Valt het ons zo toe

Hoe brengen we toeval op zo’n wijze terug in ons bestaan – ons wezen – dat het ons verder op weg helpt?

We kennen allemaal de verhalen van de pechvogelen – zeldzame kankerpatiënten die ons redden van het statistisch gekwantificeerde noodlot. Maar toeval heeft geen leider. Houden wij onszelf nog voor triple 6, als trictrac, of yahtzee?

In een wereld waar wereldleiders lijden aan Parkinson, Paranoia of ‘sperger bestaat voor elke situatie een verrationaliceerde achtergrond waartegen de kans van de dobbelsteen stukslaat als golven op een kering. Alleen de wraakengelen van onze burgerlijke mentaliteit, de vorm gekozen hebbend van onaangekondigde of onaangename aandoeningen, voegen nog iets toe aan het onvruchtbaarheidsprobleem van een miljoen Nederlandse stelletjes.

Nemen wij het fenomeen van de zondagskinderen wel voldoende serieus? Of is dat juist waar wij mee mogen spelen?

Sinds de 60’s weerklinkt de vraag, verwijtend, vertwijfeld – hebben we te veel gespeeld met die dingen die wij ten langen leste toch hadden moeten accepteren als dat wat waar…. onvermurwbaar, onvermijdelijk, onverijdelbaar is?

Waarschijnlijk is?