“Relativeer je het gevaar van terrorisme, dan bagatelliseer je de tragedie; relativeer je het gevaar van terrorisme niet, dan versterk je de angst ervoor en de impact ervan.
“Uit je je woede en verdriet met een hashtag, vlaggenfilter of stille tocht, dan vergroot je de hypocrisie bij iedere aanslag waar je niet om rouwt; uit je je woede en verdriet niet, dan voed je vormen van cynisme en apathie die minstens zo erg zijn als hypocrisie.
“Neem je maatregelen om aanslagen te voorkomen, dan perk je precies de vrijheden in die je zegt te willen beschermen; neem je geen maatregelen om aanslagen te voorkomen, dan accepteer je dat onze vrijheid iedere maand met explosieven of vrachtwagens op de proef wordt gesteld.
Tot nu toe werd onze vrijheid alleen maar ver van ons “beproefd.” Is dat zoveel eerlijker?
Maar het probleem hier is het denken: het denken in uitersten dat Heraclitus al benoemde. Iedere vorm van moeizaam denken is ook een persoonlijk probleem: als ik een echt – dwz. persistent – probleem heb, dan zit ik er ook middenin. Dan ben ik er het slachtoffer van, maar ook de schepper, maar ook deelgenoot. Het enige dat het “of” hier “zegt” is het onvermogen buiten het frame te komen.
Dat is met denken altijd lastig.
Het is het halverwege (halfweg) van de wijsbegeerte.
“Het probleem is alleen: zowel ons journalistieke als politieke bestel is in zijn kern een reactief systeem. Een systeem dat de wereld uitsluitend in beeld brengt en benadert in de vorm van gebeurtenis-respons: er gebeurt iets, er wordt massaal aandacht aan gegeven, er worden maatregelen verwacht, er worden maatregelen afgekondigd – en onderliggend blijft alles hetzelfde.
“Anders gezegd: de manier waarop nieuws de wereld toont, en daarmee de politiek dwingt op die wereld te reageren, bestendigt hoe die wereld is. Vergelijk het met onze falende aanpak van klimaatverandering: we komen nooit tot een echte oplossing, zolang media het probleem als een weerbericht blijven verslaan – en de politiek het probleem als een overstroming blijft bestrijden.
De media hebben duidelijk een politieke functie: door hun non-lineaire invloed. Cf. peilingen.
Maar de politiek hoeft geen reactief systeem te zijn: dat is aan ons.
Er is hoop, Rob, maar het licht niet in de analyse.
Het licht in het bewustzijn dat geen bewsuztijn is.
Bron: Rob Wijnberg – https://decorrespondent.nl/4941/Waarom-reageren-op-aanslagen-per-definitie-verkeerd-uitpakt-ongeacht-de-reactie/992599975323-305d9243 15 juli 16