“De liefde overwint alles” is een prachtig staaltje transionaliteit:

Het kan alleen maar relevant zijn als het niet triviaal is, maar dat vooronderstelt dat het in ieder geval niet het geval lijkt. Dat het herhaling en benadrukken behoeft om bekrachtigd te worden. Maar dan is de indicativus niet op z’n plaats – er zou vincat hebben moeten staan.

Maar dat staat er niet.

“Quite possibly the next President of the United States!” doesn’t quite cut it, does it?

“Voor het Verenigd Koninkrijk liggen door de stem voor een brexit twee grote gevaren op de loer: inflatie en recessie. Dat zei het Franse bestuurslid van de Europese Centrale Bank François Villeroy de Galhau zondag op een conferentie.†

En dat dan?

† ANP – http://www.nu.nl/economie/4287365/britten-moeten-vrezen-inflatie-en-recessie.html 3 juli 16

Op dit moment doemen er twee problemen voor het transionele denken op:

In de eerste plaats is voor een mens de generativiteit van gedachten niet altijd even prettig: het kan ook druk zijn. Gedachtes die tot nieuwe gedachtes leiden door een rijke geest die open staat voor zichzelf leiden soms ook tot “filevorming” en tot “writer’s flock.”

Ik kan mij dan ook niet aan de indruk onttrekken dat meditatie, zoals eenvoudige “zit-zen” meditatie, hier goed past. Ik heb er alleen nauwelijks ervaring mee.

Op een ander niveau speelt het punt van de anarchie: als de pinkstergedachte bijzonder generatief is, overigens onder de aanname dat deze constellatieve ideologie de ecologie niet te veel ontwricht, en leidt tot het ervaren van wonderen, is het dan geen natuurlijke partner voor het therapeutisch gedachtengoed?

“Alles is heel flitsend en creatief.†

Zijn kunstenaars geen betere wetenschappers zou Pauls vraag zijn. Voedt godsdienstwaanzinnigheid niet het creatieve genie (ie. de generatieve denker)?

Whatever floats your boat.. Or gets your juices flowing.. Dat zou niets uit moeten maken!

Net als de gedachte “dat je de beste benne” voor sporters zeau belangrijk is, maar voor de sterveling een bron van zorg.

† Robin de Wever – https://decorrespondent.nl/4837/Om-bij-de-Happy-Family-van-deze-tv-dominee-te-horen-moesten-leden-met-hun-eigen-familie-breken/971707363011-7ae061f5 30 juni 16

Want argumenteren vanuit “feiten” is zinloos, omdat het de ander afschildert als dom. En dat wekt meestal niet zo veel sympathie op.

Voor het grote publiek – de zogenaamde massa – kun je het nog wel proberen, maar dan wordt het punt alleen maar sterker: feiten zijn er om te verzinnen.

Je open stellen is voor een belangrijk deel een proces van/in het bewustzijn, zeker als je “onder hypnose” gaat. Is het niet waanzinnig interessant dat je je “open” kunt stellen voor een narratief (of een andere representationele vorm) en het vervolgens veel intenser beleefd?

Beleeft?

Voor me licht pagina 9 van “Against Method” op. Ik had eigenlijk geen zin om het te lezen – het was een moetje – maar natuurlijk – it makes for light reading!

Voel ik me nu dom? Dat had ik toch wel kunnen weten?

Maar ik was bang mij dom te voelen.

En daarover dan weer een schuldgevoel te hebben.. Keti Koti!

Waarom dit autofiliografische detail? Om een punt te maken. Om punten te maken. In eerste instantie om het “probleem” – ie. de oplossing – van de pervasieve cryptomnesia te tackelen. Alles dat voor deze datum lag kan niet worden “geweten” aan AM. Het PC-probleem is natuurlijk geen probleem, behalve voor mensen die echt geloven in plagiaat.

Pointe deux. Onze overtuigingen hebben een persoonlijk karakter, dus een autobiografie geeft ons een richting waarin we onze eigen overtuigingen kunnen gaan. Ongetwijfeld is de mooiste uit deze serie “Confessions” van Aleister Crowley. Want het is zaligmakend.

Pointe trois. Ontmaskering. “Heel toevallig” lees ik gelijk bovenaan p.9: “theoretical anarchism is more humanitarian and more likely to encourage progress than its law-and-order alternatives.”

En wat is het generatieve, transformerende denken anders dan more likely to encourage?

Dat is altijd maar slimmer zijn moest dan de rest – was dat altijd weer encouraging?

“Het is belangrijk te begrijpen dat Rusland een voormalig imperium is. Voor een groot deel van de mensen is dat nog steeds zo, al wordt het wel kleiner. Voor veel Russen is het alsof een hand is afgehakt en het nog pijn doet waar vroeger die hand zat. Ze hebben last van fantoompijn. Dat is de reden waarom ze affiniteit houden met de buurlanden, omdat velen die nog steeds zien als één land.

Nou ja affiniteit… Maar het gaat om het concept: grote veranderingen voelen vervreemdend, omdat de situatie waar we in zitten fenomenologisch gerepresenteerd wordt en dat is in feite de situatie waar wij in zijn. We zijn er als vanzelfsprekend van overtuigd dat de situatie onze situatie schept en het is onbegrijpelijk om het anders te zien, maar we kunnen onszelf beter begrijpen als we inzien dat onze psyche gevoelig is voor de situatie en in al haar eigenwijsheid deze neerzet zoals beleefd.

Daarom is veranderen zo vanzelfsprekend dat we het gewoonlijk niet opmerken, maar kunnen we er vanuit specifieke perspectieven niet altijd gemakkelijk mee omgaan.

Honden zijn een stuk vergeetachtiger.

Jurgen Tiekstra – https://decorrespondent.nl/4744/Zo-splijt-Poetin-de-30000-Russen-die-in-Nederland-wonen/953024546232-8d4ffe05 29 juni 16

“It’s all legit” means it’s not. But what about political legitimacy?

“They may have few other options. Faced with rising trends of voter apathy, and disdain for the elite, politicians are cornered. To regain legitimacy in voters’ eyes, and save the European Union from collapse, they may need to consult them directly.

Source: Nicholas Vinocur – http://www.politico.eu/article/referendum-fever-sweeps-eu-after-brexit/ 29 juni 16

Voor een rationalist betekent deliberatie: er samen achter komen hoe het zit.

Voor een transionalist is het iets leuker(s): samenwerkend uitvinden wat betere ideeën zijn en hoe we die kunnen implementeren. Deliberatie en dan dus ook: emancipatie: je losmaken van de ideeën die je beheersen en waar we iemand anders voor nodig hebt om iets nieuws voor mekaar te boksen.

Dat betekent dus ook dat deliberatie zowel interpersoonlijk is als generatief: een politieke instantiatie van kunstenaars die in hetzelfde gebouw zitten te werken.

“Hoe kan de politiek dan de onvrede wegnemen?
“Door het bestrijden van populisme en feitenvrije politiek. Er is vooral veel steviger weerwoord nodig op types als Wilders maar ook op VVD’ers en soms CDA’ers die elke keer maar afgeven op Europa. Alsof Europa levertraan is!

Maar waarom zouden we populisme moeten bestrijden als het niet (goed) te onderscheiden is van alle “andere vormen van politiek?” Als feiten zich alleen maar bemiddeld door ons voorstellingsvermogen aan ons openbaren hoe kunnen we er dan aanspraak op maken in de vorm van “feiten?!”

Het zogenaamde feitenvrije debat is niet meer dan het natuurlijke vervolg (in plaats van gevolg) van de behoefte van politici om een bepaald verhaal of een bepaald geluid te laten klinken, wat het nodig maakt om “feiten” te spinnen. In feite is het benadrukken van bepaalde kanten van een zaak en verder niet benoemen van andere al een vorm van spinnen, maar de verblinding hier is die van “de plicht tot de waarheid.”

Beter geformuleerd: vanuit je persoonlijke motivatie is het altijd belangrijk bepaalde voorstellingen van de werkelijkheid ten tonele te voeren en dan geeft dat een ander – de opponent – altijd de kans te roepen dat die voorstelling(en) een eenzijdige en persoonlijk gemotiveerde presentatie is. Dat die dus niet alleen niet goed weergeeft wat er speelt, maar ook verdacht moet zijn, omdat er een reden moet zijn dat jij de boel verkeerd en tegenfeitelijk neerzet. Waarom zou je dat anders doen?

Populisme is dan ook het natuurlijke vervolg van de behoefte van politici om mensen bij hun werk te betrekken.

“Wat is er zo gevaarlijk aan een referendum? Het peilt toch de wens van de kiezers?
“Omdat het onderwerp onzinnig is. Een leave heeft volstrekt onduidelijke en onvoorspelbare gevolgen. Waarover stem je dan?

Als we gewoon af zouden spreken wat we zouden doen bij een leave, dan zou er veel minder onduidelijkheid zijn. Maar we weten niet wat we zouden doen, toch? We gaan ervan uit dat er factoren zijn die we niet kunnen overzien en dat anderen op een andere manier daarvan profiteren dan dat voor ons een optie is.

In deze context kon Leave niet anders betekenen dan Dit niet meer! Maar het is een logicaïsche constructie die de situatie zoals die leeft (ie. dat wat we als werkelijk beschouwen) tot in het absurde heeft gereduceerd. Reducties zijn soms nuttig: je scheidt hoofd- van bijzaak (althans je probeert je gesprekspartner te overtuigen van de hoofdzaak) en die keuze is natuurlijk weer een vervolg van een wijze van denken die persoonlijk is, maar dat niet lijkt.

Er is een huidige situatie A. Mensen hebben verschillende ideeën over hoe het ideaal gezien is of zou moeten zijn. Maar stel nu dat situatie A wordt afgeschilderd als problematisch. Er speelt van alles waar je niet blij over wordt en bovendien: het is volkomen helder dat er geen automatische Autobahn naar het Rome van de Eeuwige Pax Romana leidt. Het uitzicht is vertroebeld. Jonge mensen kunnen de gedachte dat “vroeger alles beter is” niet hebben: ze hebben immers geen vroeger – in hun wereld van gedachten bestaat daar alleen een kindertijd en daar pronkt maar zelden iemand mee. Als ze zo’n ouwelullenopmerking maken dan praten ze iemand anders (vader of opa) na.

Ons ontbreekt Das Kapital of het moet Le Capital zijn, maar dat boek is natuurlijkerwijze vanuit de academische traditie kritisch en zoekt naar conceptuele fundamenten en hoeft niet sensitief te zijn. In onze huidige situatie erkent iedereen problemen, behalve misschien docenten geschiedenis.

Maar iedereen erkent ook dat de situatie complex is. Het is onoverzichtelijk dus in feite kunnen we onszelf helemaal niet overtuigen van onze analyse, maar zo goed is ons bewustzuijn dan weer wel. Sterker: de situatie is niet alleen complex gecompliceerd: wat we erover aan elkaar vertellen helpt eigenlijk helemaal niet, want het draagt alleen maar bij aan een nog complexer wereldbeeld.

En wat doen we als iets echt ingewikkeld is? Dan reframen we alle complicaties tot een keuze: “Wat wil je?”

Kijk als je niet weet wat je doen moet, moet je natuurlijk nog meer de tijd nemen, of je gelooft nog steeds in de Irak-beslissing: actie.

We onderscheiden dus minstens drie niveaus van complicatie, maar we reduceren die situatie – tot in het absurde – tot: “Op deze manier verder? Of niet?”

Dan verenig je eindelijk alle oppositie die er is.

“Is weerwoord geven belangrijker dan luisteren naar onvrede?
“Dat denk ik zeker. Waarom altijd maar dat gezeur over Europa bij de VVD? Altijd dat dédain voor de EU? Als de VVD en het CDA vaker aan mensen durven laten zien waar Europa voor staat, zou er minder onvrede zijn. Ik zeg: de democratische middenpartijen zijn sterker dan de populisten. Als ze maar weerwoord durven geven. We moeten de populisten bestrijden op hun zwakke punt, namelijk dat ze geen oplossingen hebben, dat ze alleen maar afbreken, dat ze onzin vertellen.

Maar de vraag moet zijn waarom we onzin vertellen.

Bron: Wilma Kieskamp – http://www.trouw.nl/tr/nl/4500/Politiek/article/detail/4328131/2016/06/27/Pechtold-werkt-niet-mee-aan-een-Nexit.dhtml 27 juni 16

“One thing is clear: Elites are not in control any more.  Neither the fact that 9 out of 10 economists argued for Britain to stay, nor the fact that 9 out of 10 celebrities were cheerleaders of the Remain camp, swayed the people.

We can now easily open ourselves to the realization that our convictions trump anything else. Following the wild call of the heart and incidentally fight the spirit of brotherhood is a very romantic notion, something the Britons have in its continental form always resisted.

Have not religion and democracy clearly demonstrated the transional obvious? That we are free men, unbound by this plane, unfettered and bound for the stars!

Well, at least some of us are looking up at them!

“Now, with the collapse of coal mining, manufacturing and steel, jobs are rare, and precarious if they exist at all. People I spoke to said they felt forgotten, but also afraid of a future that looked unrelentingly gloomy.

The Brits were always very slow to adapt. But the point here is general: if the future looks “unrelentingly gloomy” nothing could be worse.

Source: http://www.politico.eu/article/britains-out-now-what-brexit-symposium-political-commentators-experts/ 24 juni 16

De surge van de pond gisteren suggereerde toch dat the markets zich niet konden voorstellen dat sommige mensen echt terug willen naar Ages of Less Illumination.

Rule, Britannia, rule under the waves!

Iets relevanter lijken het transformationele brommen en zuchten op: http://www.politico.eu/article/british-voters-just-unleashed-an-economic-and-political-tsunami-brexit-leave-eu-markets-banks/ 24 juni 16

Helpt een gelukkig geluid echt alleen de Pinkstergemeente?