Forgiveness [one specific instantiation of it] is an insight that may be adopted with little ado

“Luskin’s forgiveness training consists of nine steps, from allowing yourself to grieve to embracing a new script that’s not based on victimhood.

Maar dit is geen training: trainen is oefenen tot je het niet meer anders kan. Nou ja, of in ieder geval een tijdje oefenen. Sowieso ging het in 6 sessies: dan krijg je nauwelijks iets getraind. “Script” is overigens ook een ongelukkige metafoor.

Het is dus eerder een les: Luskins vergevingsles zit blijkbaar zó in elkaar dat mensen er ontvankelijk voor kunnen zijn. (We hebben het hier natuurlijk wel over een niet erg aselect clubje, wat doorgaans trouwens ook niet zo’n probleem is.) Dan de 9 stappen:

Telling your story to a small set of people you trust
Committing to forgiveness
Understanding that forgiveness isn’t necessarily about reconciliation
Identifying the real source of your distress
Learning stress management
Abandoning unreasonable expectations from others
Refocusing your energy on positive outcomes rather than the feeling of hurt
Realising that forgiveness is about personal empowerment, and
Positively reframing your grievance story.

Grappig dat het meestaltijd zo’n lijstje wordt, terwijl zo’n les natuurlijk onmogelijk kan zijn gebaseerd op een stappenplan (wat goed is: het is een raar aantal stappen). Maar dat is natuurlijk ook het punt: conceptuele amateuracrobatiek biedt meer dan een zee van ruimte voor “recht-door-zee-dus-kort-door-de-bocht” – the gist.

“Luskin points out that the intellectual climate in which the Stanford Forgiveness Project was born was characterised by an important shift in the field of psychology: in 1998, Martin Seligman became president of the American Psychological Association and started promoting positive psychology – the study of the “good life”, emphasising ideas such as happiness and harmony, as opposed to suffering and mental illness.

Géén commentaar?

“As I read all these stories about the benevolence of the victims of horrific violence towards their oppressors, I began to feel uneasy about its implications. I couldn’t quite articulate why until Luskin explained that in his framework, “moving on” after grieving is the key to forgiveness:
“It’s like saying yes I was hurt, yes it has disrupted my life, yes, yes, yes, yes, yes – and I choose to forgive and move on. It’s nobody’s fault, it’s just the way life is.

Beetje gekke simile, maar een onpersoonlijke tragedie (je kind gaat dood aan kanker) wordt over het algemeen anders beleefd, wat de pointe lijkt te zijn.

“For Luskin, forgiveness is the ultimate expression of choice.

Nou ja, “ultimate” in een hyperbolistisch discours. Maar dat er een keuze-element in schuilt, lijkt toch te blijven verbazen.

“Luskin calls justice a “tough concept”.
“Most people don’t want justice,” he says. “They want to win and prosper and benefit and take advantage. If you look at the first world, for instance, they are stealing the world’s resources because of which half the world goes hungry, and then someone robs them of $100 and they scream for justice. In political violence as well, one group calls it a murder while another group calls it revenge. Justice is a very murky term, usually predicated more on resentment than anything else.

“Hard concept?” Zijn toelichting is wel eh onamerikaans.

“Justice is the rebalancing of the scales, and forgiveness is inner healing,” Luskin explains. “When we started the programme, we used to tell people all the time: forgive your ex, but make sure they pay your spousal support. Forgive them but push them to go to jail if they need to.

Tja – “rebalancing the scales..” Rechtvaardigheid is een sociaaleconomisch en dus een politiek concept, niet een ethiek concept. Je kunt het natuurlijk toepassen op “interacties van de eerste orde” (één-op-één-situaties), maar dat is dus metonymisch gebruik (braillebreiwerk).

Interessant: de klaarblijkelijke suggestie is dat men “intuïtief” de neiging heeft rechtvaardigheid en vergiffenis door mekaar te halen. Dat is conceptueel gezien ook niet zo gek: klassieke niveauverwarring. Iemand vergeven komt misschien over als iets minder praktisch, maar voor rechtvaardigheid hebben we pas écht een abstract systeem – dat we vervolgens in concrete woorden uitwerken (.. enz. bekend verhaal;-). Iemand vergeven is dus concreet, maar wacht: het is overduidelijk het effect van een conceptuele transitie, dus het moet conceptueel zijn.

De impact lijkt trouwens ook concreet: blijvend. Dus vergelijkbaar met: steen – ste-nen.

“Forgiveness” is dus geen “inner healing,” iemand niet vergeven heeft alleen het nadeel “My blood is your blood blablabla..” Het probleem is natuurlijk het idee-fixe: iemand niet (kunnen) vergeven, komt m.i. meestal voort uit goed te volgen ideeën. Probleem is alleen dat die ideeën de ontvankelijkheid voor nieuwe ideeën wegnemen: het resultaat is natuurlijk perpetuerende ellende.

Dus ja, het voelt goed om een idee-fixe kwijt te raken. En dan zie je gelijk ook het heikele punt.

From: Tanmoy Goswani – https://thecorrespondent.com/164/science-shows-forgiveness-really-is-a-medicine/134165771080-7cee8716 10 December 19