“Elke daad die je stelt is een boodschap. Als je ergens helikopters naartoe stuurt, als je veel blauw op straat hebt lopen. De subtekst van die boodschap is dan bijvoorbeeld: het is hier reuze gevaarlijk.

Mijn lievelings is dan ook: “There’s nothing to see here!

Maar een meer subtiel voorbeeld is tegen jezelf zeggen dat het goed gaat, als het niet zo goed gaat. Wanneer heeft dit nou een positief effect?

Het kan immers bijdragen aan de waarneming of ervaring dat het best goed gaat, maar het kan je ook wijzen op de context van een dergelijke gedachte – dat mensen dat alleen maar tegen zichzelf zeggen als het juist niet zo goed gaat. Maar je kunt je ook bedenken dat het helpt, zelfs als het niet echt helpt.

Misschien is hier dan ook niet zozeer sprake van een subtekst, maar van een context. De wijze waarop je de “boodschap,” in dit geval een zin, maar in brede zin iedere waarneming die je als zodanig doet, begrijpt, wordt gegeven door het kader waardoor je de boodschap begrijpt.

En het kader is net veranderlijk als een oude/jonge vrouw.

“Het is niet mogelijk om te voorspellen welk individu terrorist wordt. Niemand is er ooit in geslaagd om een terroristisch profiel te maken. Ze zijn niet altijd ongelukkig, ze zijn niet altijd arm, ze komen niet altijd uit dezelfde regio. Ze zijn wel vaak crimineel en hebben wel vaak broertjes of zusjes die terrorist zijn.

Er is zelfs niemand die erin geslaagd is om een profiel voor de mens op te stellen. Tenzij je het platgeslagen verhaal van Aristoteles erbij betrekken wil, of het iets (diep)zinniger verhaal van Augustinus.

“Als ik alleen maar achter aanslagen aanren, merk ik dat de flipperkast hierboven te veel gaat flipperen. Het balletje moet ook rustig kunnen rollen.

Sterker, een flipperkast slaat op TILT. Dan kun je heel even NIKS.

† Maurits Martijn – https://decorrespondent.nl/3668/Elf-lessen-van-Beatrice-de-Graaf-de-hoogleraar-die-Nederland-de-weg-wijst-na-Parijs-/736866365004-1184d12a 23 november 15

Zoals Levinas divergerend denkt, zo zullen we het internationaal recht gestalte moeten geven, of het in internationale wateren vorm moeten geven, of buiten de dampkring.

Terrorisme rechtvaardigt zichzelf door de toestand die zij schept. Daarin lijkt zij op de logica.

Stel je ziet de wereld als gespleten, opgesplitst, in twee elkaar naar het leven staande delen, die vijanden zijn. Of zouden moeten zijn. Is het dan niet de meest voor de hand liggende gedachte dat, als de wereld nog niet duidelijk verdeeld is, deze die structuur zou moeten krijgen?

En dus dat de rechtvaardiging van jouw wereldbeeld ligt in de consequenties ervan, consequenties immers die je al aangenomen hebt, juist omdat jij in die tegenstellingen hebt leren denken?

Een van de verbazingwekkende maar ook teleurstellende consequenties van de logica is altijd geweest dat je er – op basis van het beperkte aantal aannames dat men deed – zo weinig interessante consequenties aan kon verbinden. Maar is dat voor iemand die de wereld probeert te vormen als een eenvoudig systeem, met een goed en met een kwaad, niet juist de manier om het te zien?

Dan kun je je actie namelijk rechtvaardigen door de situatie die in de toekomst ligt en duidelijk is – zoals de nazi’s en de communisten beide alles in het werk stelden in gematigd Duitsland in een hoek te drijven. Dan ben je er.

Neem de gedachte “Dit is moeilijk.

Die gedachte heb je misschien af en toe. Als je iets moeilijk vindt, lukt het niet of heb je onvoldoende overzicht van hetgeen je zou moeten kunnen.

Een eerste strataal onderscheid dat je zou kunnen maken is wat je zou kunnen noemen: lastig of moeilijk. Lastig is iets waarvan je weet hoe het zou moeten, maar het lukt niet goed. Wat mij betreft geldt dat voor het verwisselen van een autoband, of het oplossen van een wiskundesom. Moeilijk is dan iets waarvan je niet precies hoe het moet en een eenvoudig antwoord ligt ook niet voor de hand: hoe leer je 1000 Turkse woordjes in een dag, of hoe ga ik om met mijn puberende dochter.

Hoe weet niet hoe je dat moet aanpakken, maar je hebt wel een idee wat je ongeveer zou moeten doen.

Maar het wordt nog ingewikkelder. Als we “lastig definiëren als “moeilijk op een concreet niveau en “moeilijk als “moeilijk op een meer abstract niveau, en we realiseren ons dat we in termen van abstractie altijd verder kunnen gaan, dan zou er ook zoiets moeten bestaan als moeilijk² ofwel “moeilijk moeilijk, of “complex.

Complex betekent dan: het lukt niet, maar je weet eigenlijk ook niet wat je ongeveer zou moeten doen. Het actuele voorbeeld is natuurlijk terrorisme bestrijden, want ondanks wat politici roepen, is het een complex probleem met enorm veel kanten op verschillende niveaus en enorm veel manieren om ernaar te kijken. Maar het grootste probleem van een complex probleem is dat het op meerdere niveaus speelt. En als je geen mapping hebt van de niveaus waarop het speelt, dan ontstaat de ultieme onduidelijkheid van de category mistake.

Heel af en toe kom je het tegen als je bordjes “Centrum” volgt en opeens zie je die bordjes niet meer. Waarom zijn ze daar dan mee gestopt?

Of als mensen roepen dat honden zich schuldig voelen, of cellen een geheugen hebben, of mensen een ziel. Dan verwar je de benadering van de ene (complexe) situatie met een andere, waar die complexiteit helemaal niet speelt, maar waarvoor natuurlijk niet geldt dat je die niet op die manier zou kunnen benaderen!

Ieder frame immers genereert haar eigen suggesties (ideeën), maar ieder frame beperkt ook (“tunnelvisie), omdat het weer andere gedachten niet oproept. Het is dan ook erg grappig om te bedenken dat wij mensen denken dat we van alles denken en dat dat bijzonder lijkt, maar veel duidelijker is het dat we veel en veel meer (nog) helemaal niet kunnen denken! Niet omdat er niet toe instaat zouden kunnen zijn, maar omdat we er op dit moment niet toe instaat zijn.

Maar het denken in frames is ook maar een frame.

En het wordt nog veel ingewikkelder.

Maar hoe maak je het irrelevant?

Hoe zorg je ervoor dat het niks met je doet? Gooi je dan niet de teerling met de olie weg?

Los van het feit dat het een logische en wellicht daarom ook begrijpelijke reactie is op drone-achtige interventies. Ofwel – Amerika negeert sinds 1945 de onuitgesproken “rules of engagement,” paradoxaal genoeg omdat ze niks met ons – de rest van de wereld – te maken willen hebben.

Als vooral de context instrumenteel is in het genereren van gedrag, wat heeft het format van het wetboek dan nog voor zin?

Eat your heart out, Barack!

En waarom deden die Fransen eigenlijk 10 kernproeven per jaar sinds dat ze dat beheersten?

Mezelf overbodig maken.

Soms denk je wow.

Misschien is onze ondermaanse situatie wel vergelijkbaar met het zien van sterrenbeelden.

Op een goede dag – of eigenlijk nacht – kijk je naar boven en zie je allerlei sterren. Op allerlei verschillende afstanden van elkaar en met verschillende helderheden. En je denkt wow. Maar je realiseert je ook “dat je er niets van weet.”

En dus pak je er een boekje bij en dan beginnen ze over sterrenbeelden. Je kijkt opnieuw naar boven, je zoekt…. en je ziet ze! Je ziet de Zwaan, de Grote Beer, Orion, Andromeda, de “W” van Cassiopeia.. Allemaal arbitraire manieren om sterren in je hoofd te organiseren.

En vanaf dat moment is dat het eerste wat je ziet. Je ziet de beelden, want je kijkt in termen van de organisatievormen die je hebt “geleerd,” in dit geval zoals ze in het boekje stonden. Je realiseert je ergens wel dat die specifieke vormen arbitraire keuzes zijn, maar je kunt ook heel moeilijk los laten.

Probeer maar ‘es een nieuwe vorm te “zien” en deze vast te houden.

Tegelijkertijd heb je altijd de vrijheid om andere te kiezen, maar je doet het nooit. De sterrenbeelden hebben het gewonnen van de sterren.

En het schijnt zo definitief.

Nou doemt vast die vraag op op welke wijze deze metafoor voor ons leven staat.

http://waitbutwhy.com/2014/06/taming-mammoth-let-peoples-opinions-run-life.html

Ha, lekker, analyseren ofwel fileren! Maar dat keerde zich zelfs tegen Barack in het eerste debat tegen Mitt en liep ronduit uit de hand tijdens de voorbereiding voor het tweede. Bad stuff! Bad Barack!

Maar die plaatjes zijn geweldig. Het is niet anders.

En hoe bevrijdend is dit idee niet: “No one really cares that much about what you’re doing. People are highly self-absorbed.

God zij dank! Geen vrijheid groter dan globale anonimiteit.

Of…….

https://decorrespondent.nl/3612/Het-monogame-drama-een-pleidooi-voor-multi-intimiteit/725616496836-fe40af79

“Helaas remmen zulke populaire sociaalpsychologische conclusies het geloof in de mogelijkheid van nieuwe samenlevingsvormen.

Op het altaar van de rationaliteit worden talloze ideeën geofferd. Terwijl Sook heel duidelijk laat zien dat dat de bedoeling nooit heeft kunnen zijn.

“Er bestaat zodoende een lineair beeld van hoe een romantische relatie moet verlopen: in beheerst tempo naar boven.

Rationaliteit is bij uitstek geschikt voor lineaire processen – voor non-lineaire processen, waarin de manier van naar het probleem kijken het probleem zelf beïnvloedt, is het een ramp.

“Hoewel het geloof in een transcendente wereld is afgenomen, blijkt Plato’s filosofie nog altijd vormend voor ons wereldbeeld van ‘steeds beter.’

Hadden we Plato niet al behandeld in de context van Zijn Blunder?

“Wanneer het spel te serieus wordt genomen, ontstaat een gesloten systeem waarin niemand zich schaamt, omdat de normen overduidelijk en onbetwistbaar zijn. Ziedaar het monogame dogma. Op het moment dat ik beledigd ben omdat mijn geliefde liever met een ander naar een concert of op vakantie gaat (bijvoorbeeld omdat ik van andere muziek houd of niet kan skiën – maar eigenlijk zou het benoemen van deze redenen niet nodig moeten zijn) – zeg ik al ‘ja’ tegen het monogame dogma waarbij er maar één de belangrijkste kan zijn.

Een prachtig voorbeeld. Zo prachtig omdat hier het probleem van de onuitgesproken aanname in beeld komt – zelfs benoemd wordt. Een discussie heeft de context al vastgelegd en kan daarom nauwelijks iets nieuws produceren.

“Ik wil best geloven dat dergelijke uitspraken sterk als waar worden ervaren, maar het blijft belangrijk om te benadrukken dat iedere sociale interactie voortvloeit uit een mix van geschiedenis, culturele normen en wetgeving. En daar kun je mee spelen.

Sterker dan ooit. Vele uitspraken ervaren we “sterk als waar,” of beter:

We ervaren ze sterk.

Maar natuurlijk niet omdat ze waar zijn. Hoewel we in de waan leven dat dat van het grootste belang zou moeten zijn. Vanwege de aanname dat we alleen goed nadenken als we weten hoe het zit.

Muahahaha!!

Wat zou bewustzijn zijn als je de aanname van privileged access overboord gooit – overigens nooit gedaan is?

Waarom worden we zenuwachtig als iemand naar ons opkijkt? Ons “ziet?” Beginnen we pas over onszelf na te denken als we ons realiseren dan we niet kunnen begrijpen wie of waar die ander is? Nee toch?

Waarom bestaat het placebo-effect? En waarom kan het sterker worden?

Waarom denken we dat ideeën van buiten komen?

Waarom denken we dat overtuigingen van binnen komen?