Conceptually virtuoso
Yea, I finally got this piece about being “artfully vague.”
Dat is voldoende specifiek om iets op te roepen (“Je ziet jezelf rustig en kalm en je denkt bij jezelf..”) en tegelijkertijd voldoende abstract om dat volledig persoonlijk in te vullen.
Door dus in abstracties te spreken (dus niet: “je ziet een geel spandoek..” maar wel: “je wordt je een heldere kleur gewaar met daarop de letters van jouw naam..”) geef je ieder individu de vrijheid het zelf verder in te vullen.
En dan is het persoonlijk geworden. Wat een mirakel: je spreekt in onpersoonlijkheden en daardoor juist in de taal van de persoonlijkheid.
Muziek werkt dan ook bijna als een taal – als je van die muziek houdt, versta je die muziek en spreekt die tot je.
Hetzelfde zie je bij geslaagde – dus onvolledig gedefinieerde – kunstwerken.
