Je ziet ’t pas als je ’t doorhebt
Maar wat bedoelt ie daar nou precies mee?
Het probleem was derhalve intrinsieke motivatie. Maar daar kwam dus “het krea probleem” bij. Om het gebrek aan intrinsieke motivatie te tackelen, zocht ik mijn heil bij de duidelijk inspirererende situatie die Pirsig beschrijft. Deze had inderdaad positieve, maar dus ook negatieve effecten.
Want motivatie zonder inspiratie, zoals NRG zonder doel, is niet direct te hervormen of herformuleren tot generatieve creativiteit, i.e. productiviteit.
En alleen productiviteit wordt gezien als iets waar we geld voor kunnen neerleggen.
“Rationality has its knock down arguments, but U need transionality to knock ‘em up!
De paradox van het leidend maken van je state of mind – form of life – cosciousness – is dan ook dat de nadruk licht op je open stellen voor elkaar, omdat je immers juist niet op elkaar lijkt!
E pluribus and then some.
Trouw 24-3-15: “Uiteindelijk stimuleert narrativiteit de verbeelding, zo ook in de literatuur.” (Daan Voss)
Als het alleen een kwestie van stimuleren zou zijn, en we alleen maar denken aan de verbeelding, hoe scherp zijn we hier dan op de hervorming van de reformativerende verandering van het zijn?
Waarom worden dingen, zoals de heupbroek, “gewoon?” Alsof we het eens worden dat het “gewoon” is? Omdat ons bewustzijn, als amper van hetgeen als bewust wordt afgeschilderd, verandert (veranderd). Het veranderd.
