Slecht toch die Muur van Onvoorstelbaarheid

Als wat we denken een motivationeel aspect heeft, zou het dan niet bovendien nog volgen dat die niet slechts het denken ondersteunt en aandrijft, maar bovendien de hele persoonlijkheid in stand houdt?

Tegen de achtergrond van de vraag waarom onze overtuigingen onszelf zo overtuigen.

Ons denken vormt onze persoonlijkheid dan misschien wel niet definitief, toch lijkt het minstens een spouwmuur. Onze gedachten lijken niet altijd persoonlijk en kunnen dat in zekere zin ook niet zijn, we kunnen ze koesteren en schijnbaar ook zelfs andersom.

Toch zijn sommige onderdelen haast ondenkbaar om te laten vallen: ze liggen niet zozeer in de kern, maar staan ecologisch …. centraal?

Ik weet dat ik gelukkiger kan zijn, maar iets in mijn keuze voor de context weerhoudt mij ervan. Alsof ik iets of iemand zal verraden. Je gedachten moeten ergens relevant zijn.

Maar niet omdat ze iets van de wereld uitdrukken.

Ze drukken iets van jou uit.