Over kaders en staffuncties

Spinoza suggereerde al zoiets dat het in bepaalde omstandigheden handig zou kunnen zijn om ff te denken aan het perspectief van de eeuwigheid.

Een “drone war” is een niet zo mooie illustratie van onze bias.

Waarom noemen we een referentiekader zo? Omdat we wel begrijpen dat het daaruit is opgebouwd, maar niet hoe!

De complexiteit zit em natuurlijk daarin dat het kader soms al staat.

Trouw.nl zegt: “Over het nut van scepsis zullen filosofen niet snel twijfelen: die is de motor van de wijsbegeerte.

Dat klopt niet helemaal. Je kunt immers alleen maar sceptisch zijn over uitspraken, over dingen die al bedacht zijn. De openheid is kritiek op de aanname of vooringenomen veronderstelling. Dat je dat wel weet.

Gaat het daarom zo langzaam?

De Correspondent: “Het was de zomer van 1839 en de wereld kreeg er een ‘vernietiger van tijd en ruimte’ bij. Voor de negentiende-eeuwse mens was fotografie, net als de spoorwegen en de telegraaf, één van die nieuwe technieken die de relatie tussen mens, tijd en ruimte radicaal veranderde. Fotografie maakte het mogelijk terug te kijken in het verleden en de tijd stil te zetten.

Nonsens.

Dat deden we al. Is de Efteling, toen het nog alleen Het Sprookjesbos  was, niet een attractie waar mensen op af blijven komen?

De Efteling heeft nauwelijks iets toegevoegd aan de ervaring. Alleen de ervaring van “het is in mijn ruimte,” “het lijkt echter.”