“Toen ik zelf probeerde te herstellen van een burn-out, zwichtte ik voor de beloftes van een meditatiecursus. Wellicht stelde het Twentse accent van de lerares me gerust. Op de introductieavond zei ze: “Door zenmeditatie train je je ruggengraat, letterlijk en figuurlijk, en je concentratie.
“Ruggengraat en concentratie: het waren toverwoorden, omdat het precies de dingen waren waarop ik vond dat ik trots mocht zijn. Mijn wilskracht, dat was ik: de controlekamer in mijn hoofd, de bron van alle actie en de macht die ik als een marionettenspeler deed gelden over mijn lichaam. [mijn cursivering]
Mijn wilskracht – dat ben ik. Is dat de denkfaut van de perfectionistische (lees: moordende) mens in optima forma?
“Kortom: bemoeienis van de geest hindert het gezonde lichaam alleen maar om goed te functioneren. De aanname is steeds dat voor spontaniteit onwetendheid nodig is, of tenminste onoplettendheid.
Waarom niet onnadenkendheid? Als Arjen Robben weer ‘es naar binnen trekt, is ie natuurlijk wel bijzonder alert.
“Er kleeft echter een bezwaar aan om je onderbuikgevoel uit te besteden. Dat heeft te maken met de spanning tussen de twee manieren waarop mensen hun lichaam kunnen ervaren: van binnenuit en van buitenaf, als subject (het lichaam dat we zijn) en als object (het lichaam dat we hebben).
Hier laat ik, heel dom, de context weg. De context is haar vreemde geloof in (Applesque) apparaatjes die continu allerlei “lichaamsfuncties” maar bovenal allerlei getalletjes genereren, die staan voor hartslagfrequenties en bloeddoorstromingsquota en polshoogtemarges. Door het weglaten van de context bega ik een journalistieke overtreding, die door journalisten natuurlijk gewoonlijk juist wordt betracht, maar laat ik toch niet zo verschrikkelijk afdwalen!
Ze stelt dat mensen twee manieren hebben waarop ze hun lichaam kunnen ervaren. Zoals ik over het algemeen wens te schrijven, is die toevoeging van dat kunnen overbodig, maar hier is het op z’n plek en het benadrukt de onmogelijkheid van een nieuw alternatief: Welk werkwoord immers staat op die eenzame hoogte van hebben en zijn? Wat ligt er voorbij buitenom, maar onder binnendoor?
Om eerlijk te zijn weet ik het niet. Maar van binnenuit suggereert een eerstepersoonsperspectief en van buitenaf een derde (cf. Richard Moran). En wat het tweedepersoonsperspectief? Voordat we seks suggereren denke men aan de wederkerigheid van de dialoog, maar voordat we antwoord geven is het misschien nog belangrijker om nogmaals te benadrukken dat het lijkt alsof er geen derde mogelijkheid kan zijn. Maar dat kan eigenlijk niet het geval zijn.
“Denk aan een musicus die jarenlang toonladders oefent om tenslotte jazz te spelen, zonder partituur. Hoe groter zijn vertrouwdheid met zijn instrument – hoe groter zijn controle – des te groter zijn vrijheid. Maar ik ben verschrikkelijk afgedwaald. Het was de bedoeling dat ik alleen op mijn meditatiekussentje zou zitten en zou letten op mijn ademhaling.
Hier maak ik opnieuw de faut de context achterwege te laten. De essentie immers van “verschrikkelijk afdwalen” is de lezer gedurende lange tijd van de kern af te houden. En die lange tijd valt hier bijna volledig weg. Wat wil ik nu zeggen?
In de eerste plaats dat afdwalen niet zo verschrikkelijk is. Goede stand up comedy dwaalt continu af, omdat een thema ook niet voldoende is om eindeloos maar grappen bij te maken. Dat
“Aandacht voor bijvoorbeeld dit artikel betekent nu ook altijd een klein beetje aandacht voor hoe ik dit artikel zit te schrijven. Op een willekeurige dag merk ik misschien tien, twintig keer: oh, ik span mijn hele voorhoofd aan, of mijn kaken staan stijf op elkaar, of ik zit gebogen. Ik ben moe. Ik zou nu even willen opstaan om een rondje te lopen. Ik merk, kortom, sneller wanneer ik te ver ga.
Bron: https://decorrespondent.nl/4177/Zo-kwam-ik-mijn-burn-out-te-boven/839119631031-ec1c85e9
