Krijgsgevangen in het hier en nu

„Wat pijn doet”, zegt Setiya, „is dat ons eigen leven niet meer als een optie aanvoelt. Nu ik mág doen waar ik ooit van droomde, in mijn geval filosofie doceren aan een prestigieuze universiteit, móét ik het ook doen, want ik moet er de hypotheek van betalen. Een dokter word ik niet meer.†

Dokter worden is ook kut.

Maar er mist hier iets. Waarom zou het hebben van allerlei opties automatisch prettig zijn? Veel mensen houden juist van closure en allerlei verdichtingen en kaders. Dus bovenstaande treft geen doel. Het is warrig, of nog te oppervlakkig.

Waarom zou het “pijn” doen als ons leven niet langer meer bestaat dan slechts uit dromen?

† Annemiek Leclaire – https://www.nrc.nl/nieuws/2018/04/04/het-dal-dat-midlifecrisis-heet-en-hoe-je-er-mee-omgaat-a1598108 4 april 18