Vleugelslagen in de ecologie van de geest
 

In de ons toekomende tijd [zo zeg je dat dus]

Het ongeboren kind van de rekening, nee niet ongeboren, worstelend in een lichaam dat zich niet kan ontwikkelen. Het blijft klein. Waarom zijn de geesteswetenschappen onvermogend?
Maar de geest is geen wetenschap en de term is dan ook een koeienletter van een denkfaut.
“De vraag is ook: hoe gaan we om met al die technologische mogelijkheden? Juist daar ligt een grote waarde van de geesteswetenschappen, die reflecteren op de kwaliteit van (samen)leven en ons leren onze wereld te begrijpen.†
Maar onze wereld moeten we niet leren begrijpen: we moeten haar scheppen. En natuurlijk, voor het creëren van een meesterwerk (een meesterswerk) is begrip van allerlei zaken van belang, maar de eerste stap, het ons realiseren dat onze wereld niet beschouwd moeten worden als een wereld die zich niets aantrekt van onze overtuigingen.

“Dica me!

Tetrachromats.. Inc..redible!

“U can park in a handicapped spot, Morty,
Anything with less than 8 limbs is considered disabled here.†

Sometimes looking at ourselves from the other end – anno 2100 – is well nigh impossible. But it’s a start.

And a start is all we need.

 

† Rick & Morty S2E2.


O AIronie!

De wapenwedloop leidt eigenlijk onafwendbaar tot killer bots, autonoom beslissende AI’s die zelf-lerend zijn. O ironie! Omdat we die andere mensen niet vertrouwen, zullen we een uit de hand lopend monster moeten maken! Een die in alle (militair relevante) opzichten superieur zal moeten zijn.

Ander grappig punt is de totale afwezigheid van Europese tegenkrachten voor Google en Facebook (China: Baidu en Weibo). Terwijl sinds 1945 iedereen weet dat Amerikanen niemand vertrouwen.

 


Aphemeral

“Er zijn twee bronnen die in elk verhaal naar voren komen: langetermijndoelen hebben en succes en [daarvoor] erkenning krijgen.

Nu staat het er waarschijnlijk niet opzettelijk, maar nu wordt er gesuggereerd dat succes iets is dat je krijgt, niet iets dat je hebt. Maar dat is ook precies het punt: dat je succes lijkt te kunnen hebben is iets waar mensen door geinspireerd raken: dat het iets zou kunnen zijn dat je aan komt waaien maakt het niet alleen niet reproduceerbaar, maar onmogelijk om als model te fungeren. En hier is het model alles.

Ander punt: er staat “en.” Maar kun je ergens zodanig in slagen dat je er zelfs erkenning voor krijgt en dat zonder “langetermijndoelen” te hebben? Het zijn natuurlijk twee verschillende dingen, maar ze lijken onlosmakelijk.

“Een van de resisters zei: bij mij in de wijk werd je óf stratenmaker óf crimineel. Omdat hij goed kon leren, werd hij door zijn omgeving gezien als geleerde. Het werd zijn taak, zijn identiteit. De manier waarop anderen naar je kijken, is heel belangrijk voor je identiteit.

Zie Antonie Vos. Zie Berend Maarsingh.

Vraag: “Hoe kom je als kind aan langetermijndoelen?
Woord: “Bijvoorbeeld door het hebben van een positief rolmodel.

Goeie vraag! Niet eerder gehoord.

“Een vrouw die ik interviewde, groeide op in een criminele gemeenschap. Haar vriend was drugshandelaar. Op de middelbare school zei de docent tegen haar: “Jij gaat het maken. Toen werd ze gezien, en dat moest ze dan ook waarmaken, vond ze.

Zie hierboven.

“Uit mijn onderzoek blijkt dat criminele actoren juist ook als moreel kompas kunnen fungeren. Resisters zien van dichtbij welke nadelen criminaliteit met zich meebrengt.

Precies! De wetmatigheden zijn er dus juist niet!

Vraag: “Hulpverleners moeten volgens jou een ‘krachtgericht handelingsperspectief’ hanteren. Wat is dat?
Woord: “Wijkagenten en jongerenwerkers zijn vooral bezig met het elimineren van risico’s. Maar wat zij zien als een risico kan ook een bron van veerkracht zijn. Daarom zeg ik: vraag de resisters naar wat hun omgeving voor hen betekent.

“Wat hun omgeving voor hen betekent.” Want de context bepaalt de betekenis van hetgeen er gebeurt.

 

Floor Rusman – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/06/06/foute-vrienden-en-toch-eerlijk-blijven-a1605537 6 juni 18


Goed beredenerd

“In deze tijd van verdeeldheid, verwarring en cynisme zijn er maar weinig beroepsgroepen en instanties die nog het vertrouwen genieten van het grote publiek.

Huh? Wacht!

“Pacifisten verzetten zich tegen het gebruik van kernwapens, in de veronderstelling dat dit goed was voor de wereldvrede. Maar in de ogen van de Sovjets waren zij onnozele pionnen die niets afwisten van de Koude-Oorlogsspelletjes die het Kremlin met westerse regeringen speelde en daardoor mooi konden worden ingezet om verdeeldheid in het Westen te zaaien.

Daar werpt hij een interessante vraag op: namelijk of je jezelf moet definiëren in termen van het perspectief van de ander. Het vooronderstelt immers cynisme. Als dat dat perspectief is.

“In optimale vorm is een democratie wat de filosoof Nassim Nicolas Taleb noemt ‘antifragiel’. Een oplawaai voor het systeem, in dit geval de onthulling van machtsmisbruik aan de top, maakt dit systeem niet zwakker, maar sterker.

Typisch een transioneel proces.

“In Nederland en in andere landen van Europa, zijn de twee traditionele politieke blokken – een links deel met sociaaldemocratische of socialistische partijen en een centrumrechts deel met christendemocratische of conservatieve partijen – uiteengevallen.

Maar dat doet geen recht aan het sociaal-liberalisme of progressief liberalisme. Dat is, toegegeven, niet zo groot, maar niet klein genoeg om geen verschil te maken.

“De nieuwe protestpartijen maken hun naam heel letterlijk waar: in plaats van een reëel, weldoordacht alternatief voor de toekomst bieden ze een platform voor zowel gegronde als ongegronde klachten.

Zoals ooit de SP. En de gegronde klachten zijn die van de persoonlijke overtuiging. Die zijn in een democratie duidelijk een groot probleem. Niet voor niets zag Plato dat niet zitten.

“Maar de VS hebben niet te maken met de enorme verplaatsing van politieke bevoegdheden naar een hoger niveau, wat de EU-lidstaten de afgelopen decennia doormaakten door de toenemende macht van ‘Brussel’. [..] Onze politieke systemen zijn simpelweg te ver uit elkaar komen te liggen.

Maar is dat wel zo? Washington is toch gewoon “Brussel?” In de VS zijn ze dan duidelijk iets verder in het proces, het heeft alleen veel langer geduurd.

“De journalisten die daar wel werken, hebben intussen grote moeite de aandacht voor het onderwerp vast te houden. Verhalen over politieke hervormingen kunnen nogal technisch en saai zijn. En onderzoekers hebben daarbij te maken met instanties die technocratisch en niet zozeer democratisch in elkaar zitten: de Europese Centrale Bank, de Europese Commissie, het Hof van Justitie van de EU.

De lievelingskost van nerds, derhalve!

“Nog zorgwekkender vind ik het als ik mijn verhandelingen over de gevaren van de financiële sector en de verstrengeling van die sector met de grote politieke partijen op websites aantref naast allerlei gestoorde complottheorieën.

Dan is het dus tijd om aan te vullen, Joris, Doder der Draakachtigen!

“Maar volstaat het in onze compleet veranderde democratie nog wel om aan te tonen wat er misging? Moeten we er niet op aandringen dat de media die onze verhalen brengen de bestuurders ook blijven vragen naar de politieke gevolgen van onze onthullingen? Of, als die er niet zijn, naar het uitblijven daarvan?

Dat hangt er dus van af. Maar belangrijker is de terechte realisatie dat het werk van de onderzoeksjournalist veel meer is begonnen in te houden dan oorspronkelijk gedacht! Zeker!

“Natuurlijk, goednieuwsverhalen zijn vaak vreselijk saai.

Dat lijkt me niet. Waarom staat Hollywood er dan bol van? (Bollywood?)

“Waren er maar eenvoudige antwoorden op deze vragen. Wat in ieder geval vast lijkt te staan, is dat je de Europese Unie niet als een goed functionerende democratie kunt zien, zolang we er niet in slagen een daarbij passende publieke sfeer te scheppen.

Niet gek “geredenerd.” Maar de EU is dan ook niet een goed functionerdende democratie. Zo was het ook niet ontworpen. Het is niet voor niets een technocratie. Die zijn iets “toekomstbestendiger.”

“En hoewel de Arabische landen niet hebben bereikt wat Europa in een halve eeuw voor elkaar heeft gekregen – een gemeenschappelijke munt, een Europees parlement en zelfs een Europees Gerechtshof – heeft de Arabische wereld ook iets waar het Europa aan ontbreekt: een publieke sfeer die het hele spectrum bestrijkt, compleet met pan-Arabische nieuwssites, kranten, radiostations en satellietzenders.

Hear, hear. Transio. The talk of the town. Ships.

 

† Joris Luyendijk – https://decorrespondent.nl/8349/wat-ooit-gold-als-hoogste-vorm-van-journalistiek-ondermijnt-nu-juist-de-democratie/1677234809547-906a9a3a 4 juni 18


Dan maar de zweep.

Vrouwen kennen geen liefde zonder nietsontziende haat.

Zie hun claimcultuur. Zie hun kinderen.


Briefly, that history of man

“He further argues that the ability of Sapiens to cooperate in large numbers arises from its unique capacity to believe in things existing purely in the imagination, such as gods, nations, money and human rights.†

But not purely: what U would really want is “structured imagination,” i.e. imagination that may be used to follow certain rules but not others. This is the whole point: pure imagination can only be of significance when we have pure VR.

Cf. Math. Chess. Mass. Mess.

And even then we have Taylor’s contention.

 

https://en.wikipedia.org/wiki/Sapiens:_A_Brief_History_of_Humankind


Soms breekt de geest geslepen als hij is plots door het heden heen

“Ruim de helft van de stiefvaders ziet zichzelf als mede-opvoeder en neemt een actieve rol in tijdens de opvoeding. Een derde stelt zich op als vriend van de moeder en houdt zich wat meer afzijdig. De resterende stiefvaders (zo’n 10 procent) laat de opvoeding volledig bij moeder.

Over bewuste keuzes gesproken.

“En ik merk dat ik een rol wil spelen in de opvoeding. Ik kan niet aan de zijlijn blijven staan terwijl Esther veters strikt, haren kamt en ruzies oplost. Gelukkig wil Esther dat ook, ze zegt zelfs dat ze haar kinderen ‘mij gunt’.

Die laatste zin is ronduit vreemd: daar kun je derhalve mee thuis komen.

“Soms kijk ik naar de andere ouders en vraag mij af of zij zien dat ik niet de vader van de twee meisjes ben. Doe ik onnatuurlijk hard mijn best met mijn aanmoedigingen?

Weer zo’n weerzinwekken van een zin: verknipt, voorongesteld.

“Om daarna meteen te voelen: dit is niet mijn plek. Dat is pijnlijk, ik was toch ook bij zoveel zwemlessen? Ik weet dat dit mijn pijn is en dat Anna haar verdriet om papa en mama die niet meer bij elkaar zijn groter is.

Het lijkt natuurlijk een vergelijking te kunnen maken.

“De helft van de stiefvaders – die een actieve vaderrol op zich nemen – vindt dat je net zoveel van je biologische kind kunt houden, als van een stiefkind. Dat neemt niet weg dat zij worstelen met hun rol en bang zijn om iets kostbaars kapot te maken. Volgens Mol zijn deze pijnlijke gevoelens er, omdat de stiefband heel goed is.

..

“En toch, ik kan en wil niet mijn kinderwens opzij zetten voor twee kinderen van wie ik zielsveel houd, maar die niet mijn bloed zijn.

Hier kan niets van kloppen. Toch staat het er. Confabulatie? Als iets geen confabulatie lijkt te kunnen zijn, is het dit. Toch kan hier niets van kloppen.

“Alleen met wederzijds goedvinden, kan er een hechte band ontstaan. Het is geen vanzelfsprekende liefde, het is het resultaat van noeste arbeid.

Ik merk dat ik een beetje mank ben gaan lopen. Want wat het juist zo liefdevol maakt, is het bewust[]zijn. Het bewust zijn tegenover het bewustzijn: kiezen tegenover gedwongen worden (is niet de liefde de allerhardste dwingeland?)..

Narbeid? Abide!

 

† Levi van Dam – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/17/ware-stiefvaderliefde-a1603168 17 mei 18


Klit chic

(Met r)echt een supersooker onderstaand artikel:

“Waarom hebben we het wel over chicklit en keukenmeidenromans, maar niet over buddybooks, uitsloversproza of Napoleonsyndroom-boeken? Er zijn best boeken waarop zo’n mannenetiket zou passen, maar niemand komt op het idee om boeken van mannelijke auteurs over mannelijke protagonisten een genreaanduiding te geven – terwijl dat voor ‘vrouwenboeken’ wel gebeurt.

SF. Phantasy. Maar goed, the early bird catches the worm so the rest of them will have to make do with all kinds of other specimens, unwormly as they are.

“Vrouwen hebben geen wezenlijk andere stijl dan mannen en ze schrijven niet vaker over ‘vrouwelijke’ onderwerpen zoals uiterlijkheden of het gezinsleven. Blijft over als verklaring voor de lagere waardering: vooroordelen. We lezen door een genderbril, stelt Koolen.

Maar dit suggereert dat als we een boek ter hand nemen de sekse van de auteur helemaal geen rol zou spelen. Er zijn toch disproportioneel veel genres die we niet goed kunnen begrijpen als saxxy (wereldoorlogen) of gecko (Anaïs Nin).

“Bij werken van mannelijke auteurs gaan lezers af op kenmerken als structuur en stijl. Bij vrouwen daarentegen becommentariëren de lezers de emotionele aspecten, de herkenbaarheid of de plot. [..]
Dit doet denken aan de bevindingen van de Amerikaanse literatuurwetenschapper Ainehi Edoro in 2016: zij stelde vast dat romans uit Afrika worden beoordeeld op basis van plot en reële context en westerse romans op basis van stijl en structuur.

Maar er gaat toch iets mis in het onderzoek, want het moet, om wetenschappelijk te zijn, de context van de keuze voor een werk negeren. Overigens is Hannah Arendts Eichmann in Jerusalem een prettig tegengeluid.

“Vrouwen zijn zelfs strenger voor vrouwelijke schrijvers dan mannen, waarbij opgemerkt moet worden dat mannen zelden romans van vrouwen lezen.

Je kunt natuurlijk ook concluderen dat mannen aan een veel lagere standaard hoeven voldoen – dat er überhaupt iets uit deze dommekrachtigende spermatozonen is gekomen mag een wonder heten – zodat ieder applaus luider klinkt. Iets dergelijks gaat immers op voor openbare toiletten en de hoeveelheid sekspartners.

“Algemenere nieuwe inzichten die met behulp van algoritmes zijn gevonden komen van de universiteiten van Vermont en Adelaide. Zij stopten tweeduizend Engelstalige teksten in een computer en ontdekten zo dat vrijwel alle [cultuurgebonden] verhalen tot een van zes soorten ‘standaardplots’ gerekend kunnen worden. De zes verhaalstructuren zijn: van arm naar rijk (er bovenop klimmen), van rijk naar arm (neergang), Man in a Hole (Kurt Vonneguts omschrijving van wederopstanding), Icarus (stijgen en dan juist ten val komen), Assepoester (stijgen, vallen en stijgen) en Oedipus (vallen, stijgen, vallen).

Nog zoiets: dit kan toch niet een ontdekking genoemd worden?! Als we Kurt Vonnegut interpreteren als “ten val komen en dan juist stijgen” dan is deze set niets meer dan de kleinst mogelijke met de ababstracte tegenpolen up/down. De algoritmes komen met abstracte verbanden: als ze dat al niet deden waren het geen algoritmes.

“Vrouwen volgen net als mannen de kenmerken van het genre waarin ze schrijven. Het is een van de manieren waarop ze laat zien dat kenmerken die een tekst typisch vrouwelijk zouden maken, niet bestaan.

Maar dan bestaat het dus juist wel..

“De eenvoudigste stap: mannen zouden eens een boek van een vrouw kunnen lezen. Echt, dat doet geen pijn.

En toch gaat elke man zich de moeite van een looiig argument getroosten.

 

† Hanneke Chin-A-Fo & Toef Jaeger – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/18/de-vrouw-nog-steeds-een-cliche-a1603386 18 mei 18


Zonder een gezonde dosis transionaliteit wordt het ook veul te serieus

“Ik zou het kind behoedzaam in contact brengen met de filosofische traditie, zonder te suggereren dat er een sluitend antwoord komt, die zijn er niet op dit soort existentiële vragen.†

Niet? Maar dat is op persoonlijk niveau toch juist wel het geval? Dat er geen consensus in het verschiet ligt, heeft toch geen enkele consequentie voor de overtuigingskracht van je persoonlijke ontdekkingen/openbaringen ten aanzien van vragen zoals: “Hoe weet ik zeker dat ik echt besta?” en “Wie ben ik eigenlijk?†

Filosofen zijn over het algemeen hartstikke druk in de weer met hun stokpaardjes en niet vanuit cynisme.

“Hier zouden ze zich op deze leeftijd nog helemaal niet mee bezig moeten houden?” Ga je er serieus inhoudelijk op in? En wat antwoord je dan precies? Wat laat je weg? Wat zeg je juist wel?†

En dat is nou een gekke vraag: “Wat antwoord je dan precies?” Al helemaal in de betreffende context. Je vraagt je verbouwereerd af wat die persoon in kwestie hierop verwacht tot je je realiseert dat hij zich de situatie bijzonder sterk aantrekt.

Opnieuw een duidelijke stellingname.

 

† Annemiek Leclaire – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/16/opgevoed-achtjarige-stelt-moeilijke-vragen-a1603179 16 mei 18