Generativiteit is volledig afhankelijk van de mindset van de denker. Kan een idee daardoor wel een Γ-factor hebben?

Je zou bijvoorbeeld kunnen opmerken: de Qur’an werkt beperkend. Maar de ervaring zou kunnen openen (zo wordt het daar dan ook voorgesteld). De eis van rationaliteit lijkt eerst te beperken, maar kan later openbaren om vervolgens weer ogen te sluiten.

Maar gaat het daarom – om het effect van het idee – alsof het op zichzelf zou kunnen staan? Representaties werken telkens weer als een handige metafoor-illustratie: vergelijk kunstwerken met kiekjes. In de Γ-factor hoort ook de context. En dus ook de persoonlijkheid (wat voorheen de relevantie was):

“Je moet dus zus en zo zijn, “Een dergelijke ecologie is vruchtbare voedingsbodem, “…

Maar misschien gaat het om iets anders: misschien is de Γ-factor zoiets als de X-factor: het is de bedoeling om erover uit te wisselen. Om middels het uitwisselen niet zozeer dichter bij elkaar te komen, maar meer met elkaar te zijn bezig geweest.

En zie anders Jean Monnet.

Aangenomen dat ieder persoon een singulier karakter kent, of is, dat eenieder over niet meer dan één persoonlijkheid beschikt, iets wat in elk geval een duidelijke zaak lijkt en alles zowel eenvoudig als simpel houdt, hoe kunnen we dan anders dan het ook op die manier blijven zien?

Cf. Picasso. Of Rembrandt. We kennen van hen jong werk, hun werk en laat werk. Kunnen we anders dan hun werk zien in de context van hun persoonlijke stijl (cf. Richard Wollheim)?

Gedraagt iemand zich reproduceerbaar, dan zeggen we dat ie een karakter heeft. Maar men neme Ludwig. Ludwig veranderd, zoals zou je zeggen iedereen in dit leven.

Stel nu dat achteraf blijkt dat hij het ene karakter heeft ingewisseld voor het andere. Wat zouden we dan van hem zeggen?

Zouden we niet juist geneigd zijn deze “zeldzame” transformatie te beoordelen als een bijzondere situatie waar iemand of “zijn” karakter kwijtraakt of juist door schaad’ en schand’ verwerft?

Hoewel de Γ-factor staat voor Generativiteit, een begrip dat zich sinds Darwins gen nogal ver aan de Bijbel voorbij vergaloppeert, lijkt Geloofwaardigheid aan de basis ervan te liggen.

Maar hoe is dat mogelijk? Hoe is het mogelijk dat de ecologie van de persoon invloed heeft op het generatieve karakter van een nieuw idee? Toch? Hoe is het mogelijk dat een vorm van openmindedness nodig lijkt?

Zou dat niet noodzakelijkerwijs betekenen dat je manier van denken jouw room for thought bepaalt?

In een rationalistische context is oneerlijkheid iets dat niet hoort, of zou kunnen horen. Check anders Kant.

In een transionele context hoort oneerlijkheid thuis. Maar natuurlijk niet als absurde scheefgroei van bezit en vernietiging van da human spirit: de geest die mens genoemd wordt.

Willen mensen nuttig zijn? Ze willen betekenis hebben en binnen een rationalistische context verwordt dat tot nut zijn.

Saillant – natuurlijk – dat ook onze emoties geconceptualiseerd zijn. Gekaapt als Brilloboxen.

Stel je voor dat het niet uit zou maken of het WOAH! is of niet.

“Workers acquired new and distinctive skills, and their relation to their tasks shifted; instead of being craftsmen working with hand tools, they became machine operators, subject to factory discipline. Finally, there was a psychological change: confidence in the ability to use resources and to master nature was heightened.†

Dat klinkt nog enigszins contramarx: that confidence was heightened. We zouden bijna geneigd zijn om te zeggen: faith was gaining. Maar wat worden wij met onze puters at our beck and call and doorstep and pouring in?

“Uiteindelijk wordt de wereld niet door de wetten van de economie geregeerd, maar door mensen, die hun eigen geschiedenis schrijven.‡

Door mensen, omdat zij ook de natuurwet schrijven.

† http://www.britannica.com/event/Industrial-Revolution

‡ Rutger Bregman https://decorrespondent.nl/883/Al-onze-theorieen-over-het-kapitalisme-weerlegd-in-een-grafiek/177386314149-4104d2d2 24 maart 14

Het niveaudenken voorspelt dat tussen bekende niveaus nieuwe zullen worden waargenomen. Nieuwe ideeën geven nieuwe mogelijkheden, maar ook vernieuwde strijd.

Tot nog toe bleef Amerika een tweepartijenstelsel en we zitten nu net nog in de zesde incarnatie-iteratie. Dan lijkt het “logisch” dat een van de partijen, gewoonlijk de verliezende, zichzelf opnieuw moet uitvinden. Maar niets zij minder waar.

De futur brengt zoveel nieuws – waarlijk een moesson van ideeën – dat het onvoorstelbaar lijkt dat die telkens maar weer in dat allereenvoudigste raamwerkje van de leer der tegenstellingen kan blijven werken. Hout werkt, kozijnen dus ook.