Our Gift
Getraind ofwel afgericht als “filosloof” was ik gevangen in een wereld van dilemma’s en tegenstellingen. En gevangen in een vijandige wereld die gedomineerd en gekarakteriseerd en geterroriseerd werd door het verdwijnen van lichaamswarmte moest ik wel vluchten in mijn gedachten.
En toen viel het kwintje.
Maar dit kwintje was wel het exponent van een failliet kapitalistisch i.e. ideologisch format. Want hoe effectief is het leven in gedachten als het omliggende landschap bestaat ook rokende ruïnes en bakstenen die ontdaan zijn van hun stapelbaarheid. Dat de lucht mooi blauw was boven Auschwitz snappen we nu wel, maar hoe inspirerend is “Dein Stalingrad?”
Om mijzelf uit mijn vermoeiende worsteling te werken vestigde ik met hoop op een taalbeweging gelijk Houdini’s schouder uit de kom. Als de metafoor voor je leven een worsteling geworden is, waarom zou je het dan niet ook kunnen beschouwen als iets waar geen worsteling voor nodig is? Simpelweg omdat je het al hebt?
En als dat dan ook nog iets is wat we al delen, dan hoeven we helemaal geen moeite meer te doen!
Dat zou iets zijn om iedereen te gunnen!
Bevrijding van die persoonlijke worsteling – door ons los te maken van de aanname dat het zoiets zou kunnen zijn!
Het enige probleem was dat ik wel zin had om het te geloven, maar helemaal geen uitingsvorm had om het te kunnen geloven. Dus het bleef voor het moment een vage wensdroom zonder toepassingsmogelijkheden. En dat duurde zo drie jaar.
