In de Matrix zei Morpheus dat “we never free a mind beyond a certain age.”
In deze wereld stelde Hofmann dat “we never free a mind before a certain age.”
Als ik een grap maak over zoutmijnen, dan kan ik dat natuurlijk alleen maar doen omdat ik ervan uit mag gaan dat er niemand bij is die daar heeft gewerkt.
De wiskunde volgt regels, zoals het schaakspel. Toch voelt het niet zo. Het voelt als een ontdekkingstocht. Hoe voelt dat ook al weer, als je ontdekt dat je met een loper en een paard alleen geen mat kunt maken?
Ik ervoer teleurstelling woensdagochtend om half zes, toen Trump al op 200+ kiesmannen stond. Maar hoe kun je eigenlijk teleurgesteld zijn over een situatie die je verkeerd hebt ingeschat? Moet je dan niet teleurgesteld zijn over je eigen inschatting?
Nu was het vaker een kwestie en begrijpelijk vanuit de transionaliteit en toen noemde ik het “Braziliaans voetbal.”
Dan sussen ze je in slaap. Zoiets is de OTAN. euROPA (U’re UP) heeft altijd gerekend op de angst van de Imaricanen tegen de euhh.. Russen. Maar nu zijn wij UP. En dat is zo’n gek idee nog niet, maar het gebeurt pas (i.e. wordt een collectieve activiteit) “wanneer het conceptueel dwingend is geworden.”
Eurossía?