Het fenomenologiseren van de hersenwetenschap?!

Het klinkt als een gotspe – Verrat! – en als een lijmend, slijmerig zwaktebod:

Vooral omdat de hersenwetenschappertjes niet zozeer aan de zaak verraad gepleegd hebben (terwijl we nota bene nog volop Julius en Brutus aan het herdenken waren, allemaal vanwege gister), maar omdat als ze de hersenkretenzers zijn waarover ze zelf in ontwetendheid stellen te verkeren, wij hen niet langer zullen aanbidden zoals wij hen aanbeden hebben en wij, als consciëntieuze kerkgangers, het altaar van de wetenschap zullen moeten ontdoen van alle kostbaarheden.

Een plek om te bidden is tot daaraan toe, maar moeten we onze wereldlijke verworvenheden daar dan ook maar dumpen?

Als we onze relaties en mogelijke verbindingen weer terug zouden moeten brengen terug in onze taal, misschien moeten we ons goud dan wel om en in ons lichaam hebben.

Hoe, die kant op licht die vraag, hoe dan kan het rationele denken een bijdrage leveren aan de waardigheid – en hier begint dan ook “die vaagheid” – van het menselijk bestaan? Wat een schimmige paden door een moeras van intuïties en misconcepties!