Klit chic

(Met r)echt een supersooker onderstaand artikel:

“Waarom hebben we het wel over chicklit en keukenmeidenromans, maar niet over buddybooks, uitsloversproza of Napoleonsyndroom-boeken? Er zijn best boeken waarop zo’n mannenetiket zou passen, maar niemand komt op het idee om boeken van mannelijke auteurs over mannelijke protagonisten een genreaanduiding te geven – terwijl dat voor ‘vrouwenboeken’ wel gebeurt.

SF. Phantasy. Maar goed, the early bird catches the worm so the rest of them will have to make do with all kinds of other specimens, unwormly as they are.

“Vrouwen hebben geen wezenlijk andere stijl dan mannen en ze schrijven niet vaker over ‘vrouwelijke’ onderwerpen zoals uiterlijkheden of het gezinsleven. Blijft over als verklaring voor de lagere waardering: vooroordelen. We lezen door een genderbril, stelt Koolen.

Maar dit suggereert dat als we een boek ter hand nemen de sekse van de auteur helemaal geen rol zou spelen. Er zijn toch disproportioneel veel genres die we niet goed kunnen begrijpen als saxxy (wereldoorlogen) of gecko (Anaïs Nin).

“Bij werken van mannelijke auteurs gaan lezers af op kenmerken als structuur en stijl. Bij vrouwen daarentegen becommentariëren de lezers de emotionele aspecten, de herkenbaarheid of de plot. [..]
Dit doet denken aan de bevindingen van de Amerikaanse literatuurwetenschapper Ainehi Edoro in 2016: zij stelde vast dat romans uit Afrika worden beoordeeld op basis van plot en reële context en westerse romans op basis van stijl en structuur.

Maar er gaat toch iets mis in het onderzoek, want het moet, om wetenschappelijk te zijn, de context van de keuze voor een werk negeren. Overigens is Hannah Arendts Eichmann in Jerusalem een prettig tegengeluid.

“Vrouwen zijn zelfs strenger voor vrouwelijke schrijvers dan mannen, waarbij opgemerkt moet worden dat mannen zelden romans van vrouwen lezen.

Je kunt natuurlijk ook concluderen dat mannen aan een veel lagere standaard hoeven voldoen – dat er überhaupt iets uit deze dommekrachtigende spermatozonen is gekomen mag een wonder heten – zodat ieder applaus luider klinkt. Iets dergelijks gaat immers op voor openbare toiletten en de hoeveelheid sekspartners.

“Algemenere nieuwe inzichten die met behulp van algoritmes zijn gevonden komen van de universiteiten van Vermont en Adelaide. Zij stopten tweeduizend Engelstalige teksten in een computer en ontdekten zo dat vrijwel alle [cultuurgebonden] verhalen tot een van zes soorten ‘standaardplots’ gerekend kunnen worden. De zes verhaalstructuren zijn: van arm naar rijk (er bovenop klimmen), van rijk naar arm (neergang), Man in a Hole (Kurt Vonneguts omschrijving van wederopstanding), Icarus (stijgen en dan juist ten val komen), Assepoester (stijgen, vallen en stijgen) en Oedipus (vallen, stijgen, vallen).

Nog zoiets: dit kan toch niet een ontdekking genoemd worden?! Als we Kurt Vonnegut interpreteren als “ten val komen en dan juist stijgen” dan is deze set niets meer dan de kleinst mogelijke met de ababstracte tegenpolen up/down. De algoritmes komen met abstracte verbanden: als ze dat al niet deden waren het geen algoritmes.

“Vrouwen volgen net als mannen de kenmerken van het genre waarin ze schrijven. Het is een van de manieren waarop ze laat zien dat kenmerken die een tekst typisch vrouwelijk zouden maken, niet bestaan.

Maar dan bestaat het dus juist wel..

“De eenvoudigste stap: mannen zouden eens een boek van een vrouw kunnen lezen. Echt, dat doet geen pijn.

En toch gaat elke man zich de moeite van een looiig argument getroosten.

† Hanneke Chin-A-Fo & Toef Jaeger – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/05/18/de-vrouw-nog-steeds-een-cliche-a1603386 18 mei 18