Waarom een artikel vol met denkfauten toch heel erg goed kan zijn
“In onze zoektocht naar de toekomst van vredesmissies is het veto als een muur, waar we telkens tegenaan lopen. En wij zijn niet de eersten die op die muur knallen. Al zolang de Verenigde Naties bestaan – dit jaar zeventig jaar – wordt er over het veto geklaagd. Het is om moedeloos van te worden.
“Maar moedeloos zuchten, daar heeft niemand iets aan. En dus besloten we eens serieus in het veto te duiken. Waarom is het er ooit gekomen, hoe wordt het gebruikt, en zou het ook anders kunnen?
XXX
“En zo kan het dat de Verenigde Staten, Rusland, China, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk nog altijd elke beslissing van de Veiligheidsraad van de VN kunnen blokkeren, en daarmee de koers van de VN op het gebied van internationale vrede en veiligheid. Zij worden wel de P5 genoemd: de vijf permanente inzittenden van de bus.
XXX
“In totaal spraken de P5 tijdens de Koude Oorlog 199 veto’s uit. Bijna de helft kwam van de Sovjet-Unie.
Maar dat is niet zo gek, als we Frankrijk, Engeland en de VS als een blok zien. Dan is het natuurlijk weer netjes verdeeld.
“Het einde van de Koude Oorlog rond 1990 betekende het begin van een nieuw tijdperk in de Veiligheidsraad. Eindelijk zou het veto niet langer ingezet worden om de Oost-Westvete uit te vechten. Eindelijk zou de Veiligheidsraad zich gezamenlijk kunnen inzetten om conflicten te voorkomen en op te lossen. Zou je denken.
Maar waarom? Hebben “wij” – als mannen van de Avondlanden – iets gedaan om de harten van de Russen voor ons te winnen? Laat staan de harten van het Grootse China! Misschien moesten we ons herinneren dat de VS en China qua oppervlakte even groots zijn?
“De Verenigde Staten bleven bijvoorbeeld voorgestelde sancties tegen Israël blokkeren. De veroordeling van de annexatie van de Krim in Oekraïne werd tweemaal door Rusland gestopt. En nergens is de incompetentie van de Veiligheidsraad duidelijker zichtbaar dan nu in Syrië. China en Rusland blokkeren elke actie tegen het regime van president Assad.
Wacht even. Entrez, Angela Merkel, die goed gezien heeft dat de annexatie van de Krim geopolitiek niet aan te vechten is. En wacht even, als het westen niet zo fanatiek gebruik gemaakt had van het inhouden van het Russische en Chinese veto in de situatie Libië, misschien hadden er dan wel meer mogelijkheden gelegen. Vergelijk het ‘es met de Affordable Care Act. Daar hebben de Democrats dermate agressief en monopartisan toegeslagen, dat de Republikeinen wel in toorn moesten ontsteken. Obama had z’n zin, maar heeft ‘em daarna niet meer gekregen.
Kijk naar de Russische export. Het is een ontwikkelingsland, dat aan steeds meer kanten (geografisch) bedreigd wordt, maar ook op steeds meer niveaus. Waarom is de olieprijs zo laag? Wie zorgt daarvoor? Is het dan zo gek dat ze het enige politieke wapen gebruiken dat ze nog hebben? Seppuku hebben ze louter in Japan!
“Natuurlijk kunnen we niet met zekerheid zeggen hoe de wereld eruit zou zien als er niet gevetood zou worden.
En dit is de crux. Het gaat hier niet om zekerheid, maar het ondoorgrondelijk diepzinnige probleem dat we voorlopig althans geen heldere ideeën zullen kunnen vormen over “what if.
Terwijl de auteurs terecht opmerken dat de Verenigde Naties het onvergelijkbaar veel beter doen dan de Volkerenbond, met hun unanimiteitsconstructie, hebben ze geen oog voor de noodzaak van koehandel en de hypocrisie van het westen, die niet alleen onbegrensd is, maar bovendien net zo self-serving als de nonproliferatieverdragen van de Russen en de Amerikanen.
Maar het blijft handig om Universele Mensenrechten (bijna alsof de Aarde ontoereikend was) af te kondigen na meer dan vier eeuwen exploitatie op alle niveaus.
Als iedere oplossing een probleem is voor de volgende “generatie,” waarvan de quanty inventions/solutions van de bancaire wereld wel het mooiste voorbeeld zijn, dan past het veto daar perfect in.
“Het veto werd een stuk minder vaak gebruikt sinds de Koude Oorlog: ‘slechts’ 35 keer. Dat lijkt goed nieuws, maar zo eenvoudig is het niet. Vanwege het slechte imago dat aan een veto is gaan kleven – ‘bloed aan de handen’ – proberen de P5 namelijk vooral gebruik te maken van de dreiging van een veto, een zogenoemd pocket veto.
En dit is een typische non-lineaire, politieke stap vooruit.
“Kijk je naar economische macht, dan zou dit de P5 worden. [China, VS, India, Japan, Duitsland]
Het blijft toch saillant dat de twee grote agressors van de Tweede Wereldoorlog zo’n sterke economie zijn gaan draaien. Hebben ze dan toch gewonnen?
“Of zo, als je kijkt naar wie het sterkste leger heeft.
Dit is weer een beetje gekke opmerking. Want hier wordt het jaarlijkse defensiebudget gerelateerd aan het hebben van een sterk leger. Hebben de Saoudi’s echt zo’n sterk leger? Of zijn ze gewoon wat laat op gang en moeten ze een enorme inhaalspurt maken? Dan moet ik altijd denken aan de groeicijfers van de Chinese economie. Als je nergens vandaan komt, zijn die altijd hoog. De snelst groeiende religie is relatief gezien die religie die met één persoon begint.
“En natuurlijk zijn er nog 1001 manieren om tot een top vijf te komen. Je zou bijvoorbeeld ook kunnen kijken in welke regio’s de meeste oorlogen plaatsvinden.
Maar waarom zou je een Veiligheidsraad laten runnen door extra-oorlogszuchtige naties? Niet dat we dat niet al deden trouwens.
“Je ziet: de situatie is om moedeloos van te worden. Want zeg nu zelf: als jij de baas van deze bus zou zijn, wie zou je dan wel en niet laten instappen? En onder welke voorwaarden? Hoe kun je het daar ooit met de hele wereld over eens worden?
En is dat niet het mooie? Dat we het niet met de hele wereld eens hoeven worden? Want hoewel de Chinezen en de Russen het zelden eens zijn, kan niemand het alleen. Zelfs onze pubers de Amerikanen niet.
“Maar – we schreven het al – wat als we het veto nu eens zien als de Berlijnse Muur? Wat als we ons erbij neerleggen dat we de oplossing nú nog niet kunnen zien, maar dat die er onvermijdelijk komt? Dan word je ineens zo moedeloos niet meer.
De zon breekt door.
“[Want] de geschiedenis leert: de wereld laat zich niet vangen in status quo’s. [..] De Berlijnse Muur is uiteindelijk gevallen, ook al leek dat enkele dagen voor de val nog ondenkbaar. En zo zal het ook met het veto gaan.
En daarom is dit artikel onmiskenbaar goed.
Omdat de auteurs inzien dat we het nog niet kunnen zien. En dat dat niet eens het grootste punt is. Maar dat die verschrikkelijke frustratie en de geschiedenis die springlevend is, vanwege de structuur van ons bewustzijn, dat eigenlijk geen bewustzijn is, geen rol zouden moeten spelen in onze verwachting over onze toekomst.
Alleen rationalisten zijn zo narrow-minded. We zitten er nu mee en godzijdank ook met die vluchtelingen. Wij hebben het zelf gedaan.
En ja, heb ik makkelijk praten. Mijn offers zijn minuscuul.
Onmeetbaar.
