Deze vraag is haast te gênant om te stellen. Waarom kan het dan toch relevant zijn?

Als de essentie van een NLP daaruit bestaat dat het te bestuderen object verandert met de wijze waarop het wordt benaderd, moet het – ons – bewustzijn daarin een rol spelen.

Maar het brengt toch iets van poëzie terug in het denken, dat (on)terecht als afstandelijk bekend staat. Waarom zou het denken als begrijpen (als erklären) en als iets afstandelijks moeten worden begrepen?

Als wat we denken een motivationeel aspect heeft, zou het dan niet bovendien nog volgen dat die niet slechts het denken ondersteunt en aandrijft, maar bovendien de hele persoonlijkheid in stand houdt?

Tegen de achtergrond van de vraag waarom onze overtuigingen onszelf zo overtuigen.

Ons denken vormt onze persoonlijkheid dan misschien wel niet definitief, toch lijkt het minstens een spouwmuur. Onze gedachten lijken niet altijd persoonlijk en kunnen dat in zekere zin ook niet zijn, we kunnen ze koesteren en schijnbaar ook zelfs andersom.

Toch zijn sommige onderdelen haast ondenkbaar om te laten vallen: ze liggen niet zozeer in de kern, maar staan ecologisch …. centraal?

Ik weet dat ik gelukkiger kan zijn, maar iets in mijn keuze voor de context weerhoudt mij ervan. Alsof ik iets of iemand zal verraden. Je gedachten moeten ergens relevant zijn.

Maar niet omdat ze iets van de wereld uitdrukken.

Ze drukken iets van jou uit.

Of is het slechts een kwestie van professionaliteit?

Een context flip die schuddebuiken en hartzeer overstijgt?

Siblings zouden onwerkelijk veel impact moeten hebben, als we het transionele denken zouden volgen:

“Consequently, our siblings have great influence in our life choices and success. However, how much of this occurs is largely gradual, and thus invisible.¹

Al onze ontwikkeling is gradueel, maar dat maakt het nog steeds niet onzichtbaar. Wat het onzichtbaar maakt is haar overweldigende contextualiteit. We vergeten onze ouders misschien niet, hoewel “Eert uw vader en uw moeder” nou juist precies het tegenovergestelde toont, maar we vergeten wel hoe groot de impact van de taal moet zijn, laat staan van de cultuur.

Dit is eigenlijk alleen maar te begrijpen als we inzien dat veranderen precies is wat wij zijn. All hail the Son of Hera!

“WHEN I TELL PEOPLE I study whether birth order affects personality, I usually get blank looks. It sounds like studying whether the sky is blue.²

Dit is nou een voorbeeld van (een) goede zin.

“The Achiever, the Peacemaker and the Life of the Party: How Birth Order Affects Personality³

Simplisme domineert “mumerican thought,” een natuurlijk gevolg van een klassenloze maatschappij. Bovendien zegt het nauwelijks iets over de hierbovengenoemde voorstelling: “Siblings shape one. Op borrels roepen vrouwen al gauw dat zij het wel doorhebben, maar het mosterdzaadje zij geplant:

Het structureren (vormen) van je fenomenologische context is een proces waarbij de reality check met iemand die in hetzelfde schuitje zit, of beter gezegd de phantasy conformity check, aangezien die alleen maar kan plaatsvinden als er zo iemand is, wel een doorslaggevende rol moet spelen.

Maar gelukkig zijn Lone Wolves meestal ook hartstikke lief.

“Although siblings are a fixture of family life, research on sibling relationships lags behind that on other family relationships.†

In zekere zin ook wel een natuurlijk gevolg van de complexiteit van dergelijke studies. Maar hee – in het derde millennium mogen we ook wel een hinkend stapje vooruit springen.

En het “statusverlies van de geesteswetenschappen” [cf. Trouw.nl Laat je vooral verleiden door Kierkegaard], een pseudozinnige kwalificatie aangezien de geesteswetenschappen nooit status kunnen hebben gehad aangezien het een contradictio in terminis betreft, maar bovendien onovertroffen in historiciteit als het amerikaanse rijk, goed gemaakt.

Ethiek – nog zo’n raket die op springen staat.

¹ http://99u.com/articles/43163/how-your-siblings-affect-your-success-according-to-science-2

² http://www.scientificamerican.com/article/ruled-by-birth-order/

³ http://www.huffingtonpost.com/dr-gail-gross/how-birth-order-affects-personality_b_4494385.html

† http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3127252/

Jezelf vinden suggereert natuurlijk dat je jezelf kunt vinden. Maar een zelf is niet zoiets dat “gevonden” kan worden, tenzij je – en dat is de natuurlijke context – “heel erg ver van jezelf verwijderd bent.”

Maar je bent ook weer niet maakbaar, zoals Barça.

Maar dat betekent niet dat je niet dat gevoel kunt hebben dat je jezelf gevonden hebt, of dat je alles kunt veranderen.

Hoe zou je immers de motivatie op moeten brengen om alles aan jezelf te veranderen?

“Als ik jou was……..