7 juni 16: “The personal psychic construct will set U free..

Op het moment dat ik zag hoe die conglomeraten van beslissingen, keuzes, overtuigingen, verwachtingen, bespiegelingen, gedachtes, ervaringen, trips, dromen, conclusies, presupposities en op- en aanmerkingen, abstracties, enz. enz. in een samenhang bestonden – dat wil zeggen – in een samenhang ge(re)presenteerd werden, toen waren al die dingen opeens ook geen probleem meer.

“The truth will set U free,” zei Johannes, maar die vergissing maken we allemaal. We hebben immers geen eigen waarheid – daar is dat begrip niet voor bedoeld – maar het voelt wel als zodanig. Fenomenologisch beschikken we over bewustzijn, maar het kan geen bewustzijn zijn, niet zo min als dat God met je praat je er nooit zeker van kunt zijn dat Hij het is.

Maar je bent het wel.

En het bewustzijn is natuurlijk een gevolg (of beter: een natuurlijk gevolg) van onze zeer grote gevoeligheid en de noodzaak om die samenhangend vorm te geven. Zoals kinderen van anderhalf zo van de hak op de tak springen, zo wil je toch ook niet blijvend bestaan?

Waarom zijn problemen geen probleem meer als ze helder ziet? Waarom je dit of dat dacht en daardoor zus moest concluderen en niet langer linksaf kon, zodat je uiteindelijk ook hier terecht kwam? In de eerste plaats is onderdeel van de problematiek dat je niet duidelijk weet waarom je iets gedaan hebt, of juist die gedachte hebt. Op het moment dat ik het ont-dekte, werd ik begrijpelijk voor mezelf. En dat geeft behalve veel vertrouwen ook veel rust, omdat allerlei elkaar tegenwerkende krachten vanuit allerlei “goeie bedoelingen” begonnen zijn.

Een voorbeeld: ik kon mij niet overgeven aan de relatie, omdat ik dacht dat het gebaseerd was op een slappe keuze. Maar door waar te nemen – de overtuiging hebben waar te nemen – dat dat veel complexer lag en de platgeslagen samenvatting was van een onstuimig ingewikkeld bouwwerk dat van de niveauverwarring aan elkaar hangt, zoals een grote bank bijvoorbeeld maar dan in de verbeelding, waarin schijnbaar alle belevingen en situaties en dromingen en denkingen een rolletje spelen, dan werd ook in één oogopslag duidelijk dat die keuze helemaal niet tegen die achtergrond tot stand gekomen was.

Als een uitspraak geen recht doet aan een situatie, dan vervalt de relevantie ervan toch ook? Of scherper: door de complexiteit van de achtergrond waar te nemen – de ecologie die gerepresenteerd wordt – verviel het hele idee dat die keuze gekarakteriseerd zou kunnen worden door psychologische zwakte oid.

Net zo goed als je woede jegens iemand als sneeuw voor de zon verdwijnt op het moment dat je precies kunt volgen hoe het komt dat die persoon zo doet. Helaas gebeurt dit maar zeer zelden.

Maar jezelf begrijpen is nog veel zeldzamer. Het was voor mij volkomen duidelijk dat ik van het hele stratenplan van mijn psychische werkelijkheid tot nu toe alleen nog losse pleintjes en stukjes van wijken had gezien, maar niet in samenhang, in één driedimensionaal beeld.

Maar het is ook geen stratenplan, want er is geen stad.