Complementair – maar is dat wel voldoende abstract om raak te kunnen zijn?
Als mensen zeggen “opposites attract” dan bedoelen ze eigenlijk: “wat een relatie boeiend maakt is haar complementaire karakter.” Symmetrische relaties hebben we natuurlijk aan de lopende band, maar wat in een relatie verrast is wat jij zelf niet goed overziet. Dat lijkt die ander dus aan te vullen.
De walgelijke uitdrukking “op ieder potje past wel een dekseltje” zegt ook iets over complementariteit.
Maar wat houdt dat eigenlijk in – je complementair gedragen? Is het niet “gewoon” aristotelisch – in de zin dat de ander de ruimte inneemt die jij niet inneemt?
