Eenieder heeft de gave die van niemand is
Wanneer de gedachte je bekruipt – lo! assassin! – dat deze hele exercitie hier, deze virtuele tijger die het meestal zonder dompteuse doen moet, geworteld is in cynisme, schud deze dan van je af.
Want cynisme komt voort uit teleurstelling – en wat licht er aan gene zijde van teleurstelling? Verrassing?
Nooit kwam ik iemand tegen die het placebo-effect – of van mijn part het nocebo-effect, als je ze dan toch maar op wil splitsen – wist uit te leggen uit een volkomen natuurlijk gevolg van onze state of mind, wacht, de constitutie van ons bewustzijn. Het lijkt eenieder te verbazen. Maar dat is nou juist zo verrassend!
Tunnelvisie en verkokering worden gewoonlijk als slordigheidsfauten afgedaan, maar hoe kunnen we beter verklaren waarom hele slimme mensen hele simplistische conclusies trekken (e.g. hersenwetenschappers)?!
En waarom zijn de gedachten die we zelf hebben zo overrompelend overtuigend? Zelfs zo sterk dat we jaren moeten mediteren om hun hulpeloosheid vast te stellen?
Herstel – ik bedoel natuurlijk overtuigd te raken van hun gebrek aan overtuigingskracht?
