Hic (hier bij mij) – Ille (daar bij jou) – Iste (daar bij hen)

Ambiguïteit als dubbelzinnigheid (tweeslachtigheid?) klopt eigenlijk niet: er is natuurlijk sprake van betekenis op meer dan één niveau, dus het is epipedagogisch polyvalent (cf. ambivalent), zoals een mop of een raadsel of de moderne, gelaagde kinderfilm of een les die zo is opgezet dat een meer concreet georiënteerde leerling iets kan oppikken wat gelijk iets oplevert, een “basisleerling” zijn basis kan uitbreiden (i.e. zijn actieradius) en een AAA-leerling ook nog steeds wordt aangesproken – zijn taak licht immers in de vrije ruimte (room for thought).

Een derdepersoonsperspectief heeft de neiging te klitten, te blijven hangen, aan een abstracter perspectief, een eerstepersoonsperspectief (i.e. persoonlijk) vanwege het schijnbaar onbemiddelde karakter van de ervaring wordt voorondersteld concreet te zijn.