DOMDENKEN
“En rechters waarschuwden voor ‘productienormen’ waardoor ‘niet de kwaliteit’ maar de ‘kwantiteit’ doorslaggevend was geworden voor ‘het oordeel over hun functioneren.’
Maar dit gebrek is een gevolg van het reduceren van kwaliteit tot kwantiteit, een reductie zoals die in de (natuur)wetenschappen rationeel en voor de hand liggend is.
“‘Rendementsdenken’ wordt het ook wel genoemd en het is een van de grote thema’s van onze tijd.
Precies, zoals ik precies 10 maanden geleden veel leuker wist te formuleren:
Nuttigheidsdenken:
Ik kan HET niet tellen.
Wat ik wel kan, is IETS tellen.
Dan doe ik DAT maar.
“Haar manager denkt hier anders over: ‘Je kunt niet in een glazen bol kijken, doe het nou maar gewoon, want we hebben nog niet genoeg intakes deze maand.’
Maar we kijken gewoonlijk juist wel in glazen bollen. En hoewel dat niets zegt over de werkelijkheid, wordt hier opnieuw het beuiwtszijn op een zijspoor gezet. Wat het natuurlijke gevolg is van de (doorgefokte) rationaliteit.
“Op het moment dat een maatstaf een doel op zich wordt, is het maar al te vaak geen goede maatstaf meer. De specialisten die worden beloond of afgerekend aan de hand van de indicator, passen hun gedrag namelijk aan.
Natuurlijk! Want het zijn bewuste wezens! [Eh.. Bewust?]
“Steeds vaker behandelen ze patiënten net iets langer dan 800 minuten, waardoor ze een hogere vergoeding krijgen. Hetzelfde geldt voor 1.800 en 3.000 minuten, de andere drempelwaardes.
O ja, maar dit komt wel uit onze koker – de koker van de ondersteunende tak.
“Het aantal diagnoses voor de aandoening daalde van zo’n 50.000 eind 2010 naar een kleine duizend in 2012.
Precies! Dat krijg je ervan!
“En zo worden regels die moesten leiden tot meer doelmatigheid volkomen nutteloos.
Want het zijn bewuste wezens, die nadenken! Dan werkt de lineaire benadering natuurlijk helemaal niet meer!
Maar de uiteindelijke vraag moet zijn welke goede reden er achter de cijferdictatuur zit…..
“Maar waarom gaat het dan zo mis? Hoe complex de wereld van de zorg ook is, uiteindelijk is het antwoord op deze vraag vrij eenvoudig. In de geestelijke gezondheidszorg zijn economische overwegingen dominant geworden.†
En dit is precies die faute conclusie……
