“Phantasy plus frame yields discipline.

De populariteit van de Stoa evenwel is contextueel: in een geweldddddddadige wereld is het aan de ketting leggen van de emosies te prefereren boven van allerlei diepzinnigheden over het verstand dat pas wijzer wordt door te baden in gevoel.

Maar hun verhaal kan dat natuurlijk niet vertellen: welke filosoof verdiept zich nu in oorlog – vanzelfsprekend blijft ons aller SOok, Deus ex Matre, hier buiten beschouwing. Zoals de veteraan met PTSS die zijn eigen verandering niet waarneemt, verandert de mens op een nog veel mindere duidelijke wijze, tenzij je archeaologie hebt besloten te bedrijven.

Wiskunde is de taal van de natuur totdat je het begrijpt als geknipt voor de taal van de natuur.

Erwin Rommel stond bekend als overdonderend competent, maar dat was wel een kwestie van inlevingsvermogen en verbeelding. En zijn magisch realisme dat wel wordt aangeduid met initiatief begeesterde zijn troepen, maar bracht hem meerdere keren in onnavolgbare problemen.

Je moet de scheids ook mee hebben.

Aristoteles raakte gebiologeerd door schelpen in de bergen:

At a far deeper level, as with many of life’s disappointments, you are stuck with the reality that you have, not the one that might have been. You can play the counterfactual game for all of history’s great junctures, and as enlightening as the exercise can be, it is still a game that doesn’t get you anywhere.

Voor een journalist geldt dat misschien ook wel – that it don’t getcha where ya wannabe. Beroepsgedeformeerd zoals wij bestaan kunnen we ons niet of nauwelijks wagen te onttrekken aan ons leven/s/werk, maar als er iets in deze wereld is dat werkelijk zinvol zijn moet, dan is het counterfactuality.

We are undeniably in a far better situation in Iraq today than we were in 2006. Credit for that must go to President Bush.

Wat is dit toch een onovertroffen raradoxaal statement! Is het ironisch? Misschien dan iranisch!

Most fundamentally, does Iraq meet the parents’ test?

“Aber die Mutti hat nicht geweint – er ist für Deutschland gestorben!

Bron: http://www.theatlantic.com/magazine/archive/2008/10/iraq-the-counterfactual-game/307108/

Zo zijn er meerdere verschijningsvormen van complexiteit:

1. Het weer – veel variabelen;
2. Organismen – interactie van
3. Bewustzijn –

The Pharaohs left some, and invented the race to outdo your daddy.

Waarom wil ik leraar spelen?

Als ik een groots doel stel, verlamt het me. Zolang ik het bespot, kan ik ermee leven. Waarom is het zo belangrijk anders te leren denken?

En daardoor geïnspireerd te raken?

Is het omdat rationaliteit een doodlopende straat is? Maar waarom is dat dan een probleem? Het is blijkbaar voor verder niet veel mensen een probleem – los van de miljarden.

Is het omdat ik een race uitvecht met Dads?

Maar waarom is het dan zo leuk!

Waarom geniet ik niet meer van deze worsteling?

Vanwege het schuldgevoel? Wat “erin” gestampt moet zijn? Waan ik mij een postzegel!

Kijk, zie je, het is geen cirkel waarin je zit gevangen, maar toch kom je er niet uit. Er heerst geen definitiviteit.

Je losrukken geeft ook ruimte.

Het probleem van deze wereld is dat mensen denken dat wat ze denken dat dat betekenisvol moet zijn.

Natuurlijk – vanwege de overtuigende beleving dat dat niet anders kan. En betekenis – hoe kan dat anders worden gedefinieerd als iets wat echt zeau is!

Hoe kan het dat je in een Allah of in een God gelooft – als tie er niet is?! Of hoeft te zijn? Echte Almachtigheid immers is machtig zijn zonder te bestaan!

“Money makes het world go round,” zeggen ze, maar het betreft hier natuurlijk rotsvast vertrouwen “in the markets.”

De economie is gebaseerd op vertrouwen, niet op lichtsnelheid.

De democratie met al haar peilingen, ook al zoiets meanderends, op legitimatie. De advocatuur doet het met “rechtvaardigheid,” duidelijk een vaardigheid.

Geschiedenisles zou iets moeten doen wat ons idee van wie wij zijn voor anderen, want hoe zou het voor onszelf moeten veranderen?

Wat doet de kunstpraktijk? Zij gaat een blokje om zodra we weer een definitie denken.

Waarom kun je niet weten hoe het is om een kind te ontvangen?

Maar als een bewustzijn generatief is en onze diepste overtuigingen derhalve iets arbitrairs hebben, zoals de gele kleur van de beo, en het duidelijk is dat we het over de wereld wel mis moeten hebben, waarom zouden we dan niet gelijk ook maar twijfelen aan diepzinnige overtuigingen die betrekking hebben op onze meest hooggeprezen verworvenheden, zoals wat wij denken dat belangrijk is?

Als de bodem onder de relevantie van de wetenschap is weggeslagen, waarom dan niet ook de grondslag van ons zelfbeeld?

Dan is het niet minder dan dwingend dat wij zelf onze ergste vijand zijn.

“Science must be protected from ideologies; and societies, especially democratic societies, must be protected from science.

Bron: Paul Feyerabend, Against Method, 1993, p.viii.

Vergelijkbaar met een oorzaak-gevolg keten en een implicatie hebben we de neiging het kader te behoeven (cq te scheppen) zodat we mee kunnen doen met wat er binnen dat kader vervolgens allemaal wordt aangedragen, wat iets heeft kunnen worden omdat het een kader heeft.

Een spel immers heeft regels nodig, niet omdat de wereld werkt volgens regels, maar omdat de regels er überhaupt een spel van kunnen maken en het leuk kunnen maken. Maar eigenlijk zijn het geen regels: het is een kader:

De dimensies van een voetbalveld zou je kunnen beschouwen als een voorschrift, maar is het bord van Kolonisten van Katan dat ook? Dit bord wordt juist gedefinieerd door haar ruimte. De wet wordt ook vaak beschouwd als een wettelijk kader, hoewel dit kader niet meer als zodanig wordt gebruikt als er wordt ingezoomd op de precieze regeltjes: de formuleringen.

Regels zijn dan ook een implementatie van het kader: het kader moet wel zo wezenlijk zijn als onze geest niet zonder functioneert. Dan heeft het immers te veel vrijheden en kan het hoegenaamd niks!