gedachten.

Toch vrees ik mijn omwegen. Als de context van de waarheidsvinding serieus genomen wordt, moge duidelijk zijn waarom het relevant moet zijn wat iemand zegt. Maar dat speelt niet. Dan wordt het opeens lastig te bepalen waarom iets zou moeten “aannemen” en waarom je iets te melden zou hebben!

• Animatie middels het bewystzijning (en daarbij intimatie)
• Psychodynamiek = overtuigingen genereren preferentiele persoonlijkheid; innerlijke stem zonder alternatieven verklaring voor rotsvast vertrouwen in arbitraire identiteit
• Nivodenken = ongewenste structuren worden als intentioneel beschouwd, zie Animatie

De naakte waarneming dat iedereen, onafhankelijk van het nivo, toch probeert de dingen te begrijpen – dat moet het aanknopingspunt zijn. Het onderstreept (1) het gebrek aan noodzaak om je op de werkelijke structuur te moeten baseren en (2) is het bewijs dat de behoefte om dingen te doorzien voldoende krachtig is om mensen aan te zetten tot verdiepende discussie.

Sommige van onze problemen lijken veel op de begrijpelijke verwarring tussen telwoorden en rangtelwoorden: ze klinken precies hetzelfde maar staan juist voor verschillende dingen die nooit door elkaar gehaald lijken te worden, behalve dat ze het dichten van de kloof tussen afgericht denken, zoals in de wiskunde, en onopgevoed denken, zoals… overal, in de weg staan. Overigens is de brug natuurlijk het generatieve denken, waar de honden geen brood van lusten.