Diepzinnig is de draaikolk waar de kleur haar schreeuw verliest

“Zelfs de zelfgekozen dood kan het leven van een mens niet redden van zinloosheid.

Waarom worden mensen zenwuachtig op het podium? Dit zegt veul, zo niet alles over de constitutie van de persoonlijkheid. Het is zo alomtegenwoordig, dat we aan podiumbeesten altijd vragen hoe het is. Hoe ze ermee omgaan. En ze antwoorden altijd, alsof het volkomen natuurlijk is dat het een probleem is.

Als ik denk dat ik “de weg kwijt ben,” dan ben ik gelijk een heel stuk verder van huis. Wat is de generatieve propositie? “Ik kom weer dichter bij mijzelf?

The ego like a sleeping dragon
Dreaming all his life away
Never letting go of his own treasure
The lion deep in disarray.

Waarom kon ik vanaf de start van -2 geen x meer hebben? Waarom stapte ik over? Dat is duidelijk. Ik deed precies wat je zou doen als je het uit de weg zou gaan.

Als het bewustzijn geen bewustzijn van is, wat moet het dan wel zijn? Hoe beschreef ik dat in eerste instantie?

Maar uiteindelijk is wat wij bewustzijn noemen
een reflectie ergens van
en dat ergens is een consequentie van iets anders

Een waarneming als een dwingende suggestie. Geen oog, want geen zintuig voor meandering. Wat we misten bij Heraclitus was het metaniveau van de stromende rivier – het daaraan gepaarde (bewust)zijnde.

Dat geen bewustzijn is.

Luchtkastelen van gebakken lucht. De Engelsen noemen het hot air. Zeggen we hetzelfde?

Een gedachte, een propositie, een stelling (om het maar militair te maken) zouden een springplank moeten zijn, geen conclusie. Geen definitiviteit. Geen closure.

Koans zijn gesloten raadsels. Waarvan het wezen generatief is. Een koan wordt je verteld – als een koan.