Nietzsche noemde deze metafoor al. Maar hij volgde haar niet. Nee, hij volgde haar wel, maar hij kon haar niet geheel omarmen.

Je kunt natuurlijk zeggen dat voor een dans zoals de Flamenco twee personen nodig zijn, een leider en een volger. Maar als het goed is hoeft dat niet. Ieder mens roept andere ‘moties – bewegingen – in de ander op. Maar we roepen het in elkaar op.

Als je helemaal op elkaar bent ingespeeld, hoef je niet langer op elkaars signaal te wachten. Dit is misschien wat triviaal en tautologisch, maar waar het om gaat is dit: een dans heeft minstens twee generatoren.

“Splayed across a red cover illustrated with tanks and exploding warheads, the title reads: “2017: War with Russia — An Urgent Warning from Senior Military Command.

“Inflammatory,” U.K. Foreign Minister Philip Hammond said of the general’s work, criticizing the author’s “quite irresponsible language.

“None of us should be complacent about what the future might hold,” Shirreff responded, in an interview with POLITICO at the Cavalry and Guards Club in Mayfair.

Don’t U just love the military mind?

Dying to get us killed?

While still managing to cling to that vain hope to war knows winners.

Source: Richard Martyn-Hemphill – http://www.politico.eu/article/old-cold-war-warrior-imagines-war-with-russia-nato-brexit-vladimir-putin/ 6 juni 16

“Filosoof Mieke Boon volgt in Trouw dezelfde redenering, maar dan chiquer geformuleerd. Ze haalt de psycholoog Daniel Kahneman aan, met zijn beroemde termen ’thinking fast and slow’. Volgens Kahneman heeft ons brein twee systemen. Het eerste werkt snel, automatisch, emotioneel, stereotypisch en intuïtief. Het langzame systeem is bewust, rationeel en logisch.

Maar ons bewustzijn is toch niet rationeel?! Wie heeft nu weer bedacht! Maximaal: als je ergens de tijd voor neemt, dan zie je er meer vreemde randjes aan. En na een paar jaar zie je misschien zelfs de Non sequiturs.

En ook zo prachtig: netjes 2 systemen.

Muahahaha!

Bron: Bart de Koning – https://decorrespondent.nl/4714/Hoe-criminelen-profiteren-van-etnisch-profileren/946997831142-836a9166 11 juni 16

Voorpret over de “verre” toekomst doet nu al iets:

Stel je weet – dat je ervan uit mag gaan dat je over 30 jaar gelukkig wordt, wordt dan niet alles ook gelijk een stukje draaglijker?

Waar hangt het dan vanaf?

“Het is een intransparante organisatie. Meer een pr-bureau van het ministerie van Onderwijs.

Dat is dus omdat wij nog steeds overal intentionaliteit waarnemen – ook waar die niet per se is. Is dat dan animisme aan het werk? ’tis Misschien eerder de overtuiging dat: “Als je een pr-bureau zou willen maken, dan zou je em zo maken.

En dus is het een pr-bureau.
Marilse Eerkens – https://decorrespondent.nl/4689/De-belangrijkste-vertegenwoordiger-van-jouw-kind-houdt-kritische-ouders-buiten-de-deur/941975568567-ea59b93c 7 juni 16

Als je fenomenologisch microscopische veranderingen maar voldoende opblaast, worden ze vanzelf heel erg duidelijk.

Net als kleine, toevallige preferenties worden opgeblazen om diepzinnige kernpunten van je persoonlijkheid te zullen vormen.

Jezelf leren kennen is dus een misleidende term:
het suggereert dat er iets is om te leren kennen,
maar het leren kennen is het scheppen en uitvinden waarom je dat gemaakt had.

het is de eerste stap op weg.

“De vierde conclusie: de Hotelmens heeft een lieve kant die verborgen dient te blijven, want wie zit daarop te wachten? Vooral omdat hijzelf die lieve kant niet helemaal vertrouwt.

Op een bepaalde manier, de vermaning van de Dalai Lama volgend, ziet iedereen daarop te wachten. Maar het is “uncool” om het in Newspeak te verwoorden. En het probleem ligt niet in het wantrouwen. Maar ligt het wel?

“De waarheid is dat ik op deze aarde niet te helpen was,” zo begint regisseur en scriptschrijver Géza von Cziffra zijn herinneringen aan Joseph Roth. Roth zou deze zin op een papiertje hebben geschreven en aan Von Cziffra hebben gegeven met het verzoek hem op zijn graf te zetten.

Maar dat kan de waarheid niet zijn. Een krachtige, stellige, rotsvaste overtuiging, ja, maar de waarheid?

“Wij hebben geen eigen fantasieën, wij hebben de fantasieën van de mensen om ons heen.

Die van om ons heen en niet van hen die daar niet zijn, in die nabijheid.

Ik weet zo goed als niets van Arnon Grunberg, maar deze drie parelachtige gedachten komen duidelijk uit een goed hart. Ook al krijg je daar geen House of Cards van, mocht je daar aan toe zijn.

Bron: Arnon Grunberg – https://decorrespondent.nl/4678/Vijf-conclusies-na-bijna-drie-jaar-mijn-leven-delen-op-De-Correspondent/939765773034-f8a7a9a6 10 juni 16

Gisteren was ik voor het eerst in tijden in het Topkapi van de geest: de Athenaeum Boekhandel aan het Spui. Ik zocht iets – I know when I see it – en vond Gorbatsjovs nieuwste boek over Rusland. Voor mij is hij de grootste held van de 20ste eeuw, maar het benadrukte nogmaals mijn teleurstelling over het exuberante onbegrip dat Rob de Wijk (Instituut Clingendael)  in zijn columns aan de dag legt:

“De voltallige Russische defensietop trakteerde de toehoorders op briefings over de veiligheidssituatie waardoor het leek alsof de Navo op het punt stond Rusland binnen te vallen.

Inderdaad, zo geformuleerd heeft Rob helemaal gelijk: de Navo heeft zijn vuisten niet gebald. Maar de Westerse wereld en zeker Amerika is nog steeds bezig Rusland kapot te maken. Van toenadering is in ieder geval geen sprake en hoe moet dit gebrek begrepen worden, met de geschiedenis sinds 1800 in ons voorhoofd? Hoe kun je de uitbreiding van de Navo naar het oosten begrijpen als een onschuldige flirt met vriendschappelijkheid en inlevingsvermogen in een collectiviteit die bijna de hele Europese Tweede Wereldoorlog heeft moeten uitvechten?

“Geloof het of niet, maar in Moskou is de Koude Oorlog helemaal terug.

Maar wij zijn degenen die nooit met die Koude Oorlog zijn gestopt. Hoe moeten de Russen dat anders dan begrijpen? Hebben we hen ooit indicaties gegeven dat we te vertrouwen zijn? Is de Cuba-crisis niet gered door één adviseur die Chroesjtsjov nog een beetje kende?

“Wij zitten nog in de ontkenningsfase. Gelukkig begint hier de stemming over defensie om te slaan en ontstaat voorzichtig een consensus dat het zo niet verder kan. Ik roep dat al jaren. Het is alleen vervelend om gelijk te krijgen als het feitelijk te laat is.

Als wij in een ontkenningsfase zitten, dan betreft het onze eigen agressie: ons eigen negeren van de dreiging die van ons uitgaat. Of beter nog: ons negeren van de perceptie van de ander die ons wel als bedreiging moet zien.

“Gelukkig?!” Gelukkig voor Rob wellicht, maar “gelukkig” voor verder echt helemaal niemand. Want welke context stuurt Rob mee? In zijn overtuigings-, in zijn doodsdrift?

En de summus mons van de ergerlijkheid is toch wel dat het hem alleen om zijn gelijk gaat. Terwijl hij beter had kunnen weten en de verantwoordelijkheid heeft scherper na te denken over het lot dat zijn woorden wagen uit te lokken:

Want deze wereld wordt bepaald door begrip van mensen en hun situatie, niet door je begrip van begrippen.

Bron: Rob de Wijk – “Koude Oorlog is terug in Moskou” – Trouw 20 mei 16

Een ongeloofwaardig of zelfs een ongelooflijk idee worden aantrekkelijk door de persoon die het presenteert.

Door de logica als geloofwaardig te ervaren – en haar kinderen bewijzen – krijgen logisch opgestelde verhalen meer kans als geloofwaardig beleefd te worden en te gaan leven. Maar vaak genoeg brengen ze de constellatie van overtuigingen die de persoonlijkheid van de auditor uitmaakt in de verdrukking. En dat voelt niet alleen vervelend voor de toehoorder, het voelt als een aanval op die constellatie van overtuigingen en dus voelt het als een persoonlijke aanval.

Met een goed verhaal breng je tevens een claim op een beter verhaal over, wat je tegenstander niet alleen het gevoel kan geven dat hij zich niet goed kan uitdrukken, maar ook dat zijn manier van denken minderwaardig is. Dat lijkt toch een groot nadeel van het aanleveren van goede ideeën. In een boek als Pluche bijvoorbeeld wordt dit probleem urgent.

Om rationeel te denken hebben we bijzonder veel training (africhting) nodig en zelfs dan vergeten we onze aannames. Maar dat betekent niet dat we irrationeel zijn, het betekent dat die ideeën waar we ons mee identificeren ons drijven en blokkeren en weer verder helpen zoals in een ecologische ruimte invloed hebben op elkaar en ons gedrag en denken genereren, maar wel degelijk moeilijk te volgen zijn, omdat het zo’n onvoorstelbaar (of juist voorstelbaar) complex multidimensionaal web van verwerkelijkheid heeft opgeleverd.

Er zitten weinig rechte lijnen en die zijn ook absoluut niet nodig. Samenhang betekent niet per se coherent, net zo goed als dat onze politieke praktijk wel samengevat zou kunnen worden als “een weefsel dat bestaat uit alleen maar weeffouten.”