De cynici zijn terminaal

Het is duidelijk dat niet de Waarheid, maar onze state of mind bepaalt wat wij denken. Maar dan kan het niet zo zijn dat rationaliteit zelf afdwingt dat wij ons hopeloos of hoopvol moeten voelen. Dat kan dan alleen maar als wij de rationaliteit ook accepteren en omarmen. Maar dan is die stap dus instrumenteel (noodzakelijk). Maar dan is het een “bewustzijnseffect!”

Vergeet niet dat rationaliteit een vondst is. Een alternatief voor een manier van denken die we tegenwoordig associëren met populisme (donaldisme).

Er doet zo’n verhaal de ronde over een wiskundestudent die, volkomen ingedut, een onoplosbare stelling overnam als huiswerk en de dag erop de oplossing presenteerde, geheel in de veronderstelling dat hij eindelijk liet zien dat hij überhaupt iets deed voor het vak, tot grote ontzetting en hopelijk ongeëvenaard genoegen van de docent. Is het echt gebeurd? Is dat relevant? (Is dat relevant!)

De grap: Mensen hebben de neiging te zeggen: “Ik geloofde X toen en ik geloof het nog steeds (met heel met hart)!” Alsof dat een zinvolle opmerking zou kunnen zijn, maar politiek gezien klinkt het toppie. In mijn model klinkt het als zwakzinnig, begrijpelijk natuurlijk, maar om nu te benadrukken dat je als baby een overtuiging formuleerde waarvan je nooit meer afstand hebt genomen, lijkt mij waanzinnig en niet heel sterk.

Wat zei Sook ook weer? Een ononderzocht leven is geen waarachtig leven?

Maar dit neemt niet weg dat ergens van overtuigd raken je ook nog weg houdt van oneindig veel ongedachte mogelijkheden.

Hoe tackelen we die financiële sector?

Door de propagatie van vertrouwen inzichtelijk te maken – hoe groot de populatie ook is.

Is het erg dat Irak archeologisch wordt geruimd? Zo zal het zijn als het zo voelt.

Het probleem nu: is B (G) presenteren voldoende voor de propagatie in ieder bewustzijn? A viral idea.