Samen skiën van de gletscher der gedachten

“Juist in de complexe samenleving waarin we leven is de klas de plek waar je elkaar van jongs af aan tegenkomt.

We hebben het vaak over toeval – je denkt aan iemand en die belt net. Dat voelt dan heel verbonden (ie. spiritistisch). Of we noemen het met een prachtig gekunsteld woord synchroniciteit. Maar werkelijke telepathische verbondenheid zou zijn: je wordt overvallen door de vreemde gedachte dat er veel geklikt gaat worden vandaag en dan word je gebeld door een zoon van een bosjesman die aan jou weet te melden dat je vrouw vreemd gaat.

Maar goed – niets goddelijks is ons vreemd.

En “onderwijs” dekt niet eens een kwart van de lading van wat daar gebeurt.

“Het is daarom belangrijk dat leerkrachten in staat zijn om alle leerlingen op hun eigen niveau les te geven, zegt hij. Siebers sluit zich dan ook aan bij een andere conclusie van het CPB: het gericht coachen van docenten. “Sociale vaardigheden zijn vaak een ondergeschoven kindje; er wordt vaak wat lacherig over gedaan. Maar het draait allemaal om de klik die een leerkracht heeft met een leerling.

Een ondergeschoven kindje.. Maar de relevantie – de impact – wordt misschien pas duidelijker als het proces beter in kaart gebracht is. Onder de aanname dat de waarheid altijd relevant moet zijn, omdat het immers echt is, is kennis van die waarheid automatisch relevant. En is onderwijs slechts een kwestie het domme kind te laten inzien dat het allemaal zo is.

Maar als we inzichten en ideeën moeten beleven, dus met onze fantasie volgen als we ons iets eigen willen maken, hoe wiskundig dat dan ook is, dan moet deze geestelijke activiteit ook daadwerkelijk ondernomen worden. Maar dat kan alleen maar “succesvol” – dwz. zoals de docent het hoopte – verlopen als er al voldoende ideeën zijn, maar ook geen andere aannames bestaan, om het verhaal van de docent voor te stellen: niet alleen de basisingrediënten zijn essentieel, maar ook allerlei begrenzende theorieën en “logische gedachten.”

Maar dat is in het geheel nog onvoldoende: is het sprookje saai dan haken wij ook af. Schotel SF voor aan iemand die van historische drama’s houdt: die laat zich nooit meevoeren. Een filmhuisfilm aan een puber. Concentratiekampen in een Disney-psyche.

Als we ons niet laten meevoeren, dan worden we niet meegevoerd: als we geen reden ervaren om het te gaan volgen, dan beginnen we er niet aan. Het moet ergens beginnen: met nieuwsgierigheid, met vriendelijk enthousiasme dat herkenbaar wordt door voorbeelden die duidelijk leuk genoeg zijn, met vragen die al leven en echt beantwoord moeten worden: als de geest zich niet openstelt gebeurt er niks.

“Siebers is ervan overtuigd dat een ongemotiveerde leerling vaak terug te voeren is naar hoe iemand voor de klas staat. “Onderwijs gaat voor mij over contact, vertrouwen en ontwikkeling.

Laat je je meevoeren met een verhaal van iemand die je niet vertrouwt? Wat is de springplank van vertrouwen dan?

Krrr…..

Bron: http://nos.nl/artikel/2112267-klik-tussen-leraar-en-leerling-belangrijker-dan-klas-van-gelijk-niveau.html 20 juni 16