Consequenties leiden terug tot het model en dus tot aannames

Terrorisme rechtvaardigt zichzelf door de toestand die zij schept. Daarin lijkt zij op de logica.

Stel je ziet de wereld als gespleten, opgesplitst, in twee elkaar naar het leven staande delen, die vijanden zijn. Of zouden moeten zijn. Is het dan niet de meest voor de hand liggende gedachte dat, als de wereld nog niet duidelijk verdeeld is, deze die structuur zou moeten krijgen?

En dus dat de rechtvaardiging van jouw wereldbeeld ligt in de consequenties ervan, consequenties immers die je al aangenomen hebt, juist omdat jij in die tegenstellingen hebt leren denken?

Een van de verbazingwekkende maar ook teleurstellende consequenties van de logica is altijd geweest dat je er – op basis van het beperkte aantal aannames dat men deed – zo weinig interessante consequenties aan kon verbinden. Maar is dat voor iemand die de wereld probeert te vormen als een eenvoudig systeem, met een goed en met een kwaad, niet juist de manier om het te zien?

Dan kun je je actie namelijk rechtvaardigen door de situatie die in de toekomst ligt en duidelijk is – zoals de nazi’s en de communisten beide alles in het werk stelden in gematigd Duitsland in een hoek te drijven. Dan ben je er.