See ya!

Ik denk dat het uiteindelijk zo natuurlijk verliep dat het allemaal volkomen logisch leek.

De transitie – het transionele proces – is soms niet zo leuk, maar aan beide kanten licht de genoegzaamheid van de contextuele basis: het (fenomenologisch) fundament van de omgeving der overtuigingen: een ecologie van het geloof dat gekrijs iets lieflijks heeft.

Opeens roepen alle prioriteiten iets anders en het is haast alsof er geen veranderingsproces heeft plaatsgevonden. Nothing could be further from the truth, maar toch: het laatste zetje en de schijnbaar grootste verandering ervaart totaal niet als een verandering: omdat je zelf verandert bent.