Nothing fancy

Het vermogen om je te onttrekken aan het hier en nu – de verbeelding – is onontbeerlijk om überhaupt iets te bedenken.

Het loskoppelen van en vervolgens uitstijgen boven het hier en nu derhalve zijn noodzakelijke voorwaarden voor iets van het opbouwen van betekenis. Betekenis kan dan ook alleen maar bestaan in de context van wat er niet is, hoewel het duidelijk (denk aan hoe je een hond zijn naam leert) is dat de basis in de noodzaak van je bestaan ligt.

Eerst de associatie, dan het zien als, dan het zien in, dan het nabeeld, dan de herinnering met impact (Lascaux), dan de herinnering zonder, dan de realisatie dat de herinnering geldt voor de toekomst: leren kan niet bestaan zonder de veronderstelling dat de toekomst functioneert als het verleden. Wat het dus niet meer doet – door ons toedoen.

Hoe vangt abstraheren aan? Met het vermogen twee situatie als hetzelfde te zien. Abstraheren begint dus als: de details over het hoofd zien. Dat zie je autistische kinderen niet doen.

Hoe belangrijk het blijkt te zijn om de details te negeren – dat blijkt pas veel later.