Als er drie auteurs zijn om te lezen, dan kan dat nooit genoeg zijn.

Paul Feyerabend werd wel “de vliegende filosoof” genoemd. Gregory Bateson heeft zowel de psychedelische discipline van de NLP als het briljante Gödel, Escher, Bach geïnspireerd en Emmanuel Levinas mogen we wel beschouwen als de meest hoopgevende denker van het tweede millennium.

Maar het zijn auteurs die onleesbare boeken schrijven, dat wil zeggen volkomen ontoegankelijk schrijven voor het grote publiek, waardoor het grote publiek in het geheel blijft hangen en vastzitten in de moerassen van het immediate bestaan.

Atreyu verloor alleen zijn paard in die moerassen.

Maar Dat Oneindige Verhaal is uiteindelijk wel bij de massa terechtgekomen.

Dus – wat gun ik je nou? De verlossing van mijn worsteling, maar niet zozeer die van mij, vooral die van jou en de bevrijding van de mijnbouw van je conceptualiteit, die zich als overtuigingen en krachtige emoties voordoet en jou in de waan versterkt dat de ideeën die je over jezelf en de rest van de wereld hebt, zo zinvol zijn dat je er iedereen mee mag lastig vallen.

Niet dat je dat doet natuurlijk, behalve via Facebook, & niet dat dit lastig vallen altijd als zodanig wordt ervaren.

Niet dat ons taalgebruik alles maar bepaalt, maar vaak genoeg wordt mijn wereld ingepaald door de waanzinnige dichotomieën die je als rationele keuzes worden voorgeschoteld, waarvan de meest irritante wel: “Zeg nou ‘es ja of nee!” is.

En nou snap ik best dat jij met jouw denkbeelden mijn leven wil leiden en natuurlijk is het leuk als iemand jouw spelletje mee speelt. Dat hebben we immers “erkenning” gedoopt en dan zegt Maslov het ook.

Sartre noemde dat “l’enfer c’est les autres,” wat zoveel wil zeggen als: “Mijn probleem zijn jouw wanen.”

Verwaand?

Getraind ofwel afgericht als “filosloof” was ik gevangen in een wereld van dilemma’s en tegenstellingen. En gevangen in een vijandige wereld die gedomineerd en gekarakteriseerd en geterroriseerd werd door het verdwijnen van lichaamswarmte moest ik wel vluchten in mijn gedachten.

En toen viel het kwintje.

Maar dit kwintje was wel het exponent van een failliet kapitalistisch i.e. ideologisch format. Want hoe effectief is het leven in gedachten als het omliggende landschap bestaat ook rokende ruïnes en bakstenen die ontdaan zijn van hun stapelbaarheid. Dat de lucht mooi blauw was boven Auschwitz snappen we nu wel, maar hoe inspirerend is “Dein Stalingrad?”

Om mijzelf uit mijn vermoeiende worsteling te werken vestigde ik met hoop op een taalbeweging gelijk Houdini’s schouder uit de kom. Als de metafoor voor je leven een worsteling geworden is, waarom zou je het dan niet ook kunnen beschouwen als iets waar geen worsteling voor nodig is? Simpelweg omdat je het al hebt?

En als dat dan ook nog iets is wat we al delen, dan hoeven we helemaal geen moeite meer te doen!

Dat zou iets zijn om iedereen te gunnen!

Bevrijding van die persoonlijke worsteling – door ons los te maken van de aanname dat het zoiets zou kunnen zijn!

Het enige probleem was dat ik wel zin had om het te geloven, maar helemaal geen uitingsvorm had om het te kunnen geloven. Dus het bleef voor het moment een vage wensdroom zonder toepassingsmogelijkheden. En dat duurde zo drie jaar.

Ooit, lang geleden in een ver, koud land was ik aan het einde van mijn Latijn. Dat gun je vooral je ergste vijanden, mocht je daar toevallig over beschikken.

De Gordiaanse knoop van het ondermaanse had zich als een woekerplant weten te verschansen rondom mijn keel waar het zich vermomd had als “Toby Radio,” naar Bruine Toby van The West Wing. Toby Radio sleepte mij door deze periode, maar hoe gemêleerd en gelaagd ook, voor plat tijdverdrijf plan ik altijd onvoldoende tijd in.

En zoals dat dan gaat, in het geheel geen relatie leggend met het koddige initiatief dat de Finnen toonden op 22 juni 1941, de Russische koe bij de hoorns vattend, zag ik mijn situatie als een verschrikkelijke worsteling. Terwijl ik vond, mezelf ervan poogde te overtuigen, hoopte, halfslachtig bepleitte of vurig bezong dat als er een zinnige bijdrage aan deze club mogelijk zou zijn dit onbetwijfelbaar van doen heeft met Albert Hofmanns psychedelische revolutie.

Want zoals er staat geschreven (maar ik heb geen idee waar):

“Filosofen doen het goed maar ze beschikken alleen over HB-potloden. Kleur is hun probleem. En diepte van kleur ook. En het effect van olieverf ook. Als de vorm haar inhoud niet schraagt, hoe makkelijk is het dan de inhoud te vatten?

http://waitbutwhy.com/2015/03/procrastination-matrix.html

In Situation B, the Disastinator isn’t a worse procrastinator than any other, it’s just that their circumstances are a catastrophic match for their personality.

Thusly, circumstancituationity!

This creates a catch-22, where the people who most need urgency in order to do things—procrastinators early in their career—are often those with a totally vacant Quadrant 1.

A catch-22 is the puppy love of paradox, when its adolescent version is the double bind.

But society smiles upon busy people, the phrase “I think you have too much time on your hands” is an insult, and that leaves Impostinators looking—and often feeling—like they’re doing it right.

Come together, o Semlerites of every mountain top, let freedom ring!

A procrastinator’s reality is that his inner self—his Rational Decision-Maker—is the grandmaster of his life in theory, but in practice, only a spectator.

In the end, when we get to the end, they tell us what to do. But why!

https://decorrespondent.nl/3388/Zo-herken-je-een-onbetrouwbare-peiling/680617024164-51649bdd

“En dan maakt het ook nog eens uit hoe de vragen gesteld worden. In het Motivactiononderzoek werd dat voornamelijk face to face gedaan. Zeker als het gaat om een gevoelig onderwerp als jihadisme kan dat verschil maken.

Nou is het niet eens de vraag of het verschil maakt. Het is moeilijker de overeenkomsten te spotten. Check de fenomenologie:

Een webpagina met statements en suggesties – vs een koele berekenende robot die heel adobe reader voorleest uit welke opties je mag selecteren?

Ja, maar natuurlijk, als we een computer van nu zo programmeren dat ie blind is en van live uitgesproken klanken geschreven tekst maakt die d’ie begrijpt en spontaan omzette naar .. een webpagina..!

https://decorrespondent.nl/3598/Fijn-een-nieuwe-app-voor-in-de-trein-Nu-nog-een-nieuw-economisch-systeem/722804029794-81ca58ae

“Historici wezen op de verbluffende parallellen met de jaren twintig van de vorige eeuw.

Maar heeft de geschiedenis zich ooit herhaald?

“”Ze proberen een systeem te herstellen waarvan ze eigenlijk geloven dat deze intellectueel en moreel failliet is, maar waarvan ze toch geloven dat het onvermijdelijk is.”

From now on nothing will be easy anymore.

En niet alleen vanwege Forbrydelsen.

https://decorrespondent.nl/3587/De-waarheid-en-enkele-leugentjes-over-TTIP/720594234261-bd4bc497

“Dat schrijven Ferdi De Ville en Gabriel Siles-Brügge in hun net verschenen boek TTIP. The Truth About the Transatlantic Trade and Investment Partnership.

Ze bedoelen ongetwijfeld “de echte waarheid,” maar een hersenspinner die daarop let.

“De groeicijfers zijn overdreven.

Maar wat zijn ze dan wel? Het zijn toch fantasie-cijfers? Of zijn hier mensen die “pro-gnoses” – val hier weermannen niet mee lastig – begrijpen als feitelijkheden? En waarom ook niet! Het staat immers geschreven.

Wat de angel uit de hele situatie lijkt te halen is de herkomst van een artikel op de verpakking zetten. Nou neem ik als vanzelfsprekend aan dat Volkswagens in Kazachstan worden geassembleerd – hetgeen de tegenvallende waarden verklaart – en Steve Jobs ook uit Kenya komt, zoals de moeder van Obama, wat ons ervan doordrongen doet raken dat we Amerikaanse merken helemaal niet kunnen ontlopen.

Waarschijnlijk is de mok waar ik nu koffie uit denk te slurpen, opgebouwd uit Oklahoma cadmium. Ik bedoel – dat weet ik bijna zeker!

Levinas framet het zo: als iemand je aankijkt, doet ie een beroep op jou.

Maar als iemand mij aankijkt met een blik die ik als “teleurstelling” kwalificeer, waarom probeer ik mij daaraan te onttrekken?

Of sterker: waarom laat ik mij daarin meeslepen?

Want aan dat meegesleept worden probeer ik mij helemaal niet te onttrekken!

Maar als iemand je “zo maar” aankijkt, waarom word je dan zenuwachtig? Vanwege dat “appèl?” Question-beggars! Vanwege de suggestie dat jij bewust zou moeten zijn, terwijl dat maar de vraag is? Is dat dan niet een vraag naar jouw hoedanigheid (haecceitas)? Schuld en boetedoening vs Erkenning? Wat ben jij nou weer voor wezen?

Maar dan is de blik van de ander een vraag voor jou. Wat ben ik voor wezentje? Wat natuurlijk suggereert – de gedachte genereert of uitlokt of eliciteert – dat die ander een ander wezentje is. Hoe zou het anders immers als vraag kunnen bestaan!

Wanneer ik weinig ruimte ervaar, denk ik dat ik meer moet nadenken en ga ik zeeën van tijd reserveren voor “al die dingen die ik nog moet doen.”

Terwijl ik natuurlijk op een hoger niveau mag nadenken over die belemmerende problemen die acties van mijn kant lijken te worden, maar is het echt zo effectief zo onzeker te worden dat ik alleen nog maar bezig ben met de hoop van een verlichtend idee?

Downtime is ook een vlucht?

Net als de neiging om maar geen vragen meer te stellen, omdat ik alleen met ideetjes bezig ben? Zodat ik kan blijven denken dat ik lekker bezig ben? Om van cirkelredeneringen te spreken!

Het laatste zonlicht prikkelt als de herinnering aan opstand. De rebellie van de romantiek. Het Tempeltje in Pest geeft het warmste licht.