Ego vs. Eco

Dus ik denk: het leven – de mens – is niet volkomen maakbaar, maar wel volkomen plooibaar.

Maar dat is het niet – het gaat erom dat ik denk “x,” maar in feite moet realiseren dat:

“Ik zie op dit moment niet hoe het volkomen maakbaar zou kunnen zijn, maar ik zie al wel welke plooiingen mogelijk zijn.

Het licht voor de hand dat er nieuwe mogelijkheden zullen ontstaan die we nu niet overzien.

Deze vrijheid zal gemeengoed worden, maar niet voordat al die persoonlijke onzekerheden aan bod zijn gekomen -wacht – de vooronderstelling van gevoeligheid genereert haar eigen wereld. Haar eigen creaturen. Engelen en elfjes volgen in het kielzog van je open stellen voor de schoonheid.

Alle processen die helder in het bewustheid worden versterkt, zijn begrijpelijk – maar is dat niet juist vanzelfsprekend – ik bedoel tautologisch?

Onduidelijkheid kan niet bestaan als iets duidelijks, als het gaat om het representeren ervan. Wanneer is een kraanvogel het kenmerk van vaagheid?

Zinnetjes lijken te inspireren, maar alleen in de context van de geest. Dan worden opnieuw bliksemschichten wakker geschud. Althans – dan probeer ik mijzelf opnieuw in die bekende “frame of mind” terug te krijgen. Maar het is geen frame. Laten we zeggen – situatie. Omgeving. Ecology?

Ik zie het zeau: een schuur bij een boerderij, zoals in een droom, totaal wankel en rommelig, a la des Limousines, maar de deuren hangen bijna goed in hun sponning/dorpel/bestek en daar gaat dan ook alle aandacht naar uit.

Ik weet eigenlijk niet of ik wel “verder” moet gaan. Maar er is iets over het proces te zeggen op een hoger niveau. Bijvoorbeeld dat het niet gaat om nuttigheid, maar dat dat natuurlijk wel iets onbevredigends kan hebben. Of dat “niets zegt iets.”

Of dat voor specifieke processen sommige (meta)structies een rol kunnen spelen. Het kan helpen iets over de meta-talen en ver-talingen te hebben. Da spawning.

Omdat ik dit nodig heb op school. En dan moet er – ergens – een pay off komen. Bij minstens twee van de leerlingen.

“Waarom zijn ketterijen een probleem? Precies zoals Fukuyama het beschrijft: de democratie wordt ook “uitgehold.” Maar dat is dus “vooruitgang!” Hoe onzinnig is het in een systeem te geloven dat ALLEEN maar op traditie is gebaseerd?

Op dit moment is de pointe: het convergente denken schiet tekort, dat is een bewustzijnseffect, en het kan ons in feite alleen maar dieper in de problemen brengen.

De “VNO-NCW mag agenda universiteit niet bepalen” kenmerkt zich vooralsnog door een gebrek aan visie, maar vooral omdat we een beter voorbeeld nodig hebben dan het prisoner’s dilemma.