Zelfs de diepste waarheid is nog fantasie

Waarom houden mensen van hun kinderen?

Er wordt altijd gezegd: da’s bio-logisch.

Maar het punt is dat we ons alleen maar kunnen voorstellen dat het onze kinderen zijn. Het blijft dus een kwestie van voorstelling, van verbeelding, van inbeelding.

Natuurlijk “weten” we zeker dat ze van onszelf zijn. Maar dat gaat voorbij aan de werkelijkheid: de fenomenologie: de nabijheid van hun kwetsbaarheid. We zijn sterk gemotiveerd ons in hen te verplaatsen: dat lijkt inderdaad logisch, beter gezegd: natuurlijk.

Maar het blijft een voorstelling.

Hoeveel procent van onze kinderen is niet van ons?

Dat is immers nooit uitgekomen!


Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *