Wie adopteert mijn levenswerk?

Autotheriografieën, epirationaliteit, metaforfoses, pararationaliteit.. Nu er een vorm van pointe met palen geslagen moet worden, staat ie opeens met de bek vol tandjes. Pointillisme was hem vast beter uitgekomen, zolang de transference iets meer kans gemaakt had.

De vraag die voor hem prijkt, begint zelfs iets pijnlijks te krijgen. “Mijn levenswerk?”

Wellicht biedt een quote dan uitkomst, gezien de overdreven hoeveelheid ervan op dit ph’log:

“Hoe bedenk je grappen voor je tekeningen?
“Dat is net als de vraag: waar komen ideeën vandaan? Ik heb nog nooit iemand gehoord die daar een goed antwoord op had.

“Misschien kun je een voorbeeld geven?
“Een keer legde iemand me uit hoe je een computer kunt aanvallen door bepaalde tekst programmeercode in te sneaken. Toen dacht ik: wat als je die tekst zou verstoppen in iemands naam? Zo kwam ik op het idee voor Exploits of a Mom.†

Waar komen ideeën vandaan? Het boeiende en soms grappige maar vaak genoeg ook afschuwelijke probleem van de mens is haar relatie met haar omgeving. Onze omgeving dwingt ons niet zoals de Sphex ichneumoneus, maar we hopen er wel ergens gevoeligheden op na te houden zodat we niet helemaal losgeslagen en moederziel alleen op volle zee solozeiler zijn in onze eigenste hersentjes. Want wat hem hier houdt is zijn relatie met hemzelf. Die wordt opgebouwd door nabijheid.

Henk de Veldes “Er is nooit een morgen” is het beste voorbeeld van het denken dat mislukt. Of zo verwoord wordt dat het de afgrond aan het einde van de wereld toont. Omdat het verstrikt raakt in de paradox van het menselijke zijn: het leven moet echt geleefd worden maar zoiets is het niet. Je kunt er niet goed over schrijven, want “daar zijn geen woorden voor.”

Een echt leven is verschrikkelijk, maar een dagboekleven is het ook niet. Als we nou zouden weten waar onze ideeën vandaan kwamen dan konden we onze hoop matchen met onze werkelijke mogelijkheden. Onze levenswerken impliceren dat dat niet nodig is of zal zijn.

Want de rede heeft ons dat beetje zelfvertrouwen gegeven dat we zo broodnodig hadden om uit te varen, te vertrouwen op de welving van Moeder Aarde. De rede gaf ons de lengte van de Evenaar, maar wat gaf Christoffel het idee uit te gaan van 25.000 km?

Als je iemand overreden wil, dan werkt wat bij hem werkt. Redelijkheid doet het diasporadisch. Filosofen, de aristocraten, proberen te bewijzen dat de logica dicteert, maar alles wat we willen, is een sfeer die overtuigt.‡

Maar hoe – anno 16 – hadden we ons óóit kunnen realiseren dat we die logica niet nodig hadden, wanneer we ons bedenken: “Want ons verbeelding self is ons God. 

Maar zonder de logica waren we nergens geweest. Geen velden of wegen te bekennen.

De wereld vol van Goden was geen onverdeeld succes, maar waarom heeft het geld nu zelf zo’n status? Het blijft vanzelfsprekend een erbarmelijke status, het slijk der aarde, maar het staat ook voor vrij van de aarde. Alles wat schijnt, of beter nog, wat slijkt, doet dat in de vorm van munteenheden, van getallen.

Getallen kloppen. Vraag het maar aan die wiske uit je straat. Maar getallen geven ook het gevoel dat het klopt. Vraag dat maar aan je accountant.

Albert Hofmann noemde LSD zijn problem child. Die zijn moeilijk. Die adopteer je liever niet – mocht je iets te kiezen hebben.

Maar waar komen kinderen vandaan? Als je een kind krijgt, dan heb je niet zoveel te kiezen. Dat is ook helemaal niet de bedoeling.

Over ons levenswerk gesproken.

Bronnen:

† Sanne Blauw – https://decorrespondent.nl/4504/Deze-tekenaar-verklaart-de-wereld-door-middel-van-stokfiguurtjes-Tijd-om-hem-te-leren-kennen/904810825512-48645801 16 mei 16

‡ Jesse van der Wulp – http://www.storytellingmatters.nl/item/het-toenemende-belang-van-non-lineaire-storytelling.html 9 januari 13