De bevlogen vliegenier

Als er drie auteurs zijn om te lezen, dan kan dat nooit genoeg zijn.

Paul Feyerabend werd wel “de vliegende filosoof” genoemd. Gregory Bateson heeft zowel de psychedelische discipline van de NLP als het briljante Gödel, Escher, Bach geïnspireerd en Emmanuel Levinas mogen we wel beschouwen als de meest hoopgevende denker van het tweede millennium.

Maar het zijn auteurs die onleesbare boeken schrijven, dat wil zeggen volkomen ontoegankelijk schrijven voor het grote publiek, waardoor het grote publiek in het geheel blijft hangen en vastzitten in de moerassen van het immediate bestaan.

Atreyu verloor alleen zijn paard in die moerassen.

Maar Dat Oneindige Verhaal is uiteindelijk wel bij de massa terechtgekomen.

Dus – wat gun ik je nou? De verlossing van mijn worsteling, maar niet zozeer die van mij, vooral die van jou en de bevrijding van de mijnbouw van je conceptualiteit, die zich als overtuigingen en krachtige emoties voordoet en jou in de waan versterkt dat de ideeën die je over jezelf en de rest van de wereld hebt, zo zinvol zijn dat je er iedereen mee mag lastig vallen.

Niet dat je dat doet natuurlijk, behalve via Facebook, & niet dat dit lastig vallen altijd als zodanig wordt ervaren.

Niet dat ons taalgebruik alles maar bepaalt, maar vaak genoeg wordt mijn wereld ingepaald door de waanzinnige dichotomieën die je als rationele keuzes worden voorgeschoteld, waarvan de meest irritante wel: “Zeg nou ‘es ja of nee!” is.

En nou snap ik best dat jij met jouw denkbeelden mijn leven wil leiden en natuurlijk is het leuk als iemand jouw spelletje mee speelt. Dat hebben we immers “erkenning” gedoopt en dan zegt Maslov het ook.

Sartre noemde dat “l’enfer c’est les autres,” wat zoveel wil zeggen als: “Mijn probleem zijn jouw wanen.”

Verwaand?