When do we alter

“Zelfs als er geen hoop is, dan is er nog hoop.

Dat is de platvloerse basis van de transionaliteit. Maar je zou het ook kunnen verwoorden als: “Hebben we redenen nodig om te geloven?”

Het lijkt alsof we van de redenen aan elkaar hangen. Maar die redenen zijn vooral die knooppunten die ons uitkomen, die wij omarmd hebben, soms uit noodzaak, soms uit vertedering. Want als we niet (in) die dingen geloven die we nodig hebben voor ons gemoed dan kunnen we onze psychologie toch helemaal niet overeind houden?

Dan gaan we ons anders voelen en ons anders gedragen. Dan ver-anderen we. (Het Angelsaksische equivalent zou misschien “We alter” kunnen zijn.)

Maar hoe komen we aan onze redenen? Het moge duidelijk zijn dat die op een bepaald niveau juist niet persoonlijk kunnen zijn – ze zijn communiceerbaar – maar op een ander niveau juist wel persoonlijk moeten zijn: anders kunnen we niet verklaren waarom ze zo verschillen.

Nu ben ik er altijd voetstoots vanuit gegaan dat mijn leven al die tijd betekenisloos was. Maar dat was het natuurlijk niet voor die anderen (om mij heen)!

Toch had ik niet (begrepen) wat ik dacht te willen (begrijpen).