‘Als je een vak wilt uitoefenen waarvan je direct het resultaat kunt zien van je eigen handelen, dan moet je tandarts worden.’
“Meetbaarheid, dat hoorde niet thuis in de diplomatie.
En dat maakt diplomatie, meer nog misschien dan de kunsten, tot het kernvak van het transionele denken.
‘Je moet jezelf absoluut niet serieus nemen,’ zegt ze. ‘Anders kun je niet omgaan met het feit dat je misschien wel drie of vier jaar je tijd hebt zitten verdoen als je terugkijkt.’
En dit is de volmaakte formulering van het neo-boeddhisme. Zelfs ondanks de misvatting dat je als je terugkijkt op je leven je feiten waar zou kunnen nemen. Maar de strekking moge duidelijk zijn. Ik kan mij geen mens voorstellen die nooit het gevoel gehad heeft zijn of haar tijd te zitten verdoen.
“Waar Kaag het met Qassem over heeft tijdens de bespreking, mag ik niet weten. Wat ik erover opvang na afloop, is politiek te gevoelig om op te schrijven.
Dat wil zeggen – in de toekomst, dus zeker over enkele decennia, mogen we het allemaal gewoon weten.
“Hezbollah is een goed georganiseerde club. Ze zijn heel voorzichtig met wie ze spreken. Het is dus interessanter het om te draaien: niet wie wij allemaal kunnen zien, maar hoe zij keuzes maken.
Wat precies de interessante – want interactieve – versie is van het aloude kennistheoretische raadsel hoe je een idee kunt krijgen over wat je niet kunt weten.
“Als de tiener naar beneden komt lopen, maakt haar broer een grap over het T-shirt dat ze draagt. ONE UN, staat er in blauwe letters op het vormeloze witte kledingstuk. We moeten lachen, maar Kaag wordt direct weer serieus. [cursivering toegevoegd]
En dit is een prachtige Hofstadteresque paradox: want wat is iets dat zelfs verénigd nog niet één is?
“Before I die, I want Lebanon to be…Een paar grappenmakers hebben er eating pizza onder geschreven. Maar de meeste leuzen zijn serieus. En onmiskenbaar is daar één woord dat telkens terugkomt.
Juist.
