“Wij moeten helemaal niks!

Het drukt vrijheid uit om “niks te moeten.” Toch bestaat juist vrijheid niet uit niksen. Wat zeggen we dan toch met “vrijheid?”

“This is a war, & we are soldiers.” Zegt de jihadista in Homeland. 

Maar liever dan “soldiers” denk ik altijd aan “partisans.” Ongetraind, slecht bevoorraad, idealistisch, opstaan uit het volk. Onzichtbaar. Enfants terribles, dat ook. Want de ware, de oprechte vrijheidsstrijders worden nooit soldaat. Zij kunnen zich niet vinden in de organisatie, waarin zij verdrinken als dromerige tieners. Zij kunnen zich niet organiseren zoals de franquisten dat deden, omdat zij als dolers moeten leven.

Hun samenlevingsverbindingen zijn duurzaam maar tarten de verwachting en zien eensgezindheid over het hoofd, omdat het van nature noch van boven komt.